Sebastian Fitzek to prawdopodobnie moje ulubione nazwisko w świecie czysto pojętego thrillera. Mnóstwo ślepych zaułków, z pozoru niemożliwa do wytłumaczenia fabuła, poczucie obłędu i szaleństwa - te właśnie elementy tak bardzo kazały zakochać mi się w jego literaturze. Najpierw świetny "Odłamek", potem bardzo dobre "Śmierć..." i "Kolekcjoner Oczu" a na końcu idealna "Klinika", która podniosła poprzeczkę w świecie thrillerów tak wysoko, że chyba żadna inna książka nie mogła nawet marzyć o tym poziomie. Tym chętniej przez ponad dwa lata przeszukiwałem antykwariaty w poszukiwaniu jego debiutu. I, o Jezu, jak się zawiodłem!

Fabuła koncentruje się tu na postaci Victora Larenza, znanego psychiatry, któremu ponad cztery lata temu zaginęła córka. Żadnych tropów, żadnych świadków. Larenz zaszywa się więc na małej wysepce, gdzie odwiedza go tajemnicza kobieta i prosi o pomoc. Jest bowiem chora i wciąż nawiedzana przez wizję małej dziewczynki. Jej opowieści zadziwiająco mocno łączą się ze sprawą zaginięcie, terapia zamienia powoli zamienia się więc w śledztwo.

Punkt wyjściowy jest tu naprawdę świetny! Opuszczone miejsce z tylko kilkoma bohaterami, złe samopoczucie bohatera, sztorm, który odciął wyspę od świata, tajemnice z przeszłości i "zły" bohater, o którym absolutnie nic nie wiadomo. I przez większą część książki jest naprawdę super. Czytelnik sam nie wie, w co wierzyć, co jest prawdą, a co nie; uczucie wszechogarniającego obłędu narasta z każdą stroną, a zwroty akcji podrzucane przez autora podsycają ciekawość, w tym samym momencie zmuszając do coraz szybszego przerzucania kartek. Aż tu nagle nadchodzi końcówka...

Patrząc teraz na całość książki, stwierdzam, że takiego zakończenia w zasadzie można było się spodziewać, ale od samego początku przekonywałem się, że przecież Fitzek jest zbyt unikatowy, Fitzek jest zbyt dobry, jest przekozacki że ho ho i że na pewno nie sieknie tu najgorszego schematu, jakim można zgwałcić porządny thriller. A jednak. Pewnie, ten schemat nie został tu użyty tak po prostu, jest logicznie wytłumaczony i nawet dość satysfakcjonujący, no ale jednak jest. I bardzo mi to nie odpowiada.

Wielka szkoda. "Terapia" prawie do końca walczyła z "Kliniką" o miano numeru 1, ostatecznie jednak nie będzie zbyt przyjemnym wspomnieniem. Czy polecam? Owszem, na pewno znajdą się ludzie, których zakończenie historii zaskoczy i którym się spodoba, a nawet jeśli nie, to już sam fakt literackich zdolności Fitzeka powinien wystarczyć. Jeśli lubicie niesamowite tempo, zagadkę za zagadką i intensywną fabułę, "Terapia" powinna dołączyć do Waszych faworytów.

Sebastian Fitzek to prawdopodobnie moje ulubione nazwisko w świecie czysto pojętego thrillera. Mnóstwo ślepych zaułków, z pozoru niemożliwa do wytłumaczenia fabuła, poczucie obłędu i szaleństwa - te właśnie elementy tak bardzo kazały zakochać mi się w jego literaturze. Najpierw świetny "Odłamek", potem bardzo dobre "Śmierć..." i "Kolekcjoner Oczu" a na końcu idealna...