Arkady Saulski

Mimo że powieść początkowo wydaje się niedopracowana z powodu nie odczuwania przez czytelnika stawki oraz scen wydających się wskazywać na błędy w konstrukcji bohaterów, pod koniec książki okazuje się, że wszystkie te "niedociągnięcia" były w rzeczywistości bardzo dobrze przemyślanymi elementami fabuły. Jedyna postać, co do której mam zastrzeżenia, to władca Nipponu - z jednej strony przebiegły polityk, z drugiej zblazowany i głupiutki nastolatek, z trzeciej natomiast mądry i pokorny mąż stanu... Te wszystkie oblicza kompletnie do siebie nie pasują, a jeśli są wynikami jakichś jego wewnętrznych przemian zachodzących w trakcie trwania wydarzeń, moim zdaniem są kompletnie nieumotywowane i nie mają podstaw do zaistnienia. Główna intryga jest dość łatwa do rozszyfrowania, jednak towarzyszące jej wydarzenia są na tyle interesujące, by ten fakt wynagrodzić. Znalazło się tutaj także miejsce na elementy magiczne, co dla mnie jest dużym plusem, ponieważ w połączeniu z japońskim klimatem powieści tworzyły mieszankę, która zachwyciła mnie w poprzedniej serii i przypadku tej książki nie jest inaczej. Z kwestii technicznych: na samym początku powieści w przypadku opisów występuje zdecydowanie zbyt duże zagęszczenie zdań z wykrzyknikami - ja wiem, że tego typu zdania są charakterystyczne dla tego konkretnego typu powieści tego autora, że służą podkreśleniu emocji w pewnych sytuacjach, ale na litość boską, kiedy wykrzyknik pojawia się praktycznie w co drugim zdaniu, a w całym bloku tekstu nie ma akapitu, który by się nim nie kończył, to jest to jednak przesada. Tego, że główny bohater jest nie człowiekiem, a tylko żywym i myślącym narzędziem też nie trzeba ciągle powtarzać.