Książki z dużą czcionką na Dzień Babci i Dziadka [KONKURS]

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pakiet [1]
Dwiemyszy
Pakiet[2]
natalianana7
Pakiet [3]
Hekate
Pakiet [4]
aleksik06
Pakiet [5]
DawcaMocyWNocy
Pakiet [6]
the_bowska
Pakiet [7]
złylamorożec
Pakiet [8]
Jędrek
Pakiet [9]
weeronika T
Pakiet [10]       
jousna  
Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Pakiet [1]
Dwiemyszy
Pakiet[2]
natalianana7
Pakiet [3]
Hekate
Pakiet [4]
aleksik06
Pakiet [5]
DawcaMocyWNocy
Pakiet [6]
the_bowska
Pakiet [7]
złylamorożec
Pakiet [8]
Jędrek
Pakiet [9]
weeronika T
Pakiet [10]       
jousna  
Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się...

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

[6, [1],[9]



Moje najstarsze wspomnienia dotyczące bajek dotyczą tych opowiadanych z
pamięci przez babcię nauczycielkę. Chciałam słuchać w kółko
tych samych opowieści! Niektórych nie znalazłam nigdy w żadnej
książce i zostały mi tylko zarysy i strzępki wspomnień. Niestety
nie umiem przywołać ich w całości. Szkoda, że wtedy nie miałam
możliwości ich np. nagrać. Byłaby pamiątka. A z bardziej znanych
tytułów utkwił mi ten o Jasiu i Małgosi. Pierwsze bajki czytała
mi też mama. Kolekcjonowałam książki Disneya i to ich chciałam
słuchać na dobranoc. Kolorowe obrazki, dynamiczna akcja świetnie
przyciągała dziecięcą uwagę. Dzięki mamie i babci znałam
wszystkie klasyczne baśnie, wiersze dla dzieci Brzechwy i Tuwima, a
także współczesne bajeczki. Bardzo dobrze wspominam czas spędzony
na czytaniu, dzięki temu dziś zarówno lubię czytać jak i z
tworzeniem radzę sobie nieźle.

[6, [1],[9]



Moje najstarsze wspomnienia dotyczące bajek dotyczą tych opowiadanych z
pamięci przez babcię nauczycielkę. Chciałam słuchać w kółko
tych samych opowieści! Niektórych nie znalazłam nigdy w żadnej
książce i zostały mi tylko zarysy i strzępki wspomnień. Niestety
nie umiem przywołać ich w całości. Szkoda, że wtedy nie miałam
możliwości ich np. nagrać. Byłaby...

[5,6,9]  
-Babciu, poczytasz mi na dobranoc?
-Pewnie, leć do łóżka.
Tak zazwyczaj kończyły się wieczory pod opieką babci. Niezliczone tytuły piętrzące się na jej regale wprost mnie zachwycały. To dzięki niej poznałam najpiękniejsze baśnie i książki dla dzieci. To ona prowadziła mnie za rękę przez literacki świat jeszcze zanim sama nauczyłam się nim podążać. To przy niej raczkowałam. Przy niej wytrwale czytałam. A raczej próbowałam, bo każde słowo wydawało się szyfrem nie do złamania. Nigdy nie zapomnę przygód z Kubusiem Puchatkiem i dziećmi z Bullerbyn. Nie myślcie jednak, że zawsze było tak kolorowo! "O psie, który jeździł koleją", czyli dziecięcy wyciskacz łez poznałam również dzięki babci. Szybko nauczyła mnie, że niekoniecznie wszystko musi kończyć się dobrze, zupełnie jak w życiu. Literackie spacery z babcią przygotowały mnie do rozczarowań, bo przecież bohaterowie książek to istoty takie jak my i różni ich jedynie to, że ożywają dopiero, gdy my otwieramy tomy, w których ich wykreowano. 

[5,6,9]  
-Babciu, poczytasz mi na dobranoc?
-Pewnie, leć do łóżka.
Tak zazwyczaj kończyły się wieczory pod opieką babci. Niezliczone tytuły piętrzące się na jej regale wprost mnie zachwycały. To dzięki niej poznałam najpiękniejsze baśnie i książki dla dzieci. To ona prowadziła mnie za rękę przez literacki świat jeszcze zanim sama nauczyłam się nim podążać. To przy niej...

[5,7]
Moje pierwsze wspomnienia z książkami wiążą się głównie z moją mamą. Pamiętam jak, jako małe zaledwie kilkuletnie dziecko chodziłam z nią do biblioteki i wybierałam książki, które mi później czytała. Najlepszymi książkami z mojego dzieciństwa była zdecydowanie seria książek ,,Franklin". Moja mama zanim jeszcze nauczyłam się czytać sama przeczytała mi każdą jaka była dostępna, za co do dzisiaj jej bardzo dziękuję. Gdy byłam starsza dostarczała mi coraz to nowe książki zgodne z moimi zainteresowaniami. To właśnie ona zaraziła mnie miłością do czytania i  dzisiaj nie wyobrażam sobie życia bez książek. Pozwalają mi przenieść się do innego świata, wczuć się w role  ulubionego bohatera i chociaż na chwile zapomnieć o otaczającej mnie (czasem smutnej) rzeczywistości.

[5,7]
Moje pierwsze wspomnienia z książkami wiążą się głównie z moją mamą. Pamiętam jak, jako małe zaledwie kilkuletnie dziecko chodziłam z nią do biblioteki i wybierałam książki, które mi później czytała. Najlepszymi książkami z mojego dzieciństwa była zdecydowanie seria książek ,,Franklin". Moja mama zanim jeszcze nauczyłam się czytać sama przeczytała mi każdą jaka była...

[5, 3, 6]
Moja czytelnicza przygoda z babcią zaczęła się od książek, które podarowała mi jako pamiątkę po moim zmarłym ojcu chrzestnym, który był jej synem. Były to książki Adama Bahdaja ("Kapelusz za sto tysięcy" i "W stronę Kansas City", którą mój wujek otrzymał jako nagrodę za udział wkonkursie czytelniczym, w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych w Owińskach). Miałam wtedy 6 lat i umiałam już płynnie czytać, więc pochłonęłam je bardzo szybko. Babcia opowiadała mi o wujku, którego w ogóle nie pamiętałam, ponieważ zmarł gdy miałam 4 latka. Wtedy miałam pierwszy raz  styczność z pismem Braille'a i książkami napisanymi tym systemem. Do dziś z wielkim sentymentem wspominam tamte chwile i bardzo często wracam do twórczości Bahdaja, a szczególnie do stojących na mojej póce od 40 lat pamiątkowych egzemplarzy.

[5, 3, 6]
Moja czytelnicza przygoda z babcią zaczęła się od książek, które podarowała mi jako pamiątkę po moim zmarłym ojcu chrzestnym, który był jej synem. Były to książki Adama Bahdaja ("Kapelusz za sto tysięcy" i "W stronę Kansas City", którą mój wujek otrzymał jako nagrodę za udział wkonkursie czytelniczym, w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci...

[1,6,9]
Myślę że nie tylko ja jako dziecko nie mogłam
zrozumieć braku ilustracji w większości książek. Myślałam sobie: Co to za
przyjemność z patrzenia na białe strony wypełnione szlaczkiem liter? Dopiero w
momencie kiedy mój tata zaczął czytać mi na głos historię Mikołajka zrozumiałam
że cały urok tych literek to świat wyobraźni który tworzy się w czasie
poznawania nowych historii. Miałam wrażenie jakby tłumaczył mi tajny szyfr,
który okazał się niesamowitą historią chłopca ciekawego świata tak jak ja w
tamtym momencie. Zapragnęłam poznać ten tajemniczy język i wtedy tata zaczął
czytać razem ze mną elementarz. Moja determinacja doprowadziła że przeczytałam
go chyba z kilkanaście razy, ale dzięki temu samodzielnie mogłam odczytać
zabawne historie. A co więcej mogłam je wtedy przeczytać na głosy i opowiadać o
niesamowitych historiach zarówno rodzicom jak i młodszemu rodzeństwu. Magia książek
i czytania stanowiła tajemnicę, którą odkryłam właśnie dzięki mojemu tacie.

[1,6,9]
Myślę że nie tylko ja jako dziecko nie mogłam
zrozumieć braku ilustracji w większości książek. Myślałam sobie: Co to za
przyjemność z patrzenia na białe strony wypełnione szlaczkiem liter? Dopiero w
momencie kiedy mój tata zaczął czytać mi na głos historię Mikołajka zrozumiałam
że cały urok tych literek to świat wyobraźni który tworzy się w czasie
poznawania nowych...

[2,7,6] 
Deszcze lał jak z cebra. Pochmurno było i wietrznie zarazem. Lecz ja nie zawracałam sobie głowy tym zbytnio, gdyż z tyłu za mną stały półki z książkami dla dzieci. Byłam w bibliotece. Wraz z mamą. W tym dniu mój wybór padł na książkę Gilberta Delahaye pt. „Martynka i czarownica”. Chyba tak to już jest z tą dziecięcą ciekawością. Dziecko chce poznać wszystko, co jest owiane złą sławą, ale równocześnie tajemnicą. Bohaterkę Martynkę już poznałam. A kiedy ujrzałam podtytuł „czarownica” oczy mi tylko rozbłysły, puściłam rękę mojej mamy i objęłam książkę, wpatrując się w nią w jak skarb piratów.
„Moje oczy nie kłamią. Marzenie się spełniło. Coś fantastycznego i tajemniczego wkroczyło do świata mojej Martynki. A ja zaraz to poznam!”
Moi najdrożsi dziadkowie zapewne, czytaliby ze mną o przygodach Martynki, gdyby nie mieszkali tak daleko ode mnie. Lecz moja mama była ich zastępczynią. Towarzyszyła mi w odkrywaniu świata marzeń, którym jest biblioteka pełna książek.

[2,7,6] 
Deszcze lał jak z cebra. Pochmurno było i wietrznie zarazem. Lecz ja nie zawracałam sobie głowy tym zbytnio, gdyż z tyłu za mną stały półki z książkami dla dzieci. Byłam w bibliotece. Wraz z mamą. W tym dniu mój wybór padł na książkę Gilberta Delahaye pt. „Martynka i czarownica”. Chyba tak to już jest z tą dziecięcą ciekawością. Dziecko chce poznać wszystko, co...

[1][9][8]Sięgając  
pamięcią   moich  lat  
młodzieńczych wiem  jedno, że   miłością  
do polskiej  literatury  zaraziła 
mnie   babcia.   Z 
przyjemnością analizowałyśmy 
razem  przeczytane  książki. To babcia przepytywała  mnie z 
,Pana   Tadeusza”, w  tym  z
Inwokacji ,  ,,W  pustyni i w 
puszczy”  oraz  z  
baśni  polskich   i zagranicznych”.  Nigdy nie  
zapomnę, jak  w wieku  6  lat   recytowałam 
przed   babcią  wiersz Jana 
Brzechwy:  Żuk”. Już  wtedy wiedziałam
,że  największą  moją  
pasją  będzie  czytanie  
książek .  To babcia nauczyła
mnie  interpretacji wierszy  i akcentowania w  recytacji. To z   babcią 
byłyśmy  najbardziej   zaczytanym teamem  w okolicy . Wiadomo,  że  
każda  z  Nas 
miała  swoje  ulubione  
książki ,ale  sam fakt, że  z  herbatką  w  tle  czytałyśmy 
w  wolne  wieczory było 
czymś  niezwykle  miłym. 

[1][9][8]Sięgając  
pamięcią   moich  lat  
młodzieńczych wiem  jedno, że   miłością  
do polskiej  literatury  zaraziła 
mnie   babcia.   Z 
przyjemnością analizowałyśmy 
razem  przeczytane  książki. To babcia przepytywała  mnie z 
,Pana   Tadeusza”, w  tym  z
Inwokacji ,  ,,W  pustyni i w 
puszczy”  oraz  z  
baśni  polskich   i zagranicznych”.  Nigdy nie  
zapomnę, jak ...

[9, 6, 2]
W codziennym, wieczornym rytuale czytania towarzyszyła mi mama - to ona pierwsza mi czytała i zaszczepiła we mnie miłość do książek. Szybko nauczyłam się czytać sama, a kiedy zostałam starszą siostrą - to ja czytałam siostrze. Jednak moja mama swoją miłość do książek odziedziczyła po swojej mamie. Gdyby nie babcia, kto wie jakby ta rodzinna tradycja czytania wyglądała. Z babcią i książkami mam dwa wspomnienia - jej opowieść, jak to zamiast pilnować gęsi na łące, czytała pod jabłonką powieść. Tak się zaabsorbowała czytaniem, że zupełnie zapomniała o gęsiach, a po powrocie do domu czekała ją bura za niedopilnowanie drobiu. Później, gdy byłam już w gimnazjum, wymieniałyśmy się z babcią książkami. Pamiętam, że to ja zaraziłam babcię miłością do Harrego Pottera- przeczytała całą serię i w ramach podziękowania, wydziergała mi na drutach szalik gryfonów. Dziś żałuję, że gdzieś się zawieruszył i zagubił, miałabym niepowtarzalną pamiątkę po babci.

[9, 6, 2]
W codziennym, wieczornym rytuale czytania towarzyszyła mi mama - to ona pierwsza mi czytała i zaszczepiła we mnie miłość do książek. Szybko nauczyłam się czytać sama, a kiedy zostałam starszą siostrą - to ja czytałam siostrze. Jednak moja mama swoją miłość do książek odziedziczyła po swojej mamie. Gdyby nie babcia, kto wie jakby ta rodzinna tradycja czytania...