Ależ ten wiktoriański Londyn śmierdzi. O realiach tamtych czasów wiele mówi wygląd podejrzanego kocmołucha na okładce. Charlie Fletcher zadbał o to, by w alternatywnym świecie zachować wszystkie „uroki” najbrudniejszego stulecia w dziejach. Jest więc ponuro, mrocznie i klimatycznie. Co jakiś czas słyszymy niepokojący plusk – to kolejny trup znika dyskretnie w brudnych wodach przecinającej miasto rzeki. Zaczynamy?

Mgła unosząca się nad Tamizą, rzadkie światło gazowych lamp, wędrowne cyrki, podejrzane speluny, mroczne rezydencje, paskudne zaułki pełne zakapiorów i malutka, przetrzebiona grupka „superbohaterów”, mieszańców, którzy zgodnie z wielowiekową tradycją Nadzoru pełnią straż na granicy przenikających się światów. Przed czym nas chronią? Przed magicznymi istotami dybiącymi na nasze życie. Przed kradnącymi ostatni oddech dusiołkami i żądnymi zemsty, piekielnie niebezpiecznymi Sluagh, przypominającymi mroczne stwory z irlandzkich legend. Dajcie spokój z tym Legolasem. To nie ta bajka. Sluagh mają paskudne, wytatuowane gęby, włosy ozdobione czaszkami ptaków i kostkami gryzoni, brązowe, omszałe zęby „przypominające starodawne nagrobki na zaniedbanym cmentarzu”, syczący głos i awersję do żelastwa. Żyją w Dziczy i nazywają się Czystymi. Pogardzają mieszańcami i ludźmi, którzy tłoczą się w miastach jak kurczaki w kurnikach.
(...)
Między Sluagh a ludźmi stoi Nadzór, a raczej to, co z niego zostało po tajemniczej Katastrofie. Wejrzeniec Sara Falk, Kucharka, pan Sharp, Hodge i zamieszkujący moczary Kowal tworzą Ostatnią Rękę, kabalistyczną piątkę, która każdego roku musi zasiąść wokół stołu, by okiełznać Pożogę. (...) Misją Wolnego Bractwa do spraw Regulacji i Nadzoru Enigmatycznych Sytuacji Krytycznych i Ponadnaturalnych Obyczajów jest zachowanie równowagi pomiędzy tym, co naturalne, a tym, co ponadnaturalne. Równowadze tej zagrażają nie tylko istoty magiczne, ale też zdeprawowani, okrutni ludzie, którzy usiłują posiąść nieprzeznaczoną dla nich wiedzę i doprowadzić Nadzór do całkowitego upadku. Do siedziby tajnego związku podrzucone zostaje kukułcze jajo: nieświadoma swej roli Lucy Harker (ach, ten Bram Stoker…). Powodowana współczuciem Sara Falk przygarnia dziewczynę i w ten sposób pułapka się zamyka… .
„Nadzór” Charliego Fletchera reklamowany jest jako „mroczna, dickensowska historia o łowcach czarownic, magach, podróżnikach przechodzących przez lustra i najbardziej zaskakujących bohaterach wygrzebanych z czeluści brytyjskich legend”. Pierwszy tom trylogii potwierdza tę opinię. Największą zaletą powieści jest dla mnie niesamowita atmosfera wiktoriańskiego Londynu, pełna magii i gotyckich rekwizytów, nawiązująca klimatem do kapitalnego „Jonathana Strange`a i pana Norrella” Susanny Clarke. Polecam z mrocznym błyskiem w oku.
Fragmenty recenzji opublikowanej na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2018/04/03/pod-skrzydlami-nadzoru/

Ależ ten wiktoriański Londyn śmierdzi. O realiach tamtych czasów wiele mówi wygląd podejrzanego kocmołucha na okładce. Charlie Fletcher zadbał o to, by w alternatywnym świecie zachować wszystkie „uroki” najbrudniejszego stulecia w dziejach. Jest więc ponuro, mrocznie i klimatycznie. Co jakiś czas słyszymy niepokojący plusk – to kolejny trup znika dyskretnie w brudnych...