Zostałam do przeczytania tej książki poniekąd „zmuszona”, a mówiąc delikatniej grzecznie poproszona o przeczytanie.
I muszę przyznać otwarcie, że nie żałuję.
To nie jest moje pierwsze zetknięcie z autorką. Czytałam jej Trylogię czasu i w sumie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, choć wiadomo, może być rożnie, a cykl nie równy cyklowi. Tutaj jest podobnie.
To dwa różne cykle, z różnymi bohaterami i choć oczywiście można byłoby doszukiwać się podobieństw, wydaje mi się, że nikomu nie jest to potrzebne i do niczego nie prowadzi.
Trylogia snów po pierwszym tomie to dla mnie oprócz całkiem niezłego pomysłu, zakończonego całkiem udanym, a co ważniejsze nieoczekiwanym rozwiązaniem, piękna opowieść o rodzinie. Szalonej matce, kochających się siostrach i oddanej im opiekunce. O czterech kobietach, które po latach w biegu, nagle muszą zacząć życie w jednym miejscu, wyhamować, osiąść w otoczeniu ludzi nieznanych i niekiedy nie do końca lubianych.
Ale jak mawiała mama głównej bohaterki „Twój dom jest tam, gdzie twoje książki”. A więc zaczynają żyć, śnić i pakować się w mniejsze lub większe kłopoty.
Gier stworzyła silną rodzinę, silną swoją miłością, zaufaniem z niesamowitymi relacjami wewnętrznymi. Dwie siostry związane ze sobą nie tylko silną miłością siostrzaną, ale również zgodnością głów, mózgów, żartu i humoru przetrwały podróże po całym świecie, ale niekiedy może się wydawać, że Londyn i jego przeciwności mogą sporo zmienić w ich życiu.
Główny wątek okraszony jest tlącą się miłością głównej bohaterki do nader przystojnego starszego kolegi jej nowego niedługo przyrodniego brata, co stanowi bardzo przyjemny element, który w połączeniu z fabułą demoniczną, stanowiącą główny wątek historii, wypada bardzo sympatycznie. Grupa młodych ludzi spisuje się znakomicie. Sam pomysł snów też należy do udanych.
Zdecydowanie poleciłabym nie tylko dla czytelników samej autorki, ale również dla poszukujących lektury wakacyjnej: sprawnie napisanej, wesołej, z dobrą fabułą, grupą sympatycznych bohaterów i kontynuacją w kolejnych częściach.

Zostałam do przeczytania tej książki poniekąd „zmuszona”, a mówiąc delikatniej grzecznie poproszona o przeczytanie.
I muszę przyznać otwarcie, że nie żałuję.
To nie jest moje pierwsze zetknięcie z autorką. Czytałam jej Trylogię czasu i w sumie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, choć wiadomo, może być rożnie, a cykl nie równy cyklowi. Tutaj jest podobnie.
To dwa różne...