Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Władca marionetek” to już czwarte spotkanie z Havaldem i jego barwnymi kompanami. Zaznaczam - już! Nie pytajcie mnie, jak szybko ten czas leci, bo mnie to przerasta, ale wiem, że przy dobrej lekturze upływa z prędkością światła. Tak było i tym razem. Havald, wraz ze swoimi towarzyszami, nadal próbują wydostać się z Gasalabadu, by dotrzeć do Askiru, który od samego początku jest celem ich podróży. Podróż ta co rusz zaskakuje ich niespodziankami, często daleko im do kategorii pozytywnych, a wróg może czaić się za każdym rogiem i niewiadomo komu ufać. Potężny Kolaron, władca Thalaku, próbuje ze wszystkich sił pokrzyżować plany Havalda i jego przyjaciół, zsyłając na nich nekromantów i wyszkolonych zab*jców. Bohaterowie muszą obrać konkretny plan, by dotrzeć tam, gdzie zamierzają i przy okazji… nie dać się z*bić. Gasalabad miał być tylko przystankiem po drodze do Askiru, a bohaterowie znajdują się w nim już trzeci tom. Jednak wszystko jest po coś i taki zabieg dodał do historii masę intryg, politycznych zawiłości, którymi przez dłuższy czas zajmują się nasi bohaterowie i… pojawiają się miłosne zawirowania i rozterki na tle walki o przetrwanie w imię swoich idei. Rozterki miłosne w książkach uwielbiam, więc i tutaj, jak i w poprzednich częściach, wyłapałam i pokochałam je od razu. Relacja Havalda z Leandrą jest urocza, ale w tym tomie dojdą do głosu również uczucia innych bohaterów. To wyszło naprawdę ciekawie. :) Gdy jedna grupa, złożona z moich ulubionych postaci, wyrusza na misję, druga zajmuje się rozwikłaniem sprawy władcy Thalaku oraz próbami dotarcia do niego, by móc go unicestwić. Czy im się udało? Tego Wam nie zdradzę. :) Za to przyznam, że cała intryga uknuta jest w świetny sposób, przygody bohaterów opisane są bardzo barwnie, a oni co rusz wpadają w jakieś tarapaty. Akcja powoli toczy się donoszony i potrafi zaciekawić i wciąga niczym ruchome piaski. Choć z pozoru powolne docieranie do celu może wydawać się przedłużające i na dłuższą metę nużące, to w tym przypadku nic z tych rzeczy, bo po czasie okazuje się, że nic nie jest przypadkowe. W pewnym chwili przychodzi moment, w którym wszystkie puzzle łączą się w całość i ukazują niezwykle barwną mieszankę przedstawionego świata i różnorakie oblicza przedstawionych postaci. Bohaterom nieustannie towarzyszy magia, która testuje ich na wszelkie sposoby, odsłaniając ich liczne słabości, ale nawet cierpienie nie odsuwa ich myśli od obranego celu. Pomimo tego, że „Władca Marionetek” jest powieścią z gatunku high fantasy, to autor w przekonujący i umiejętny sposób wplata w fabułę i przygody bohaterów wątki polityczne, historyczne, a także całą gamę uczuć i relacji międzyludzkich. Takie budowanie powieści mnie kupuje, jednak mam nadzieję, że w kolejnym tomie bohaterom uda się wyruszyć w podróż, która być może doprowadzi ich do upragnionego celu. Ostatnim, co chcę zawrzeć w tej recenzji to to, że wydarzenia przedstawione w końcowych rozdziałach rozerwały moje serce na strzępy. Czytałam ostatnie dwa rozdziały dwa razy, by dotarło do mojego mózgu, że AUTOR NAPRAWDĘ MI TO ZROBIŁ? Okazało się, że tak i to mną wstrząsnęło. Takie poprowadzenie akcji było smutnym, a zarazem pięknym doświadczeniem, bo choć na samą myśl boli mnie serce, to uznaję to za w pewien sposób niesamowite i wzruszające.