Ta książka jest cudna. Dawno nie czytałam tak znakomitej młodzieżówki. Pochłonęłam ją dosłownie w jeden wieczór, bo nie mogłam się oderwać od czytania. Wszystko w tej powieści jest urzekające: bohaterowie, relacje między nimi, humor i emocje, które wylewają się ze stron. I subtelna prawda, którą każdy sam wyczyta; której nie trzeba wplatać w monologi, podając na tacy.

„Dzikie serca” Suzanne Young to historia o nastolatkach uczęszczających do szkoły dla trudnej młodzieży. Główną bohaterką jest Savannah, dziewczyna „mająca” problemy z agresją. To właśnie ona czyni powieść tak rewelacyjną. Jestem pod ogromnym wrażeniem kreacji tej postaci. Savannah jest niesamowicie prawdziwa. Niczego nie udaje, potrafi walczyć o swoje i ma niezwykłą dumę, która sprawia, że nie znosi być na łasce innych, nawet jeśli ludzie chcą jej tylko pomóc. Jest skryta, ale potrafi się otworzyć i nie robi z własnej osoby jakiejś wielkiej tajemnicy. Dziewczyna opiekuje się młodszym, niepełnosprawnym intelektualnie bratem, którego kocha nad życie. Ich relacja to kolejna zaleta tej książki. Aż mi się przypomniało, dlaczego zawsze chciałam mieć młodsze rodzeństwo. Coś pięknego.

Następnym dużym plusem jest oczywiście bohater męski, Cameron. Co tu dużo mówić, ten chłopak to ideał, ale na szczęście nie w przerysowany sposób. On po prostu został dobrze wychowany i ma złote serce. To nie ten typ ideału, w którego istnienie się nie wierzy, ale taki, o którym się marzy. Chce się go mieć przy sobie tu, teraz, zaraz. A razem z Savannah tworzą taki wspaniały wątek miłosny, jakich mało. Cameron potrafi burzyć ludzkie mury, trzeba mu to przyznać.

SY pisze świetnym stylem i lekkim młodzieżowym językiem, adekwatnym do gatunku. Może to bardziej sprawa tłumaczenia, ale podobało mi się występowanie słów, których się normalnie nie używa, takich jak „jebitny” czy „znajomki”. Wzbogacały treść i czyniły książkę zabawniejszą. Skoro mowa o humorze – był właśnie taki, jak lubię. Nieprzesadzony, oryginalny i w odpowiedniej dawce.

„Dzikie serca” to powieść utrzymana w słodko-gorzkim tonie. Obserwujemy, jak świat wali się głównej bohaterce na głowę, jednocześnie kibicując jej związkowi z Cameronem i rozczulając się nad relacją siostry i młodszego brata. Łzy mieszają się ze śmiechem, kiedy tragedia goni tragedię i wydaje się, że świat się kończy. Ale potem wstaje nowy dzień i jakimś cudem jest lepiej. Samo życie.

Bardzo, bardzo polecam. ;)

Ta książka jest cudna. Dawno nie czytałam tak znakomitej młodzieżówki. Pochłonęłam ją dosłownie w jeden wieczór, bo nie mogłam się oderwać od czytania. Wszystko w tej powieści jest urzekające: bohaterowie, relacje między nimi, humor i emocje, które wylewają się ze stron. I subtelna prawda, którą każdy sam wyczyta; której nie trzeba wplatać w monologi, podając na tacy....