Nie zapadła mi szczególnie w pamięć jeśli chodzi o warstwę informacyjną. Stylistycznie ciekawa. Przeczytałem po "Pająki Pana Roberta", a przed "Siedemnaście zwierząt" - to o czymś musi świadczyć.

Nie zapadła mi szczególnie w pamięć jeśli chodzi o warstwę informacyjną. Stylistycznie ciekawa. Przeczytałem po "Pająki Pana Roberta", a przed "Siedemnaście zwierząt" - to o czymś musi świadczyć.

Książki Roberta Pucka jeśli maja być docenione muszą trafić do odpowiedniego odbiorcy, którym ja niestety nie jestem. Przytłoczyła mnie ilość faktografii,cytatów, wyimków z historii entomologii i zacięcia popularnonaukowego. Liczyłam jednak na większy wymiar literacki. Nie sposób jednak odmówić autorowi ładnego języka przechodzącego swobodnie w poetyckie opisy oraz łączenia dwóch pasji: miłości do natury w jej mało widocznym wymiarze i do literatury o zabarwieniu egzystencjalnym.

Książki Roberta Pucka jeśli maja być docenione muszą trafić do odpowiedniego odbiorcy, którym ja niestety nie jestem. Przytłoczyła mnie ilość faktografii,cytatów, wyimków z historii entomologii i zacięcia popularnonaukowego. Liczyłam jednak na większy wymiar literacki. Nie sposób jednak odmówić autorowi ładnego języka przechodzącego swobodnie w poetyckie opisy oraz...

Książka wymykająca się klasyfikacji. Trochę treści popularnonaukowych, dużo cytatów, garść refleksji o życiu - ludzkim i owadzim. Momentami to prawie poezja.

Książka wymykająca się klasyfikacji. Trochę treści popularnonaukowych, dużo cytatów, garść refleksji o życiu - ludzkim i owadzim. Momentami to prawie poezja.

Kolejna (po pięknych "Pająkach pana Roberta") erudycyjna zabawa Roberta Pucka ze światem owadów, ich badaczy, historii odkryć entomologów i motywów kulturowych w których pewną rolę grały łuskoskrzydłe. Proza Pucka jest bardzo specyficzna, łączy w sobie poetycki namysł, faktograficzną drobiazgowość znaną z "Szaleństwa katalogowania" Eco, fascynację światem natury, obserwacyjny talent i odrobinę humoru. Rzecz nie dla każdego, bo nie są to opowieści przyrodnicze traktowane "wprost", a wielopoziomowa zabawa humanisty z przyrodniczym tematem i historią nauki zarazem. Lubię, choć poprzednia książka poświęcona pająkom zachwyciła mnie bardziej.

Kolejna (po pięknych "Pająkach pana Roberta") erudycyjna zabawa Roberta Pucka ze światem owadów, ich badaczy, historii odkryć entomologów i motywów kulturowych w których pewną rolę grały łuskoskrzydłe. Proza Pucka jest bardzo specyficzna, łączy w sobie poetycki namysł, faktograficzną drobiazgowość znaną z "Szaleństwa katalogowania" Eco, fascynację światem natury,...

Uchwycone piórem refleksje autora nad naszym światem; światem przyrody, ludzkim, światem sztuki, sztuką przemijania i cudem ewolucji.
Spodziewałem się jednak czegoś więcej i bardziej konkretnego a mniej ogólnych dywagacji o wszystkim i o niczym co akurat przyszło autorowi do głowy.

Uchwycone piórem refleksje autora nad naszym światem; światem przyrody, ludzkim, światem sztuki, sztuką przemijania i cudem ewolucji.
Spodziewałem się jednak czegoś więcej i bardziej konkretnego a mniej ogólnych dywagacji o wszystkim i o niczym co akurat przyszło autorowi do głowy.

Jeśli ktoś lubi ezoteryczne i gnostyckie spojrzenie na świat, a do tego kocha owady, to ta pozycja powinna mu się spodobać.

Jeśli ktoś lubi ezoteryczne i gnostyckie spojrzenie na świat, a do tego kocha owady, to ta pozycja powinna mu się spodobać.

Fascynujące rozważania na temat przepoczwarzania. Faktycznie nigdy nie zastanawiałem się jak fascynujące to zjawisko i jak słusznie niegdyś można było uważać, że łuskoskrzydłe rodzą się z martwych. Dla miłośników owadów oraz głębokich przemyśleń na temat naszej egzystencji :)

Fascynujące rozważania na temat przepoczwarzania. Faktycznie nigdy nie zastanawiałem się jak fascynujące to zjawisko i jak słusznie niegdyś można było uważać, że łuskoskrzydłe rodzą się z martwych. Dla miłośników owadów oraz głębokich przemyśleń na temat naszej egzystencji :)

„…Ćmy i motyle nie maja zbyt wiele wspólnego z tym światem, choć są dla niego darem i błogosławieństwem… „

Tym razem Pucek snuje erudycyjno-poetycką opowieść o owadach, których tzw. przeobrażenie zupełne - z jaja, poprzez gąsienicę i poczwarkę („zupa” w środku!) aż do dorosłego osobnika - nawet po objaśniającym wywodzie Autora pozostaje niepojętym cudem przyrody. We właściwy dla siebie intelektualno-dygresyjny sposób pasjonująco opowiada on o tym, jak ludzkość odkryła tę niewiarygodną przemianę.

„Motyl leci tak, jak gdyby wciąż leciał w co najmniej dwie różne strony”. Jak to u Autora, nie brak poetyckiej prozy.

O motylu przestrojniku czytamy zaś: „Gdy przysiada, w oczach na spodzie ich skrzydeł można dostrzec cieple zmęczenie starych bogów”. Mądry Nabokov wiedział, na czym spędzać więcej czasu niż na pisaniu….

Dzięki lekturze Pucka odkryłem najpiękniejszy, a tak rzadki fenomen zawisaków. Lepiej niż ćmami, nazywać je nocnymi motylami - wylatują dopiero o zmroku. Jakże one przecudne, np. fruczak, nastrosz, czy najwspanialszy zmrocznik oleandrowiec (który czasami pojawia się w Polsce, dzięki globalnemu ociepleniu)…

Ależ to uczta dla duszy - zwłaszcza, gdy się jest ignorantem entomologicznym, a konkretnie: lepidopterologicznym).

Dodatkowej atrakcji dodają inne "didaskalia" z życia w wiejskiej chatce wokół przyrody i miejscowych cudaków, też w pewnym sensie "zmroczników"…. .

„…Ćmy i motyle nie maja zbyt wiele wspólnego z tym światem, choć są dla niego darem i błogosławieństwem… „

Tym razem Pucek snuje erudycyjno-poetycką opowieść o owadach, których tzw. przeobrażenie zupełne - z jaja, poprzez gąsienicę i poczwarkę („zupa” w środku!) aż do dorosłego osobnika - nawet po objaśniającym wywodzie Autora pozostaje niepojętym cudem przyrody. We...

Czego nie moze zobaczyc czlowiek w swiecie przyrody. Co za cudowna lektura!

Czego nie moze zobaczyc czlowiek w swiecie przyrody. Co za cudowna lektura!

Zachwyt i odraza. Erudycyjnie o ćmach, filozofach i badaczach, o drodze poznania istoty przeobrażania się motyli, a jednocześnie mnizoginicznie i seksistowsko o kobietach. Aż żal, że autor postanowił pochwalić się światu, co sądzi o "ludzkich samicach". Szkoda, że redaktorki z wydawnictwa Czarne nie wybiły mu tego z głowy. Czy w poprzednich dwóch książkach pan Pucek równie hojnie dzieli się swoją mizoginią? Strach sprawdzić.

Zachwyt i odraza. Erudycyjnie o ćmach, filozofach i badaczach, o drodze poznania istoty przeobrażania się motyli, a jednocześnie mnizoginicznie i seksistowsko o kobietach. Aż żal, że autor postanowił pochwalić się światu, co sądzi o "ludzkich samicach". Szkoda, że redaktorki z wydawnictwa Czarne nie wybiły mu tego z głowy. Czy w poprzednich dwóch książkach pan Pucek równie...