Świetna kontynuacja. Książkę czytało się szybko i przyjemnie. Wciągająca akcja, brak zbędnych opisów i fajna zagadka do rozwiązania. Polecam

Świetna kontynuacja. Książkę czytało się szybko i przyjemnie. Wciągająca akcja, brak zbędnych opisów i fajna zagadka do rozwiązania. Polecam

Mroczny, niebezpieczny Londyn po raz kolejny odsłania nam swoje złe strony, które próbuje znaleźć i rozwiązać policja.

Komisarz Rome otrzymuje kolejną wymagającą sprawę. Musi rozwiązać zagadkę znikających nastolatek na gigancie, a nie ułatwiają temu dziecięce gangi, które są niezwykle nibezpieczne. Badając tę sprawę do komisarz Rome wracają wspomnienia i przeszłość. Co połączy zaginione nastolatki z komisarz, czy to zdecydowanie utrudni policji rozwiązanie sprawy?

To wszystko układało się zbyt szybko i łatwo, czy takie było założenie? Mieliśmy mordercę, mieliśmy motyw. Umiejętnie ukazywały się zaskakujące wydarzenia, które snuły wątpliwości. Nastolatki, które szukały zrozumienia, miłości, a przede wszystkim bezpiecznego miejsca. Każde z nich czuje ten smak strachu, który nie może minąć.

Myślą, że okaże się ich wybawcą, że w końcu znalazły osobę, dzięki której poczują się bezpiecznie. Dał im dach nad głową, daje posiłek , jednak coś jest nie tak, dlaczego czuć ten strach? Pamiętaj, aby nie stanął do ciebie plecami! Z takimi morderstwami się nie spotkałeś, one są wyjątkowe. Specyficzny morderca, którego momentami ciężko było zrozumieć i dotrzeć do jego prawdy.

Trzecia część przygód z komisarz Rome jest inna. Historia przedstawiona została z płaszczyzny śledztwa, ale też nastolatek. Specyfika pisania, języka. To kryminał, w którym nie uświadczysz zawrotnej akcji, jakiegoś szybkiego tempa. Tutaj wszystko masz dokładnie sprawdzone, prowadzone. Ciekawie prowadzone życie prywatne bohaterów oni dają atmosferę dalszego czytania. Historia trzyma w napięciu do końca.

Mroczny, niebezpieczny Londyn po raz kolejny odsłania nam swoje złe strony, które próbuje znaleźć i rozwiązać policja.

Komisarz Rome otrzymuje kolejną wymagającą sprawę. Musi rozwiązać zagadkę znikających nastolatek na gigancie, a nie ułatwiają temu dziecięce gangi, które są niezwykle nibezpieczne. Badając tę sprawę do komisarz Rome wracają wspomnienia i przeszłość. Co...

W książce tej komisarz Marnie Rome jest na tropie człowieka, który ma obsesyjną potrzebę sprawowania kontroli – nad wszystkim i nad każdym. Harm, bo o nim mowa pomaga nieletnim uciekinierkom, które znajduje w opuszczonych dzielnicach Londynu, gdzie czuje się smród strachu. Znajduje nastolatki, które uciekły z domu, zabiera z ulicy, karmi i opiekuje się nimi. Nienawidzi dorosłości więc ubiera je w mundurki, i chce tylko, aby dziewczynki byłe dobre w chorowaniu przy czym nie cierpi nastoletnich chłopców. Zawsze stosuje ten sam haczyk, dziewczyny z czasem uzależniają się od niego i nazywają to miejsce, gdzie przebywają domem, ponieważ są tam szczęśliwe, kochane i wartościowe. To moja pierwsza przygoda z autorką, a książka zdecydowanie wciąga!

W książce tej komisarz Marnie Rome jest na tropie człowieka, który ma obsesyjną potrzebę sprawowania kontroli – nad wszystkim i nad każdym. Harm, bo o nim mowa pomaga nieletnim uciekinierkom, które znajduje w opuszczonych dzielnicach Londynu, gdzie czuje się smród strachu. Znajduje nastolatki, które uciekły z domu, zabiera z ulicy, karmi i opiekuje się nimi. Nienawidzi...

Bardzo szybko się czyta ,zaskoczyła mnie .

Bardzo szybko się czyta ,zaskoczyła mnie .

Naprawdę solidny kryminał. Nastolatki, opuszczone dzielnice Londynu, przerażenie, które czuć na każdym kroku. Ta książka zdecydowanie wciąga!

Naprawdę solidny kryminał. Nastolatki, opuszczone dzielnice Londynu, przerażenie, które czuć na każdym kroku. Ta książka zdecydowanie wciąga!

Sarah Hilary po raz trzeci zabiera nas na wycieczkę po Londynie. Nie zwiedzamy jednak atrakcji turystycznych takich jak Bog Ben czy London Eye. Poznamy raczej ciemne uliczki, puby, niebezpieczne osiedla, śmietniki, opuszczone budynki. Prawdziwe oblicze Londynu, zupełnie inne niż to, które widzą przyjeżdżający turyści. Mamy możliwość poczuć niepowtarzalny klimat tego mglistego, deszczowego miejsca, a łącząc to z detektywistyczną pracą komisarz Marnie Rome i sierżanta Noah Jake przyżyjemy coś porażającego.

W Londynie można zobaczyć bardzo wiele dziwnych, okropnych lub niesmacznych rzeczy. Jednak czy kierowcy dwoch aut spodziewali się, że pod ich koła wybiegnie prawie półnaga, poraniona, rozczochrana i ogromnie przerażona nastolatka? Dziewczyna spowodowawszy kolizję dosłownie rozpływa się w powietrzu wywierając przerażające wrażenie na kierujących pojazdami. Marnie zaczyna szukać dziewczyny, a kiedy jeszcze jeden uczestnik wypadku umiera w szpitalu sprawa staje się priorytetowa. Ale jak połączyć uciekającą, przerażoną nastolatkę z inną zamordowaną? Czy te sprawy wogóle łączą się ze sobą? Kto inny odpowie na to pytanie jak nie glówna bohaterka powieści.

Autorka dawkuje nam informacje stopniowo, po nitce spokojnie dochodzimy do kłębka. Jest to trzecia część sagi o komisarz Rome, ale w moim odczuciu taka najspokojniejsza. Oczywiście odczuwamy mnóstwo emocji, towarzyszy nam niepokój i rozpaczliwa wręcz chęć poznania prawdy ale w porównaniu do W obcej skórze (recenzja) oraz Nie ma innej ciemności (recenzja) ta część jest oparta więcej na dedukcji niż spektakularnym działaniu.

Sarah w powieść zręcznie wplata kolejny problem społeczny jakim są ucieczki nastoletnich chłopców i dziewcząt z domów i ich późniejszy życie na ulicy. A uwierzcie mi, że Londyn i jego ulice czy mokre stacje metra wcale nie są dobrym schronieniem dla młodych ludzi. Nie jeden z nich marzy o wybawicielu, który poda pomocną dłoń. Podczas lektury poznamy wybawiciela nastolatek, motywy jego działania, zajrzymy w psychikę człowieka, który wiele przeszedł w dzieciństwie i teraz ma obsesyjną potrzebę kontroli i bezpieczeństwa. Czy zapewniony dach nad głową i ciepły posiłek są warte odczuwania nieustającego strachu i cierpienia jakie nastolatkom funduje szaleniec Harm?

Zakończenie zaskakuje nie raz a dwa razy! Kiedy akcja sięga zenitu, wszystko się wyjaśnia, wątki pięknie się zamykają autorka robi nam psikusa i ostatnimi stronami sprawia, że zbieramy szczękę z podłogi ponieważ takiego obrotu spraw nie można było przewidzieć. Wyobraźnia autorki jest dla mnie oszałamiająca.

Wspomnę jeszcze o głównej bohaterce czyli o młodej komisarz Marnie Rome, której historię również można przeczytać na kartach każdej z powieści. Czy ktokolwiek mógłby się spodziewać, że 14-letni przyrodni brat Marnie brutalnie zadźga nożem jej rodziców w ich własnym domu? Choć wydarzenia te miały miejsce 5 lat temu Marnie caly czas czuje ból, wciąż jeździ do Stephena pragnąć poznać odpowiedź na pytanie DLACZEGO? Chłopak jednak bawi się z nią, bawi się jej cierpieniem, wodzi ją za nos. Jednak z każdą kolejną powieścią wątek ten nabiera rumieńców i ja sama nie mogę doczekać się co z tego wyniknie? Jakie odpowiedzi i czy wogóle otrzyma Marnie. Znajdzie miejsce na przebaczenie?

Cóż więcej mogę rzec? Jeśli macie trochę wolnego czasu i ubustwiacie kryminały jak ja to właśnie znaleźliście idealne ksiażki dla siebie! Jestem pewna, że się nie zawiedziecie! Spójrzcie tylko na mnie - po przeczytaniu pierwszego tomu czułam tak silną potrzebę uzupełnienia jej o kolejne, że czytam teraz kosztem nawet snu:) To o czymś świadczy prawda?

Sarah Hilary po raz trzeci zabiera nas na wycieczkę po Londynie. Nie zwiedzamy jednak atrakcji turystycznych takich jak Bog Ben czy London Eye. Poznamy raczej ciemne uliczki, puby, niebezpieczne osiedla, śmietniki, opuszczone budynki. Prawdziwe oblicze Londynu, zupełnie inne niż to, które widzą przyjeżdżający turyści. Mamy możliwość poczuć niepowtarzalny klimat tego...

Nie będę ukrywała, że cykl powieści o inspektor Marine Rome ma specjalne miejsce w moim serduszku. Jest to najprawdopodobniej spowodowane tym, iż zanim sięgnęłam po pierwszy tom z tej serii, wręcz nienawidziłam kryminałów. Nie rozwodząc się nad moim gustem książkowym, przejdę do wyrażenia opinii o "smaku strachu".
Nieodzownym elementem powieści Sarah Hilalry jest element zaskoczenia czytelnika, nie zawsze rozwiązaniem sprawy, tak jak było to w tym przypadku. Autorka potrafi wykorzystać malutki szczegół, aby uzyskać wielki efekt, za co należą się jej brawa. Głównych bohaterów można lubić bądź nie, lecz postacie, które występują jedynie w tej części powieści są dobrze wykreowane - w żadnym momencie powieści nie zlewają się w jedną masę. Temat poruszony w "smaku strachu" jest nietuzinkowy, jednak prawdziwy. To, jak autorka przedstawia młodzież, ich zachowanie i decyzje niewiele, o ile w ogóle, rożni się od rzeczywistości. Uważam, że większość pisarzy, tworzących książki o bądź skierowane do młodzieży, powinna przeczytać "smak strachu", aby nauczyć się realnie odwzorowywać zachowania młodych ludzi. Wydaje mi się, że warto również zwrócić uwagę na ciągnący się od pierwszego tomu wątek Marine Rome i jej przyszywanego brata, który choć stanowi niewielki fragment tła, zachęca do sięgnięcia po kolejny tom, choćby jedynie po to, aby zobaczyć jak on się rozwinie.

Nie będę ukrywała, że cykl powieści o inspektor Marine Rome ma specjalne miejsce w moim serduszku. Jest to najprawdopodobniej spowodowane tym, iż zanim sięgnęłam po pierwszy tom z tej serii, wręcz nienawidziłam kryminałów. Nie rozwodząc się nad moim gustem książkowym, przejdę do wyrażenia opinii o "smaku strachu".
Nieodzownym elementem powieści Sarah Hilalry jest element...

Zmęczyła mnie ta książka...ta historia. Bohaterowie nie przypadli mi do gustu. Przeczytać - zapomnieć.

Zmęczyła mnie ta książka...ta historia. Bohaterowie nie przypadli mi do gustu. Przeczytać - zapomnieć.

Trzyma w napięciu do końca.

Trzyma w napięciu do końca.

„Smak strachu” to opowieść o zakamarkach chorego umysłu i obsesyjnej potrzebie sprawowania kontroli – nad wszystkim i nad każdym.
Niestety czytanie od samego początku mi nie szło. Według mnie styl jest oschły i surowy,a główna część intrygi, która powinna mnie zaciekawić napisana bardzo niespójnie. Zabrakło mi rozwinięcia wątków obyczajowych, które działałyby jak dodatkowy magnes. Muszę podkreślić, że wątek kryminalny jest całkiem niezły, bo dotyczy tematyki społecznej: problemów rodzinnych, bezdomność, depresji. Takie tematy są dla mnie bardzo interesujące i pewnie dlatego przeczytałam do końca. Jednak nie udzielił mi się klimat tej powieści, nie poczułam dreszczyku emocji, ciężko mi było się wczuć w akcję. W całej powieści nie znalazłam "tego czego" co nie pozwala mi normalnie oderwać się od książki.Dobry kryminał powinien wciągać czytelnika a tu tego zabrakło.
„Smak strachu” nie przypadł mi do gustu i raczej nie sięgnę po kolejne książki tej autorki.

„Smak strachu” to opowieść o zakamarkach chorego umysłu i obsesyjnej potrzebie sprawowania kontroli – nad wszystkim i nad każdym.
Niestety czytanie od samego początku mi nie szło. Według mnie styl jest oschły i surowy,a główna część intrygi, która powinna mnie zaciekawić napisana bardzo niespójnie. Zabrakło mi rozwinięcia wątków obyczajowych, które działałyby jak dodatkowy...