Jak autor sam przyznaje jest to pamiętnik z czasów ciąży i porodu. Chciaż pewne fragmenty tekstu są wyróżnione i mają pełnić rolę rad, to tam ich nie znajdziesz. W ogóle żadnej rady nie znajdziesz. Może tylko jedną : Musisz wspierać emocjonalnie swoją partnerkę w trakcie ciąży i porodu. Sam autor też musiał, jednak jak sam twierdził, niezbyt mu to się udawało.
Czytanie ile i jakich konkretnie drinków wypił autor, gdy nie bardzo udawało mu się wspieranie żony sprawiało, że było mi żal tej kobiety. To miał być poradnik, jak cieszyć się z przyszłego tacierzyństwa. Znalazłam za to świetny poradnik, jak znaleźć powód do zalania się. Żenujące.
Ksiązka nie spełnia swojej roli, jest bardzo ogólnikowa. Ciągle czytasz o wsparciu emocjonalnym, a tu nagle z 12 zrobił się 30 tydzień ciąży i znów należy podnieść na duchu partnerkę. Publikacja moim (aczkolwiek kobiecym zdaniem) nie trafi do mężczyzn, ponieważ nie przepadają oni za pamiętnikami i przysłowiowym laniem wody.

Jak autor sam przyznaje jest to pamiętnik z czasów ciąży i porodu. Chciaż pewne fragmenty tekstu są wyróżnione i mają pełnić rolę rad, to tam ich nie znajdziesz. W ogóle żadnej rady nie znajdziesz. Może tylko jedną : Musisz wspierać emocjonalnie swoją partnerkę w trakcie ciąży i porodu. Sam autor też musiał, jednak jak sam twierdził, niezbyt mu to się udawało.
Czytanie ile...

Książka lekka, łatwa i przyjemna, momentami zabawna, ale niestety treściowo dość uboga. Nie jest to typowy poradnik (za który pragnie uchodzić),a raczej pamiętnik ojca, dość chaotyczny i nie do końca uporządkowany zapis pierwszego roku "tatusiowania". I nie ważne, że sytuacje opisywane przez autora sprawiają, że chciałoby się zakrzyknąć: "to tak jak u nas" albo "też tak miałem" - dla mnie to tylko ostateczny dowód, że taką książkę mógłby napisać każdy początkujący tatuś - gdyby tylko miał czas.
Polecam przeczytać jako ostrzeżenie jeszcze przed porodem (albo nawet przed poczęciem),później ta książka nikomu w niczym nie pomoże.

Książka lekka, łatwa i przyjemna, momentami zabawna, ale niestety treściowo dość uboga. Nie jest to typowy poradnik (za który pragnie uchodzić),a raczej pamiętnik ojca, dość chaotyczny i nie do końca uporządkowany zapis pierwszego roku "tatusiowania". I nie ważne, że sytuacje opisywane przez autora sprawiają, że chciałoby się zakrzyknąć: "to tak jak u nas" albo "też tak...