Nic rewelacyjnego. Ot, oklepana historia jakich wielu, do tego niezbyt porywająco napisana. Bohaterowie byli czysto papierowi, sztampowi i do zapomnienia. Wszyscy mówili jednakowym tonem, nikt nie miał swoich charakterystycznych powiedzonek, swojego slangu, czegoś, coby świadczyło, że w tym momencie mówi Kaśka, a w tym Michał, nie, dialogi były na jedną modłę, do tego jakby odbite od schematu. Michał jest typowym Edwardem Cullenem. Najchętniej nosiłby Sare na rękach. Ten chłopak nie ma żadnych słabości, najmniejszej nawet wady, zresztą w Z Popiołów nikt nie ma wad, chyba, że ma grać złego bohatera, jak w przypadku rodziców dziewczyny czy jej byłego. Oczywiście krzywda, jaka spotkała Sare jest od pierwszej strony do przewidzenia, niczym mnie to nie zaskoczyło, a nawet powiedziałabym, że strona psychologiczna problemu nie została moim zdaniem wiarygodnie nakreślona, co nie jest tylko problemem tej historii, ale także większości New Adult, gdzie "miłość ozdrowi wszystkie rany". Ja potrzebuję natomiast wiarygodnych bohaterów, takich, którzy mogliby istnieć naprawdę, a Michał się do takowych nie zalicza. Nie twierdzę, że nie ma wspaniałych mężczyzn, ale niekoniecznie są oni materiałem na historię. Wolę zdecydowanie czytać o skomplikowanych osobowościach, niż dobrych duszyczkach, które istnieją tylko po to, by cię podnieść i przywrócić do życia.
No cóż, Z Popiołów mnie nie urzekła, ale podejrzewam, że miłośnikom takich prostych New Adult, które czyta się dla samej rozrywki ta pozycja się spodoba. :)

Nic rewelacyjnego. Ot, oklepana historia jakich wielu, do tego niezbyt porywająco napisana. Bohaterowie byli czysto papierowi, sztampowi i do zapomnienia. Wszyscy mówili jednakowym tonem, nikt nie miał swoich charakterystycznych powiedzonek, swojego slangu, czegoś, coby świadczyło, że w tym momencie mówi Kaśka, a w tym Michał, nie, dialogi były na jedną modłę, do tego jakby...