Tęsknię za poprzednimi bohaterami, ale nowi też dadzą się lubić.

Tęsknię za poprzednimi bohaterami, ale nowi też dadzą się lubić.

Zabrałem się za książkę jako kontynuacja świetnego Hyperiona. Niestety jest to trochę nie porozumienie - skaczemy o 220 lat w przód, poznajemy całkiem nowego bohatera i właściwie całkiem inny odmienny świat. Nastąpił też spory przeskok w samym stylu powieści - dostajemy opowieść tylko z perspektywy jednej osoby tytułowego Raula Endymiona, który powiadamia nas iż czeka na wyrok śmierci i spisuje swoje wspomnienia związane z "nauczycielem" czyli dzieckiem Keatsa i Lami z Hyperiona. Ciekawy zabieg i po kolei przeżywamy to co On, z wtrąceniami do smaczków, z jego życia przed poznaniem Enei. Niestety powieść jest przegadana i to strasznie, o ile w Hyperionie to nie przeszkadzało bo filozoficzna strona była Bdb dopracowana, a tak tutaj dostajemy rozterki dziecka i gościa, który świat poznaje na zasadzie kawału czyli rozwalając go od środka. Autor wprowadza też od cholery postaci nowych jak i wraca do kilku starych, szczerze po co to nie mam pojęcia. Niestety ponownie wprowadzenie jakiejś postaci to katorga i droga przez mękę, potrafimy dostać opis jej i motywy działania na 15 str., a tu nagle ciach umiera albo znika z fabuły, by po 200 str. była tylko o niej wzmianka. Znowu wprowadzane są postaci jednorazówki, które też są opisywane dokładnie, a następnie giną. Jeżeli o sam motyw jest w miarę ciekawy - ale nie widać końca ani do czego właściwie ta książka zmierza, niestety też w wielu sytuacjach pojawia się deus ex machina, ratująca wszystkich z opresji. Sam świat dalej ciekawy - zwłaszcza przedstawienie kościoła, który przechodzi na dyktaturę i powoli okazuje się, że stoi za tym mroczny cień. (utnę bo zdradzę plot twista) Motyw pościgu i ucieczki przez światy ciekawy, jednak momentami idzie się wynudzić jak nie wiem co i przerzuca się strony nie skupiając się nad tekstem. Jestem w połowie drugiego tomu i na pewno wystawię zbiorczą ocenę, ale nie jestem zachwycony tak jak przy Hyperionie - jest to bardzo poprawne i fajne sci-fi, jednak też najzwyklej w świecie za długie i przegadane - połowę motywów, opisów czy nawet całych rozmów i działów mogłoby nie być i nie stracilibyśmy nic z wątku.

Zabrałem się za książkę jako kontynuacja świetnego Hyperiona. Niestety jest to trochę nie porozumienie - skaczemy o 220 lat w przód, poznajemy całkiem nowego bohatera i właściwie całkiem inny odmienny świat. Nastąpił też spory przeskok w samym stylu powieści - dostajemy opowieść tylko z perspektywy jednej osoby tytułowego Raula Endymiona, który powiadamia nas iż czeka na...

Całkiem nieźle się czytało, ciekawy pomysł na zmianę porządku politycznego, niektóre rozdziały bardzo intrygowały, a niektóre lekko męczyły.

Całkiem nieźle się czytało, ciekawy pomysł na zmianę porządku politycznego, niektóre rozdziały bardzo intrygowały, a niektóre lekko męczyły.

Do końca nie wiem jaką ocenę mam wystawić (jakby to w ogóle miało jakieś znaczenie). Z jednej strony sam przebieg fabuły nie był świeży ani nadzwyczajny. Można by powiedzieć, że już gdzieś to już czytałem ale z drugiej strony i tak czytałem to z dużą ciekawością. Wcześniej dostałem opinię od mojego kolegi, że 3 i 4 część są nudne w przeciwieństwie do 1 i 2. Ja w przypadku tej części tego nie doświadczyłem. Lektura sama w sobie może i jest prosta w swojej formule ale czasami miło usiąść do tego typu książki po cięższej serii. Ja ostatecznie wystawiam 10/10 bo dostałem to czego oczekiwałem. Ciekawą, szybką historię, po której zastanawiam się jak finalnie zakończy się 4 część bo mam w głowie kilka rozwiązań.

Do końca nie wiem jaką ocenę mam wystawić (jakby to w ogóle miało jakieś znaczenie). Z jednej strony sam przebieg fabuły nie był świeży ani nadzwyczajny. Można by powiedzieć, że już gdzieś to już czytałem ale z drugiej strony i tak czytałem to z dużą ciekawością. Wcześniej dostałem opinię od mojego kolegi, że 3 i 4 część są nudne w przeciwieństwie do 1 i 2. Ja w przypadku...

Po pierwszych dwóch tomach kompletnie nie mogłam się wgryźć w trzecią część. Większość tych 700 stron można streścić w zaledwie kilku zdaniach, gdyż główną zmianą są tak naprawdę tylko lokalizacje. Ale najbardziej mnie chyba kłuło, że postacie są zwyczajnie... Płaskie? Jednowymiarowe? Bez wyrazu? Naprawdę ciężko im kibicować, a w porównaniu do Weintrauba, Sileniusa, Kassada, Gladstone czy Konsula to jest po prostu przepaść nie do przeskoczenia. Natomiast koncepcja wykorzystania krzyżokształtów i sam Paks, który zastąpil znaną nam Hegemonię/Sieć w innej formie to zdecydowanie mocne punkty tej części.

Po pierwszych dwóch tomach kompletnie nie mogłam się wgryźć w trzecią część. Większość tych 700 stron można streścić w zaledwie kilku zdaniach, gdyż główną zmianą są tak naprawdę tylko lokalizacje. Ale najbardziej mnie chyba kłuło, że postacie są zwyczajnie... Płaskie? Jednowymiarowe? Bez wyrazu? Naprawdę ciężko im kibicować, a w porównaniu do Weintrauba, Sileniusa,...

Niesamowity zjazd w stosunku do tomów 1-2.
Bohaterowie są nudni, ich relacje miedzy sobą dramatycznie złe, jedyne co ratuje tą książkę w moich oczach w stosunku do poprzednich tomów to odwiedzane światy, ale przy części z nich mam wrażenie, że autor jechał po najmniejszej linii oporu w kwestii ich kreowania (albo zabrakło mu wyobraźni, w co wątpię) i robił najczęściej nudnawe kalki współczesnego świata (rozumiem koncepcje, ale wyszło źle).
Podobny przypadek jak z Diuną, po prostu autor nie wiedział kiedy skończyć sagę i wyszło kiepsko.

Niesamowity zjazd w stosunku do tomów 1-2.
Bohaterowie są nudni, ich relacje miedzy sobą dramatycznie złe, jedyne co ratuje tą książkę w moich oczach w stosunku do poprzednich tomów to odwiedzane światy, ale przy części z nich mam wrażenie, że autor jechał po najmniejszej linii oporu w kwestii ich kreowania (albo zabrakło mu wyobraźni, w co wątpię) i robił najczęściej...

Słowa tworzą rzeczywistość. To przykład fantastyki, która formatuje myślenie odnośnie rzeczywistości. Zmarnowałem czas na przeczytanie tej cegły. Już przy poprzednim tomie postanowiłem nie czytać dalszych części, ale jestem naiwny i liczyłem, że może kolejny tom będzie lepszy. Nawet nie jestem zawiedziony, mam pretensje jedynie do siebie.

Słowa tworzą rzeczywistość. To przykład fantastyki, która formatuje myślenie odnośnie rzeczywistości. Zmarnowałem czas na przeczytanie tej cegły. Już przy poprzednim tomie postanowiłem nie czytać dalszych części, ale jestem naiwny i liczyłem, że może kolejny tom będzie lepszy. Nawet nie jestem zawiedziony, mam pretensje jedynie do siebie.

Jakże inna jest ta opowieść od Hyperiona. Edymion, choć umiejscowiony w świecie wspomnianej dylogi nie jest już tak ciężki i duszny, to bardzo przygodowa opowieść, choć wcale przez to nie gorsza. Choć początkowo dość ciężko wchodziło mi się w świat blisko 300 lat po wydarzeniach opisanych ostatnie kilkaset stron przeczytałem w błyskawicznym tempie.

Bardzo dobra książka, już nie mogę się doczekać zakończenia historii (jak dobry nałogowiec muszę mieć z góry rozpisaną kolejność czytania - różne cykle i autorzy - dzięki czemu czuję komfort psychiczny),ale to pewnie za około miesiąc... W każdym razie na półce pojawiły się Olimp i Ilion, a czekają jeszcze Dzieci nocy i Terror, więc przygoda z Simmonsem jeszcze długo się nie skończy.

Jakże inna jest ta opowieść od Hyperiona. Edymion, choć umiejscowiony w świecie wspomnianej dylogi nie jest już tak ciężki i duszny, to bardzo przygodowa opowieść, choć wcale przez to nie gorsza. Choć początkowo dość ciężko wchodziło mi się w świat blisko 300 lat po wydarzeniach opisanych ostatnie kilkaset stron przeczytałem w błyskawicznym tempie.

Bardzo dobra książka,...

Po długich poszukiwaniach rozpoczętych zaraz po przeczytaniu pierwszej dylogii ("Hyperion" i "Upadek Hyperiona"),w końcu udało mi się znaleźć egzemplarz w rozsądnej cenie. Powieść jest rozchwytywana, a teraz, po jej przeczytaniu, nareszcie wiem dlaczego.

Drugą dylogię, tj. trzecią i czwartą część tetralogii można spokojnie czytać bez przypominania sobie pierwszych dwóch części. Autor często przypomina niektóre wątki. Mamy tu liczne zgrabnie wplecione retrospekcje, dzięki którym odtwarzamy sobie poszczególne postaci i wydarzenia z poprzednich części.

Nie bez powodu "Endymion" i "Triumf Endymiona" zostały nazwane drugą dylogią. Obie części tworzą tak naprawdę całkiem nową historią w tym samym uniwersum. Poznajemy dziesiątki nowych lokacji, odkrywany nowe tajemnice, jesteśmy świadkami kolejnych kluczowych wydarzeń w skali galaktyki... Powieść wprost przytłacza swoim ogromem.

Ja osobiście nie mogłem się oderwać i dylogię przeczytałem jednym tchem. Coś wspaniałego.

Po długich poszukiwaniach rozpoczętych zaraz po przeczytaniu pierwszej dylogii ("Hyperion" i "Upadek Hyperiona"),w końcu udało mi się znaleźć egzemplarz w rozsądnej cenie. Powieść jest rozchwytywana, a teraz, po jej przeczytaniu, nareszcie wiem dlaczego.

Drugą dylogię, tj. trzecią i czwartą część tetralogii można spokojnie czytać bez przypominania sobie pierwszych dwóch...

Hyperion był świetną, różnorodną historią szkatułkową.
Upadek Hyperiona był wspaniałą space operą.
Endymion wytraca większość zalet swoich poprzedników, nie oferując wiele w zamian. Nie ma już aury tajemniczości czy niezwykłości towarzyszącej poprzednim dwóm częściom; konwencja mocno ciąży ku crime / heist scheme. Choć Simmons pisze zazwyczaj pięknie i duże objętości czemuś służą, tak tutaj przekłada się to jedynie na rosnące zmęczenie i znużenie materiałem przez czytelnika. Rozczarowująca, ale nie była zła - to w końcu Simmons.

Hyperion był świetną, różnorodną historią szkatułkową.
Upadek Hyperiona był wspaniałą space operą.
Endymion wytraca większość zalet swoich poprzedników, nie oferując wiele w zamian. Nie ma już aury tajemniczości czy niezwykłości towarzyszącej poprzednim dwóm częściom; konwencja mocno ciąży ku crime / heist scheme. Choć Simmons pisze zazwyczaj pięknie i duże objętości czemuś...