Kocham lektury popularno naukowe, dobrze napisane, ktore przyjemnie sie czyta, zachwycajac wrazliwoscia autora, a jednoczesnie, z ktorych mozna nauczyc sie czegos wartosciowego. W taki sposob podeszlam do kolejnej ksiazki pana Pucka, "Pajakow" nigdy nie doczytalam, Sennik mnie zaintrygowal i poczatkowo bardzo dobrze czytalo mi sie monologi autora, ktore sa dosc poetyckie, zawieraja wiele ciekawych fragmentow innych autorow, jednak w pewnym momencie mialam ochote ksiazke zamknac i nigdy do niej nie wracac. Fragment o ludzkich samcach i samicach i "histerycznej" jak to opisuje autor walke o rownowage tak mnie zaszokowala i zniechecila do samego autora i ksiazki, ze nagle czar erudyty prysl, a ujawil mi sie zadufany w sobie seksista. W ksiazce pojawiaja sie tu i owdzie dziwne fragmenty jak "chcialbym byc podowazka na jej bialym udzie" czy naga dziewczynka (!) w snach, co poczatkowo odbieralam jako niewinny artystyczny erotyzm, ale po przeczytaniu jego wywodu na temat kobiet szczeka mi opadla, jak bardzo kobiety pan Pucek przedmiotowo potraktowal. Mega smutek i rozczarowanie, kazdy ma prawo do swoich opinii, ale wydaje mi sie, ze to juz jest po prostu zenujace i nikogo naprawde ta opinia nie obchodzi.

Kocham lektury popularno naukowe, dobrze napisane, ktore przyjemnie sie czyta, zachwycajac wrazliwoscia autora, a jednoczesnie, z ktorych mozna nauczyc sie czegos wartosciowego. W taki sposob podeszlam do kolejnej ksiazki pana Pucka, "Pajakow" nigdy nie doczytalam, Sennik mnie zaintrygowal i poczatkowo bardzo dobrze czytalo mi sie monologi autora, ktore sa dosc poetyckie,...