Gorące mleko

Zacznę od okładki. Widzimy czarną meduzę, a na pierwszym planie paskudne, różowe teksty. Nie wiem, kto projektował grafikę, ale jest to wyjątkowo nieudane zestawienie. Można to tłumaczyć treścią, która również zawiera konflikty na linii matka - córka, ale tak czy inaczej w moim mniemaniu to okładka paskudna.



Dwie kobiety - matka i córka. Obie mają trudne charaktery i nie ma dobrych relacji między nimi. Córeczka - niedoszła doktor antropologii, matka - kobieta cierpiąca fizycznie.

Autorka pokazuje relacje, które ich wyniszczają. Kobiety zachowują się infantylnie, ale nie do końca wynika to z ich niskiej inteligencji emocjonalnej.



Czytając "gorące mleko" zwyczajnie odczuwałem ich ból. Pisarka genialnie pokazała toksyczne relacje, które parzą niczym macki meduzy. Mamy tutaj również lekarza Gomeza, którego nazwanie dziwnym jest zbyt łaskawe. Każda z pokazanych postaci jest przerysowana, pisarka skupia się na najgorszych cechach, jakie są im nieobce. Ich patologiczne zachowania są walką i próbą powrotu do czegoś, co wiąże się z własną tożsamością. Zarówno Sofii jak i Rose chcą innego życia, ale czy są na nie gotowe?



"Gorące mleko" to opowieść, zawierająca w sobie wiele warstw z przekazami. Nie ma tutaj bawienia się w grzeczne opowiastki. Levy pokazuje człowieka w jego trudnych i tragicznych odcieniach. Książka jest trudną i wymagającą podróżą, ale sama w sobie zachwyca. Jest to majstersztyk w każdym calu. Napisana oszczędnie, co nadaje jej pewien ton, różniący się od innych utworów. To książka płynąca niczym rzeka emocji. Polecam.

"Gorące mleko" wybitnej brytyjskiej pisarki Deborah Levy to kawałek dobrej literatury. Książkę czytałam z zachłannością i przyjemnością.

Rzecz dzieje się w Hiszpanii, dokąd z Wielkiej Brytanii, wybrały się dwie kobiety - matka i córka, by zdiagnozować w klinice przyczynę niedowładu nóg tej pierwszej. Niby to proste a skomplikowane, gdyż nie znaleziono fizycznej przyczyny tego stanu rzeczy.

Tak naprawdę historia ta jest pretekstem do przedstawienia trudnych relacji między kobietami. Matka - Rose, z jednej strony wykorzystuje córkę do opieki nad sobą, znajdując upodobanie w psychicznym znęcaniu się nad Sofią, a z drugiej strony dziewczyna jest tak zakorzeniona w tym układzie, że tkwi w nim, nie widząc możliwości wyjścia z sytuacji. Więzami tutaj są nie tylko zasoby finansowe matki. Mimo ukończonych studiów na kierunku antropologii kulturowej i rozpoczętego doktoratu, Sofia nie radzi sobie w życiu, bo czuje się uzależniona od Rose.

Dzięki wyjazdowi do Hiszpanii, dziewczyna zaczyna poszukiwać. Szuka swoich korzeni, szuka swojej orientacji seksualnej, szuka normalnych relacji z matką, szuka wreszcie pomysłu na życie. A co znajduje?
Tego dowiecie się z książki Deborah Levy, którą polecam.

Jest coś dziwnego i niepokojącego w tej książce.
Jest coś takiego, co sprawiało, że kilka razy miałem wielką ochotę rzucić ją w kąt i nigdy już do niej nie wracać. A jednak nie uczyniłem tego, wytrwałem do końca i z każdą kolejną stroną coraz bardziej zaczęła mi się podobać.

Nie wiem, czy znajdę jednak odpowiednie słowa, by wyjątkowość Gorącego mleka oddać. Nie wiem, czy potrafię odnieść się do tych wszystkich myśli, emocji, uczuć i doznań, które towarzyszyły mi w trakcie podróży po urokliwej i pięknej Andaluzji, nie wiem, czy zdołam oddać tę swoistą relację matki i córki, w której jedna cierpi albo przynajmniej sprawia takie wrażenia, druga natomiast stara się nie tylko ulżyć w cierpieniu, ale też znaleźć swoją drogę, swoje być albo nie być. Rose obdarza cierpieniem, rzadko kiedy uśmiechem, Sofia stara się z szacunkiem nieść pomoc, podać dłoń, ale też otworzyć się na inne bodźce, poznać smak kobiecych ust na swej skórze, uporządkować mocno pogmatwane rodzinne sprawy, nawiązać kontakt z ojcem w odległej Grecji, żyć, jeśli tylko się da pełnią życia. Raz na jakiś czas zapomnieć o balaście, jakim jest matka. Obie dotarły do Hiszpanii, aby w Klinice Gomeza szukać ostatecznego lekarstwa na cierpienia matki.

Jednak trudno nie docenić uroku tego czasu, miejsca, okoliczności, chwili podarowanej Sofii, ale też tym wszystkim ludzim, których tu i teraz miała okazję spotkać i poznać:

Ingrid, w kasku i butach jeździeckich, dosiada andaluzyjczyka. Wysoko na bezkresnym niebie orzeł rozpostarł skrzydła i krążył nad koniem. Muzyczne delirium grzmiało mi w słuchawkach, kiedy ona galopowała w moją stronę. Miała umięśnione ramiona, splecione w warkocz długie włosy, ściskała konia udami, u stóp gór migotało morze.

Jakże ujmująca to scena, jakże malownicza i dynamiczna, jakże wielką przyjemność uczyniła czytelnikowi Deborah Levy podając mu do ręki Gorące mleko, ucząc go cierpliwości, miłości, szacunku, zrozumienia do drugiego człowieka.

Wszystko, co ważne i dobre do odkrycia w tym miejscu:
https://www.facebook.com/Koominek

Zapraszam też na Instagram, tam ostatnio najwięcej się dzieje:
https://www.instagram.com/arturgkaminski

Niezwykle poetycka, hipnotyzująca, skomplikowana, piękna i zapadająca w pamięć proza. Studium relacji córki z matką. "Gorące mleko" Deborah Levy to gorąca, magnetyczna powieść. Idylliczne andaluzyjskie plaże, ogrom kłębiących się emocji, podróż ostatniej szansy. Matka i córka. Rose i Sofia. Ponadto lokalny lekarz, jego córka, niezwykła dziewczyna i jej tajemniczy chłopak. Poszukiwanie odpowiedzi, własnej tożsamości, uniezależnianie się, odbudowywanie i zrywanie więzi... opowieść o tożsamości, macierzyństwie, kruchości rodzinnych relacji. Niesamowita historia... niesamowite emocje... niesamowity styl autorki. Niezapomniana historia.

Rose od dawna cierpli na trudny do zdiagnozowania paraliż, który ujawnia się u niej... jedynie czasami. Nie mówi o tym głośno, ale są chwile kiedy jest w stanie wstać z wózka inwalidzkiego i pójść do sklepu. Mimo to jest przekonana, że jest śmiertelnie chora. Jej przekonanie o swojej chorobie, cierpiętniczym życiu w połączeniu z jej dominującym charakterem sprawiają, że jest kobietą, z którą trudno dojść do porozumienia... i krótko mówiąc: wytrzymać. Sofia (jej córka) czuje się jednak w obowiązku, aby towarzyszyć swojej matce w Andaluzji. Na co dzień pracuje w kawiarni, nie posiada własnego życia prywatnego, znajomych, przyjaciół, pozostaje w złych relacjach z ojcem, który odszedł do dużo młodszej kobiety.

Wyprawa do Andaluzji, aby zasięgnąć porady znanego lekarza to szansa nie tylko dla Rose, aby uporać się z paraliżem, ale także dla Sofie, aby ta zaczęła swoje własne życie z dala od matki i jej depresyjnych nastrojów. Sofia jest cały czas związana niewidzialnym ze sznurem z wózkiem inwalidzkim swojej matki - ponadto jest gotowa na każde jej zawołanie i tym samym gdzieś po drodze traci szansę na własne życie. Andaluzyjskie plaże, wysokie temperatury, piękna woda... kąpiele, żar lejący się z nieba sprawiają, że kobieta powoli zaczyna odrywać się od swojego codziennego życia. Rodzi się w niej od dawna uśpiony bunt i rozpoczyna się proces jej powolnego uniezależniania się od matki... i paradoksalnie: dopiero teraz zaczyna dorastać. Pragnie wyrwać się z psychicznej zależności i uwiązania od matki, która w rezultacie jest po prostu bardzo samotną pozostawioną samą sobie kobietą.

Oczywiście możemy po prostu stwierdzić, że matka znęca się nad córką, a ta nie potrafi się wyrwać spod jej (świadomego) destrukcyjnego wpływu. W rzeczywistości jednak ich relacje są o wiele bardziej nie tylko kruche, ale przede wszystkim skomplikowane. Miłość, niezdrowe przywiązanie, ale też okrucieństwo przejawiające się w ich relacji są bardzo intensywne. One same trwając w tej relacji nie zawsze zdają sobie z tego sprawę. W oczy rzuca się to jednak momentalnie ekscentrycznemu lekarzowi Rose, który zabiega o to, żeby Sofie dla dobra swojego i swojej matki trochę się odsunęła - poukładała swoje relacje z ojcem i usamodzielniła się - ważniejsze staje się uniezależnienie psychiczne, a nie tylko finansowe.

"Gorące mleko" to powieść o uzależnieniu od drugiego człowieka na różnych płaszczyznach. Sofie na kartach powieści przechodzi przemianę - uwalnia się mentalnie i seksualnie. Hiszpania doprowadza do wybuchu w niej pokładów emocji, których wcześniej nie dopuszczała do głosu. Deborah Levy stworzyła oniryczną, magiczną, jakąś taką ospałą... zamgloną... nieoczywistą powieść, która posiada niezwykły klimat. W "Gorącym mleku" nie dzieje się wiele - wszystko jest ospałe, powolne, nieśpieszne. Przy tym wszystkim bohaterowie, fabuła... wszystko jest dosyć enigmatyczne. Akcja nie nabiera tempa, nie wciska w fotel, ale hipnotyzuje... porywa i wciąga. Przewijające się przez powieść symbole, nic nieznaczące zdania, które w rzeczywistości znaczą tak wiele. Niedopowiedzenia, niejednoznaczności... "Gorące mleko" to pełna zmysłowych, a zarazem subtelnych obrazów na temat bliskości, wolności, macierzyństwa, życia wewnętrznego. Porywająca, hipnotyzująca.

Odnoszę wrażenie, że ilekroć nie do końca wiadomo, o co chodziło autorowi, opisy na okładce powołują się na symbolikę. W tym wypadku niepokojącą symbolikę.

Jedna z najwybitniejszych brytyjskich pisarek (o której nigdy wcześniej nie słyszałam) napisała książkę, która mnogością niepotrzebnych w mojej ocenie wątków stara się przykryć to, co ciekawe. Bo monolog wewnętrzny Sofii jest naprawdę ciekawy i daje do myślenia.

Jej budząca się seksualność i związek z I. jest tanim chwytem, który już nie powinien szokować, ale dochodzenie do pewnych prostych z punktu widzenia czytelnika prawd pozostawia niedosyt.

Zamieniłabym kilka wątków i dialogów na więcej głównej bohaterki i tego czym krzyczy okładka - relacji z matką. Bo wbrew pozorom nie ma ich za dużo. Czytelnik ma się domyślać, ale trend na zostawianie czytelnikowi całej roboty do mnie nie trafia.

Podsumowując to, co mi się podobało: ogólny klimat miejsca akcji, główna bohaterka, pomysł. Wykonanie już mniej. A dorzucenie kilku stron ekstra z bohaterami, którzy nic nie zmieniają, to strata czasu. Niemniej warto przeczytać i dojść do pewnych wniosków samodzielnie. Być może moje relacje z mamą są zbyt dobre, żebym zrozumiała uzależnienie Sofii.

Świetna i pasjonująca, choć niełatwa w odbiorze powieść inicjacyjna.
Prawdziwa literacka uczta dla tych, którzy oprócz poznawczych szukają wrażeń estetycznych i lingwistycznych.
Formalnie jest to subtelny Bildungsroman napisany oryginalnym, poetyckim, ale dalekim od ckliwego sentymentalizmu językiem, przez który przebija wnikliwa obserwacja otaczającej rzeczywistości i reguł ja tworzących.
Narratorka - Sophia Papastergiadis - Brytyjka o w połowie greckich korzeniach, bezrobotna, wegetująca w ciasnej pakamerze nad londyńska kawiarnią Coffe House i pracująca tam jako kelnerka, w istocie świeżo upieczona antropolożka - często i nieprzypadkowo podkreśla znaczenie badań terenowych w poddawanym w książce drobiazgowej analizie procesie poznawczym.
Nieśmiała, wrażliwa, przeżywająca kryzys tożsamości i ogarnięta poczuciem rezygnacji, niemocy, nawet deprywacji dziewczyna konfrontuje się ze światem zewnętrznym w specyficznie trudnych warunkach egzystencjalnych.
Opiekuje się matką cierpiącą na nietypowy, okresowy paraliż nóg, trwają wakacje i obie wyjeżdżają do upalnej, ale targanej europejskim kryzysem ekonomicznym hiszpańskiej Andaluzji, by na tle tamtejszego chaosu podjąć eksperymentalną terapię pod okiem lekarza o nie najlepszej reputacji.
Obie kobiety tkwią w układzie wzajemnego psychicznego uzależnienia, raz po raz ujawniając objawy zniechęcenia, rozczarowania, depresji.
"Moja miłość do matki jest jak topór. Tnie bardzo głęboko" oświadcza Sophie.
I taka jest ta powieść o wysublimowanej, niespiesznej narracji.
Kłuje, uwiera niczym cierń, burzy harmonijny obraz świata, balansując między ironią i patosem odrzuca sentymentalne wyobrażenia o międzyludzkiej harmonii, mozliwości pełnego spełnienia, eudajmonii na tle pejzażu południowym raju.
Z pewnością lejtmotywem powieści Levy jest kryzys.
Ukazuje go wieloaspektowo: w wymiarach indywidualnym, rodzinnym, społecznym, ekonomicznym i kulturowym.
Trochę Freuda, ułamek Nietzschego, szczypta Fromma, porcja Piketty'ego i spory kawał Lévi-Straussa.
A narracyjnie Munro i Woolf.
Czy Sophie przetnie w końcu pępowinę, łącząca ją z matką na poły szczerą, na poły patologiczną więzią?
Czy przebije ograniczający ją potrójny szklany sufit barier mentalnych, interpersonalnych i ekonomicznych?
Czy wyzwoli się z antropologicznego pesymizmu, ocaliwszy siebie, matkę i nową rodzinę odległego jak Grecja ojca?
Wspaniała, intymna, medytacyjna powieść o relacjach międzyludzkich i o tym, że mimo wszystko, na przekór absurdalności ludzkiej egzystencji warto je wzmacniać i pielęgnować.
Dla dobra zborności, integralności osobowości własnej.
Mocna, przekonująca, sugestywna, nasycona humanistyczną symboliką, synestezyjną impresyjnością i drobiazgową obserwacją literatura.
Wielka, hipnotyzująca powieść o skomplikowanym życiu wewnętrznym.
Życiu, które parzy, jak jad meduzy.

http://ksiegarka.pl/

Nie są to najwyższe loty. Jednak jest w tej powieści coś niepokojącego i mocnego, co sprawia, że zostajesz. Dajesz się celowo parzyć meduzom narracji, tak jak czyni to główna bohaterka, Sofia.

Sofia o nazwisku greckim, które świat ma trudności w odczytywaniu, tak jak i ją samą. Sofia ukończyła antropologię, ale dość późno sama zabiera się za podróż w głąb siebie. Skłania ją do tego podróż do pikantnej Hiszpanii, gdzie udaje się razem z toksyczną matką i jej tajemniczą chorobą nóg. Jesteśmy świadkiem przeciągania liny między apodyktyczną matką, która rości wieczne pretensje do świata i córki. Przyniesiona woda zawsze jest nie taka, a buty źle zawiązane. I śledzimy jak córka rozwiązuje swoją tożsamość, budzi się przed nami jako istota społeczna i seksualna. Przepoczwarza się przed nami i jej narracja jest tutaj najsilniejsza i najbardziej poruszająca. To ona sprawiła, że zostałam, gdy mówi, że "jestem obciążeniem dla matki. To moja wierzycielka, której płacę nogami. Nieustannie dla niej biegają."

Ta książka to "długi proces rozplątywania, odmotywowania, zaczynania wszystkiego od początku" nie tylko dla głównej bohaterki, ale może i niejednego z nas. A po taką książkę myślę, że zawsze warto sięgnąć.