Poznajcie Niesamowitą Rodzinę Telemachusów, a właściwie to, co z niej zostało. Po nieudanym występie w telewizyjnym programie rozrywkowym, który zniszczył ich świetnie zapowiadającą się karierę, Telemachusowie próbują radzić sobie z ponurą rzeczywistością. Teddy, który wciąż nie pogodził się ze śmiercią ukochanej żony, za cel stawia sobie codziennie zakochać się w innej, przypadkowo wybranej kobiecie. Irene zmaga się z samodzielnym rodzicielstwem i doskwierającą samotnością. Frankie usiłuje udowodnić żonie i ojcu, że został stworzony do wielkich rzeczy, a Buddy… W zasadzie nie wiadomo, co robi Buddy. Wydaje się, że po śmierci matki po prostu zwariował. Tę mniej więcej uporządkowaną codzienność niespodziewanie zaburza odkrycie przez Matty’ego, syna Irene, zdolności astralnego podróżowania. W myśl zasady, że nieszczęścia chodzą stadami, równocześnie Frankiego dopadają dawne długi, a Teddy wplątuje się w rodzinny konflikt szefa lokalnej mafii. To nie może skończyć się dobrze.

Telemachusowie rzeczywiście są dziwną rodziną, ale jeśli spodziewacie się nowego wcielenia Addamsów, doznacie rozczarowania. Pierwsze, co przychodzi do głowy po początkowych kilkudziesięciu stronach, to myśl, jak bardzo dysfunkcyjna jest ta rodzina. Daleko im do beztroskich, uroczo naiwnych i kochających się Addamsów. Jednak nie można poczytywać tego za wadę, ponieważ kreacje Telemachusów są świetnie dopracowane, dobrze umotywowane psychologicznie i bardzo realistyczne. Wzbudzają sympatię i pewien rodzaj współczucia, kiedy wychodzą na jaw ich życiowe niepowodzenia.

Plusem książki jest narracja prowadzona z punktu widzenia kolejnych członków rodziny. Dzięki temu poznajemy ich pobudki, marzenia, słabości i lęki. Ponadto każda taka zmiana perspektywy wprowadza coś nowego do akcji, odkrywa dawne tajemnice, wyjaśnia niezrozumiałe wątki. Wprawdzie zabrakło mi w tym wszystkim kilku szczegółów z życia Irene, Frankiego i Teddy’ego, jednak nie są one niezbędne fabule, więc moja ciekawość musi to jakoś przeboleć.

Po przeczytaniu blurbu można oczekiwać rasowej powieści fantastycznej, tymczasem jest to książka w gruncie rzeczy obyczajowa. Mocno skupia się na sportretowaniu bohaterów, ukazaniu ich wzajemnych powiązań i współzależności. Wątek mafijny, wokół którego skupia się akcja „Wyginaczy”, to zaledwie epizod w historii Telemachusów. Owszem, przełomowy, ale dla autora jest tylko pretekstem do przedstawienia zwykłej-niezwykłej rodziny.

Konstrukcja „Wyginaczy łyżeczek” to swego rodzaju puzzle, które trzeba ułożyć z dodawanych kolejno elementów. Kiedy już-już wydaje się, że układanka jest gotowa, a my wreszcie wszystko wiemy, dostajemy fragment, który każe przebudować to, co mamy, i spojrzeć na całość z zupełnie innej perspektywy. Szczytem tego jest jedna z ostatnich scen, w której wyjaśnia się związek Teddy’ego z człowiekiem, który lata temu zdyskredytował Telemachusów w telewizji. Daryl Gregory mistrzowsko opanował sztukę plot twistów.

Macie ochotę na konkretną dawkę zaskoczeń, humoru i odrobiny akcji rodem z „Ojca chrzestnego” ze szczyptą magii? Sięgnijcie po „Wyginaczy łyżeczek”. Nie pożałujecie.

Ewa Jemioł