Mała Lark jednego dnia traci trzy najważniejsze dla niej rzeczy: matkę, mowę i magię. W świecie, gdzie posiadanie jakiejkolwiek mocy podlega karze śmierci, jej dar Słów sprowadza na dziewczynkę niebezpieczeństwo, przed którym mogą ją uchronić tylko lata milczenia. Gdy dorasta, na kraj napada armia skrzydlatych Volgarów, a król – syn zabójcy jej matki – decyduje, że Lark będzie doskonałą zakładniczką, która zapewni mu poparcie jej ojca. Dopiero uwięziona w wieży zaczyna odnajdywać utracone Słowa, budząc wiążącą się z nimi moc.

W królestwie Jeru moc może się objawić na cztery różne sposoby, dając człowiekowi zdolność przędzenia (zmiany przedmiotów w inne), zmieniania (a właściwie przemiany w zwierzę), uzdrawiania i powiadania. Ten ostatni dar pozwala matce Lerk przepowiadać przyszłość, a samej dziewczynie daje możliwość wpływania na przedmioty i zwierzęta. Byłaby to bardzo użyteczna umiejętność, gdyby nie to, że niema dziewczyna nie potrafi jej wykorzystać, a nawet gdyby potrafiła, czary naraziłyby ją na śmierć z rąk króla. Dlatego Lerk wiedzie smutne życie, w którym nie może ani realizować swoich zdolności, ani nawet wyrazić swoich myśli i uczuć. Spod władzy ojca przechodzi pod władzę króla i w jego zamku zamienia się w prawdziwą baśniową księżniczkę zamkniętą w wieży. A że młody król też ma swoje sekrety, cała historia szybko zaczyna przypominać „Piękną i Bestię”.

Amy Harmon pisze przede wszystkim romanse, które można podzielić na różne grupy: romanse młodzieżowe, paranormalne, inspiracyjne. Powieść „Słowo i miecz” nazwałabym romansem fantasy, z dużą dozą baśni. O ile elementy fantasy mi się podobały, o tyle te romantyczne już mniej.

Główna bohaterka jest tak pozbawiona możliwości decydowania o sobie, że ma się wrażenie, że fantastyka cofnęła się o kilkadziesiąt lat. Z czasem co prawda zyskuje na znaczeniu i zaczyna brać sprawy we własne ręce, ale nadal liczba scen, w których gdzieś ją prowadzą, wiozą lub niosą jest przygnębiająca. Sama historia miłosna szybko okazuje się sztampowa i przewidywalna, może tylko intryga związana z atakiem wrogiej armii wprowadza pewien element zaskoczenia.

Płynny styl z narracją pierwszoosobową pasuje do klimatu baśni, więc książkę czyta się przyjemnie. Oryginalny element stanowią krótkie rymowane zaklęcia, ale chociaż początkowo ich prostota wnosi powiew świeżości, to im więcej się ich pojawia, tym bardziej irytują przez dziecinne rymy.

„Słowo i miecz” to mimo wszystko ciekawy powrót do klasyki fantastyki, wprawdzie podążającej utartymi schematami, ale niepozbawionej uroku.

Agnieszka Kruk