"Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy"
Haruki Murakami

Trista to pierwszoplanowa bohaterka książki, ale dla mnie to przede wszystkim wojowniczka. Jestem z niej bardzo dumna. Myślę, że ten kto nie przeżył prawdziwego smutku, rozpaczy nie zrozumie jej sposobu myślenia. Into the tomorrows to ksiązka smutna, momentami powtarzająca się a fabuła też nie jest niczym odkrywczym. Mimo to książka bardzo przypadła mi do gustu. Smutek i samotność wprost wylewają się ze stron. Wierzę jednak, że Ci ktorzy zaznali cierpienia, są również w stanie poczuć prawdziwe szczęście. Z chęcia przeczytam drugi tom. Trzymam kciuki za Tristę i Jude'a.

"Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy"
Haruki Murakami

Trista to pierwszoplanowa bohaterka książki, ale dla mnie to przede wszystkim wojowniczka. Jestem z niej bardzo dumna. Myślę, że ten kto nie...

Z tą książką mam niestety problem. Po przeczytaniu Dziesięć poniżej zera, chciałam poznać lepiej twórczość autorki i raczej nie wiem czy dobrze trafiłam i to nie dlatego, że ta książka była zła. Bo była naprawdę życiowa, smutna, dająca do myślenia. Jednak właśnie była smutna.

Trista jest główną bohaterką. Naprawdę ją rozumiałam ze wszystkim, co czuła. Od dziecka jej matka jej wmawiała, że nie jest warta miłości, nikt ją nie pokocha i zawsze będzie samotna. Mimo że Trista się starała, w końcu w to uwierzyła. Jeszcze po tym jak jej przyjaciółka zmarła na jej oczach (pisze to w opisie książki),całkowicie się rozpadła, ponieważ straciła cząstkę siebie. Ellie, jej przyjaciółka była naprawdę dziewczyną, z którą każdy chciałby się zaprzyjaźnić. Sama bym chciała ją znać, była pełna życia, więc kiedy zmarła, sama czułam pustkę, więc rozumiałam doskonale, co czuła bohaterka.

Po trzech latach po tym wydarzeniu, Trista jedzie do swojego chłopaka do Colorado. Problem w tym, że ona nie jest w nim już zakochana. Ich relacja opierała się na tym, że widzieli się ze dwa razy w roku. Colin, jej chłopak... wiecie, jeżeli macie dość modelowych chłopaków w książkach, mądrych, kochanych, opiekuńczych, umięśnionych, to tutaj właśnie dostaniecie przeciwieństwo tego modelu. Nie wyobrażacie sobie jak mi ten chłopak działał na nerwy; ignorował Tristę, nie starał się jej poznać, rozmawiać, unikał jej, jej obecność była dla niego ciężarem. No, ale dla niego był to obowiązek wobec samego siebie, żeby zmusić Tristę, by spróbowali od początku.

W mieszkaniu jest chłopak Jude, w którym się zakochacie, nie w wyglądzie, ale w charakterze. To chłopak, który was wysłucha, doradzi, zrozumie i jeszcze da niesamowicie piękne życiowe rady. Który zmieni wasze myślenie. Myślę, że to on jest największą zaletą tej książki. To, co mówił do Tristy po prostu spijało się z jego ust i starało wchłonić do swojego umysłu i zapamiętać.

Co mi się nie podobało to to, jak Trista wiedziała, że nie chce być z Colinem, a jednak z nim była i przez 3/4 jak nie 4/4 książki mówiła o tym jak to wszystko nie ma sensu. Rozumiem jej powody ciągnięcia z nim tej 'relacji', no ale ileż można o tym w książce pisać, że nie są dla siebie, ze oboje się męczą, chcą to zmienić, ale tego nie robią. Nie mam nic do miłości, ale w tej książce problemy dotyczące związku mnie przytłaczały. W swoim prywatnym życiu wystarczająco się osłucham ludzi, którzy narzekają o swoją drugą połówkę, nie musiałam o tym jeszcze czytać w książce. Jakby było mniej o tym, byłoby dobrze, ale ilość tych myśli była dla mnie za duża.

Jednak książka nie skupia się tylko na myślach o nieudanym związku, ale też o własnym zdrowiu psychicznym i poszukiwaniu własnego miejsca w świecie. Bohaterka kompletnie nie wie kim jest, co lubi. Bardzo mi się właśnie podobało to, że autorka sięgnęła po ten temat. Bo, mimo że jesteś osobą dorosłą, dalej możesz nie wiedzieć kim jesteś, nie znać samego siebie, a poszukiwanie odpowiedzi na to kim jesteś jest wbrew pozorom niesamowicie trudne. Więc brawo za poruszenie tego tematu i za Jude, który potrafił wytłumaczyć bohaterce jak żyć i szukać samego siebie.

Zakończenie książki jest bolesne, bo kiedy ludzie cię okłamują, to boli. Kolejna część książki jest ostatnią, bo są tylko dwie i się zastanawiam czy czytać czy nie, bo czytałam już recenzje i widzę, że dobrze z bohaterką nie jest. Nie wiem czy na razie jestem gotowa, żeby czytać o tak bolesnych, ale prawdziwych (za co dziękuję autorce) tematach. Ale spróbuję, jak mi nie podejdzie, to przerwę.

Z tą książką mam niestety problem. Po przeczytaniu Dziesięć poniżej zera, chciałam poznać lepiej twórczość autorki i raczej nie wiem czy dobrze trafiłam i to nie dlatego, że ta książka była zła. Bo była naprawdę życiowa, smutna, dająca do myślenia. Jednak właśnie była smutna.

Trista jest główną bohaterką. Naprawdę ją rozumiałam ze wszystkim, co czuła. Od dziecka jej matka...

"Time means nothing. Time is disposable. Time is the biggest thief of our lives, but only if we let it steal from us."

Po ostatniej słabej powieści autorki "The Sounds of Secrets", mimo iż miałam "Into the Tomorrows" za darmo już od dłuższego czasu, to nie specjalnie garnęłam się do jej przeczytania. Ostatnio jednak nie mogę trafić z wyborem książki, mam problemy z wejściem w fabułę i nawet tematyka jakaś taka nie moja... nie mój styl... do tego marzec jakiś taki skąpy w premiery był, ale z kwietniem wszystko się zmienia, więc uznałam, że spróbuję. Najwyżej nie doczytam. Na szczęście trafiłam w dziesiątkę! Whitney Barbetti jest bardzo niedocenianą autorką i szkoda, że wielu poprzestało na przeczytaniu zaledwie "Ten Below Zero", bo ma niesamowity talent, choć zdarza jej się pisać też ciutkę słabiej. Ta powieść mimo wielu elementów kompletnie mnie nie interesujących, była emocjonalnie w punkt. Zawiłość relacji głównych bohaterów napełniła mnie z mnóstwem pytań i wątpliwości a zakończenie mimo że pozostawiło w napięciu, to cieszę się z efektu. To była najlepsza droga dla Tristy. Nie zwlekając biorę się za czytanie ostaniego tomu z duetu - liczę na równie emocjonalną historię.

"Time means nothing. Time is disposable. Time is the biggest thief of our lives, but only if we let it steal from us."

Po ostatniej słabej powieści autorki "The Sounds of Secrets", mimo iż miałam "Into the Tomorrows" za darmo już od dłuższego czasu, to nie specjalnie garnęłam się do jej przeczytania. Ostatnio jednak nie mogę trafić z wyborem książki, mam problemy z...