Jaram się jak flota Stannisa.

Poważnie. Wyczekiwałam „Ognia i krwi” bardziej niż „Wichrów zimy” i – nawet przed lekturą drugiej części – śmiało mogę napisać, że to wielka szkoda, iż autor obiecał , że prędzej zawieją wichry niż znów zapłonie ogień. Tym razem liczę, że obietnicy nie dotrzyma.

Ta „krótka” historia smoczego rodu łączy w sobie to, co Martinowi najlepiej wychodzi, z tym co zazwyczaj mu nie idzie: mamy tu przede wszystkim świetną gawędę, nie w postaci suchej kroniki dziejów, a żywej opowieści, która nuży mniej niż niektóre tomy PLiO. Z pewnością jest to historia warta opowiedzenia.

Jeśli do czegoś można się przyczepić to chyba do nieco wulgarnego języka. Znaczy bardziej niż zwykle. Wulgaryzmy, które u Martina z reguły są celowe, w „Ogniu i krwi” pojawiają się zupełnie bez potrzeby, a przy tym tracą rubaszny charakter, jakże typowy dla PLiO. Idzie również odczuć, że teksty powstawały w sporych odstępach czasu – np. coś, co w jednym rozdziale jest tylko legendą , w drugim uchodzi za fakt. To jednak drobne niespójności, na które warto przymknąć oko.

Na koniec słówko do narzekających, że wydawca chce nas orżnąć na dwa tomy: Grzbiet ma swoje ograniczenia, wydanie tej powieści w jednym tomie pewnie jest możliwe, ale najprawdopodobniej w większym formacie, który i tak nie gwarantowałby, że grzbiet się nie złamie, czy nie odkształci. Druga opcja to kiepski, żółty papier o niskiej gramaturze, że o czytelności (proporcjach stopnia pisma, światła i wielkości marginesów) nie wspomnę. Tymczasem dostaliśmy porządnie wydaną, poręczną książkę, w twardej oprawie, na dobrej jakości (białym!) papierze, ze zszytymi arkuszami.

Jaram się jak flota Stannisa.

Poważnie. Wyczekiwałam „Ognia i krwi” bardziej niż „Wichrów zimy” i – nawet przed lekturą drugiej części – śmiało mogę napisać, że to wielka szkoda, iż autor obiecał , że prędzej zawieją wichry niż znów zapłonie ogień. Tym razem liczę, że obietnicy nie dotrzyma.

Ta „krótka” historia smoczego rodu łączy w sobie to, co Martinowi najlepiej...