Jak na mój gust, powieść nieco w klimacie książek mojego ulubionego Johna Irwinga.
Może dlatego tak mi się podobało.
Książka jest napisana z "nerwem", trochę momentami wręcz się dłuży, ale już sama końcówka świetna.

Jak na mój gust, powieść nieco w klimacie książek mojego ulubionego Johna Irwinga.
Może dlatego tak mi się podobało.
Książka jest napisana z "nerwem", trochę momentami wręcz się dłuży, ale już sama końcówka świetna.

Całkiem przyjemne czytadełko, lektura na niezobowiązującym luzie. Trochę zabawne, trochę szalone perypetie niesamowitych członków rodu Telemachusów śledzi się z pogodną łatwością, mamy tu rozrywkę na przyzwoitym poziomie. Choć zazwyczaj nie lubię łączenia motywów komediowych z kryminalnymi, to tutaj jest to podane jest to zupełnie zjadliwie i nienachalnie. No a ta rozróba w zakończeniu – całkiem fajnie zamieszane, a potem wydarza się już tylko to, o co wszystkim nam chodzi... Na plus muszę jeszcze policzyć ten efekt nocebo, mroczne przeciwieństwo placebo. Autor ładnie wkomponował to w końcówkę powieści, co jest jeszcze jednym zręcznym dowcipem.

Całkiem przyjemne czytadełko, lektura na niezobowiązującym luzie. Trochę zabawne, trochę szalone perypetie niesamowitych członków rodu Telemachusów śledzi się z pogodną łatwością, mamy tu rozrywkę na przyzwoitym poziomie. Choć zazwyczaj nie lubię łączenia motywów komediowych z kryminalnymi, to tutaj jest to podane jest to zupełnie zjadliwie i nienachalnie. No a ta rozróba w...

Nie lubię kiedy opis książki w bardzo niewielkim stopniu nakreśla fabułę. Tutaj spodziewamy się historii małżeństwa Telemachusów i ich dzieci, a otrzymujemy ich dalsze losy i tylko pojedyncze urywki z przeszłości. Zwykle w takich sytuacjach czuję się oszukana, bo zasygnalizowana na okładce opowieść wydaje mi się ciekawsza niż ta przedstawiona w książce. Z tego powodu dość długo wkręcałam się w fabułę. Uwielbiałam rozdziały o Teddym, Irene i Buddym, a odczuwałam irytację przy tych o Mattym i Frankiem. I nagle zaskoczyło, pojawiło się zaintrygowanie i wszystko zaczęło się składać w całość. Ale to nastąpiło dopiero po połowie książki. Może ocena trochę zawyżona, ale mimo mało ciekawego początku ostatecznie bardzo się wciągnęłam i żałowałam, że to już koniec. Taki klimat trochę serialowych "The Umbrella Academy" i "Holistycznej agencji detektywistycznej Dirka Gently'ego".

Nie lubię kiedy opis książki w bardzo niewielkim stopniu nakreśla fabułę. Tutaj spodziewamy się historii małżeństwa Telemachusów i ich dzieci, a otrzymujemy ich dalsze losy i tylko pojedyncze urywki z przeszłości. Zwykle w takich sytuacjach czuję się oszukana, bo zasygnalizowana na okładce opowieść wydaje mi się ciekawsza niż ta przedstawiona w książce. Z tego powodu dość...

Ależ mnie ta książka wymordowała. Doczytałam tylko z poczucia winy, bo od miesięcy wsiała mi na półce jak wyrzut sumienia. Cóż, tego poświęcenia nie zwieńczyła nagroda. To była droga wybrukowana irytacją.
Bo znowu dałam się omamić reklamie. Skoro wydawnictwo określa powieść jako "niesamowitą i zabawną" to jednak mam pewne oczekiwania. A dostałam zaledwie przeciętną historię o chciwości i oszustwach.
Bo drażniła mnie konstrukcja, która niezliczonymi retrospekcjami zdusiła cały suspens.
Bo, na dodatek, nawet redakcja tekstu szwankowała.
Nie trafiona lektura.

Ależ mnie ta książka wymordowała. Doczytałam tylko z poczucia winy, bo od miesięcy wsiała mi na półce jak wyrzut sumienia. Cóż, tego poświęcenia nie zwieńczyła nagroda. To była droga wybrukowana irytacją.
Bo znowu dałam się omamić reklamie. Skoro wydawnictwo określa powieść jako "niesamowitą i zabawną" to jednak mam pewne oczekiwania. A dostałam zaledwie przeciętną historię...

Można wiele napisać o tej książce, ale z pewnością nie to że jest komedią sensacyjną lub jest zabawna (?). Chyba, że kogoś bawią społeczne i obyczajowe problemy rodziny z lekką domieszką patologii. Nawet nie wiem czy to SF czy bardziej sensacja kryminalna (z pewnością) , czy obyczajowo-psychologiczna saga rodzinna ( pasuje jak ulał) . Ze względu na język może nie odpowiadać każdemu , nie ma też tutaj akcji rodem z prawdziwych książek sensacyjnych. Odkrywamy z każdą kartką historię tej specyficznej rodziny (nie brakuje tu retrospekcji) , ale mimo wszystko potrafi zaintrygować i cały czas utrzymać pytanie: "ale o co chodzi? i jak to się wszystko skończy?". Polecić, nie polecę, ale nie uważam jej za złą książkę.

Można wiele napisać o tej książce, ale z pewnością nie to że jest komedią sensacyjną lub jest zabawna (?). Chyba, że kogoś bawią społeczne i obyczajowe problemy rodziny z lekką domieszką patologii. Nawet nie wiem czy to SF czy bardziej sensacja kryminalna (z pewnością) , czy obyczajowo-psychologiczna saga rodzinna ( pasuje jak ulał) . Ze względu na język może nie odpowiadać...

Dopiero sierpień, a ja już myślę, że mogę się z sentencją z okładki zgodzić, a Niesamowita Rodzina Telemachusów będzie najdziwniejszą jaką poznam w 2019 roku. To nie przytyk i wada, to niewątpliwa zaleta! Dzięki temu z dużym zaciekawieniem podążałam razem z Buddym i szaloną gromadą do Dnia Spięcia, po którym już nic nie miało być takie samo.
Co mnie ucieszyło autor opisał historię ze sporym dystansem, dawką humoru i komizmem, więc nie sposób było się nudzić.
Każdy z bohaterów da się lubić, więc ciężko wskazać ulubieńca, chociaż męskie trio było górą. Teddy wyznawca kościoła miłości od pierwszego wejrzenia, ciapowaty Frankie i wieczny bob budowniczy Buddy, z takiej mieszanki chyba nic dobrego nie może wyniknąć? A może jednak? ;)

Dopiero sierpień, a ja już myślę, że mogę się z sentencją z okładki zgodzić, a Niesamowita Rodzina Telemachusów będzie najdziwniejszą jaką poznam w 2019 roku. To nie przytyk i wada, to niewątpliwa zaleta! Dzięki temu z dużym zaciekawieniem podążałam razem z Buddym i szaloną gromadą do Dnia Spięcia, po którym już nic nie miało być takie samo.
Co mnie ucieszyło autor opisał...

Miło się czytało. Z przekonaniem, że książka nie przerodzi się w uniwersum, z którego kolejnymi częściami, tomami, sequelami trzeba się będzie mierzyć aż do zniechęcenia. Bo ta historia jest specyficzna, przez co jednorazowa, a przy tym poprowadzona – znakomicie! – nie do rozdroża czy zawirowania, tylko do efektownego finału. Pirotechnicznie dopięta. Nie urwana. Kompletna. Jeśli dodać do tego rozróżnialne postacie i absorbującą fabułę inteligentnie rozpisaną na epizody – czegóż chcieć więcej?

Oczekiwanie na finał jest przyjemnie bezwysiłkowe. Nie znoszeni filozoficznymi odpłynięciami poznajemy w piknikowym tempie kolejne istotne okoliczności, i nawet te klasyczne a liczne „pistolety z pierwszego aktu” nie są specjalnie pokamuflowane. I to się, o dziwo, sprawdza. Przy »Wyginaczach łyżeczek« można zregenerować siły przed kolejną literacką grą w przechytrzanie z jakimś seryjno-cyklicznym bestsellerowcem, nie zmieniając radykalnie klimatu.

I to by w zasadzie wystarczyło za recenzję i polecenie, ale wspomnę jeszcze – bo ten motyw lubi dać ciała w szczegółach, więc tym bardziej warto podkreślić, że tutaj nie dał – że przypadł mi do gustu patent Buddy’ego na to, jak żyć, pamiętając przyszłość.

Miło się czytało. Z przekonaniem, że książka nie przerodzi się w uniwersum, z którego kolejnymi częściami, tomami, sequelami trzeba się będzie mierzyć aż do zniechęcenia. Bo ta historia jest specyficzna, przez co jednorazowa, a przy tym poprowadzona – znakomicie! – nie do rozdroża czy zawirowania, tylko do efektownego finału. Pirotechnicznie dopięta. Nie urwana. Kompletna....

Świetna!

Świetna!

Rodzina Telemachusów to osobliwa rodzina. Nie tylko biorąc pod uwagę fakt, że są dość ekstrawaganckimi i zamkniętymi w sobie dziwakami. Część ich rodziny ma paranormalne zdolności - na przykład Irene potrafi stwierdzić, czy ktoś mówi prawdę, jej syn Matty umie wychodzić ze swojego ciała, a odludek Buddy jest jasnowidzem. Łatwo się domyślić, że tacy ludzie potrafią wywołać niezłe zamieszanie. A jeśli dołożymy do tego klątwę z przeszłości, problemy z rządem, mafię i ciemne interesy, to katastrofa gotowa.

Standardowo zacznę od postaci - a jest o czym opowiadać. Tak naprawdę to na nich zbudowana jest cała historia. Motyw z paranormalnymi zdolnościami bardzo mi się spodobał, ale to nie one są najważniejsze. Każdy z bohaterów jest unikalny, jedyny w swoim rodzaju, a przy tym samowystarczalny - jednak kiedy działają razem, potrafią zdziałać o wiele więcej. Ich charaktery tworzą prawdziwą mieszkankę wybuchową i chociaż często się kłócą, za wzajemnymi docinkami kryje się miłość. Do tego nie są czarno - biali. Zupełnie jak w prawdziwym życiu - nikt nie jest całkowicie dobry ani zły. Postacie drugoplanowe również zostały zbudowane bardzo dobrze - nie są niepotrzebni, a napędzają powieść do przodu.

Każdy głupek może być fanem drużyny, która wygrywa. Trzeba mieć charakter, żeby wspierać tych, którzy są skazani na porażkę.

Dobrą stroną książki jest zmiana perspektywy - możemy poznać tę samą historię oczami różnych postaci. Dzięki temu otwierają się przed nami nowe wątki, pobudki bohaterów. Autor pozwala nam zauważyć to, że jedna sytuacja może wyglądać zupełnie inaczej oczami różnych osób. Prawdę mówiąc po przeczytaniu opisu miałam nadzieję na powieść fantasy, ale okazało się, że dostałam obyczajówkę - bardzo porządną zresztą. W Wyginaczach łyżeczek poruszone zostają ważne problemy, często zgrabnie ukryte. Miejscami zdaje się, że ta historia ma drugie dno.

Chciałabym napisać coś o fabule, ale tak naprawdę w książce się wiele nie dzieje. Owszem, jest kilka głównych wątków - między innymi wspomniana już przeze mnie sprawa z mafią - ale rozwijają się one bardzo powoli. Nie odbiera to co prawda przyjemności z czytania, ale zabija całe napięcie i sprawia, że tak naprawdę nie czekamy na to, co wydarzy się dalej.

Nic nie zabijało tęsknoty za domem rodzinnym tak, jak powrót do tego miejsca.

Powieść Daryla Gregory to osobliwa, ciekawa i bardzo przyjemna przygoda. Spotkanie z rodziną Telemachusów pozostanie wam w pamięci na długo po skończonej lekturze. Jeżeli lubicie wyraziste postaci, spokojnie płynącą akcję i macie ochotę na książkę z wątkiem paranormalnym w tle - ta historia jest dla was. Jeżeli nie - dajcie jej szansę. Naprawdę warto odkryć wszystko, co ta książka ma nam do przekazania.

Rodzina Telemachusów to osobliwa rodzina. Nie tylko biorąc pod uwagę fakt, że są dość ekstrawaganckimi i zamkniętymi w sobie dziwakami. Część ich rodziny ma paranormalne zdolności - na przykład Irene potrafi stwierdzić, czy ktoś mówi prawdę, jej syn Matty umie wychodzić ze swojego ciała, a odludek Buddy jest jasnowidzem. Łatwo się domyślić, że tacy ludzie potrafią wywołać...

Świetna!

Świetna!