Gorące mleko

25-letnia Sofia Papastergiadis ma dosyć własnego życia. Kobieta na co dzień opiekuje się swoją matką Rose, która twierdzi, że ma ciężki do zdiagnozowania paraliż.
Rodzicielka jest dla Sofii niczym kula u nogi, dziewczyna pragnie wolności i zacząć życie na własny rachunek. Niestety zaborczość Rose, uniemożliwia zrealizowanie jej marzeń.

Pierwsze słowa jakie mi się nasuwają to: kicz, tandeta, papier toaletowy w ładnym opakowaniu.
Nie mam pojęcia czy trzeba być większym pomyleńcem wydając takie wypociny na rynek, czy może pisząc taki chłam, że graniczy to z torturą umysłową.
Przy tym bełkocie zanudzisz się tak bardzo, że powieki same będą ci się kleić.
Levy zamęcza nad lamentami matki hipochondryczki i użalaniem się nad sobą córki, która sama nie wie, czego chce.

Przy tym gniocie, (nie nazwę tego czegoś lekturą, bo to byłaby obraza dla innych książek), poczujesz taką irytację, że zastanowisz się czy sama Deborah Levy nie jest jakaś niedorozwinięta, że stworzyła bohaterów, którzy zachwycają się na każdym kroku oparzeniami meduz i osą uwikłaną w sieci pająka.

GORĄCE MLEKO to jedna wielka pomyłka, a nie historia, która jak pisze na okładce: „hipnotyzuje czytelnika”.
Jestem przekonana, że już lepszą opowieść napisałoby dziecko z podstawówki.
Mam propozycję dla Deborah Levy; jak nie umiesz kobieto pisać, to się do tego nie zabieraj, a literaturę zostaw profesjonalistom!

Zacznę od okładki. Widzimy czarną meduzę, a na pierwszym planie paskudne, różowe teksty. Nie wiem, kto projektował grafikę, ale jest to wyjątkowo nieudane zestawienie. Można to tłumaczyć treścią, która również zawiera konflikty na linii matka - córka, ale tak czy inaczej w moim mniemaniu to okładka paskudna.



Dwie kobiety - matka i córka. Obie mają trudne charaktery i nie ma dobrych relacji między nimi. Córeczka - niedoszła doktor antropologii, matka - kobieta cierpiąca fizycznie.

Autorka pokazuje relacje, które ich wyniszczają. Kobiety zachowują się infantylnie, ale nie do końca wynika to z ich niskiej inteligencji emocjonalnej.



Czytając "gorące mleko" zwyczajnie odczuwałem ich ból. Pisarka genialnie pokazała toksyczne relacje, które parzą niczym macki meduzy. Mamy tutaj również lekarza Gomeza, którego nazwanie dziwnym jest zbyt łaskawe. Każda z pokazanych postaci jest przerysowana, pisarka skupia się na najgorszych cechach, jakie są im nieobce. Ich patologiczne zachowania są walką i próbą powrotu do czegoś, co wiąże się z własną tożsamością. Zarówno Sofii jak i Rose chcą innego życia, ale czy są na nie gotowe?



"Gorące mleko" to opowieść, zawierająca w sobie wiele warstw z przekazami. Nie ma tutaj bawienia się w grzeczne opowiastki. Levy pokazuje człowieka w jego trudnych i tragicznych odcieniach. Książka jest trudną i wymagającą podróżą, ale sama w sobie zachwyca. Jest to majstersztyk w każdym calu. Napisana oszczędnie, co nadaje jej pewien ton, różniący się od innych utworów. To książka płynąca niczym rzeka emocji. Polecam.

"Gorące mleko" wybitnej brytyjskiej pisarki Deborah Levy to kawałek dobrej literatury. Książkę czytałam z zachłannością i przyjemnością.

Rzecz dzieje się w Hiszpanii, dokąd z Wielkiej Brytanii, wybrały się dwie kobiety - matka i córka, by zdiagnozować w klinice przyczynę niedowładu nóg tej pierwszej. Niby to proste a skomplikowane, gdyż nie znaleziono fizycznej przyczyny tego stanu rzeczy.

Tak naprawdę historia ta jest pretekstem do przedstawienia trudnych relacji między kobietami. Matka - Rose, z jednej strony wykorzystuje córkę do opieki nad sobą, znajdując upodobanie w psychicznym znęcaniu się nad Sofią, a z drugiej strony dziewczyna jest tak zakorzeniona w tym układzie, że tkwi w nim, nie widząc możliwości wyjścia z sytuacji. Więzami tutaj są nie tylko zasoby finansowe matki. Mimo ukończonych studiów na kierunku antropologii kulturowej i rozpoczętego doktoratu, Sofia nie radzi sobie w życiu, bo czuje się uzależniona od Rose.

Dzięki wyjazdowi do Hiszpanii, dziewczyna zaczyna poszukiwać. Szuka swoich korzeni, szuka swojej orientacji seksualnej, szuka normalnych relacji z matką, szuka wreszcie pomysłu na życie. A co znajduje?
Tego dowiecie się z książki Deborah Levy, którą polecam.

Niezwykle poetycka, hipnotyzująca, skomplikowana, piękna i zapadająca w pamięć proza. Studium relacji córki z matką. "Gorące mleko" Deborah Levy to gorąca, magnetyczna powieść. Idylliczne andaluzyjskie plaże, ogrom kłębiących się emocji, podróż ostatniej szansy. Matka i córka. Rose i Sofia. Ponadto lokalny lekarz, jego córka, niezwykła dziewczyna i jej tajemniczy chłopak. Poszukiwanie odpowiedzi, własnej tożsamości, uniezależnianie się, odbudowywanie i zrywanie więzi... opowieść o tożsamości, macierzyństwie, kruchości rodzinnych relacji. Niesamowita historia... niesamowite emocje... niesamowity styl autorki. Niezapomniana historia.

Rose od dawna cierpli na trudny do zdiagnozowania paraliż, który ujawnia się u niej... jedynie czasami. Nie mówi o tym głośno, ale są chwile kiedy jest w stanie wstać z wózka inwalidzkiego i pójść do sklepu. Mimo to jest przekonana, że jest śmiertelnie chora. Jej przekonanie o swojej chorobie, cierpiętniczym życiu w połączeniu z jej dominującym charakterem sprawiają, że jest kobietą, z którą trudno dojść do porozumienia... i krótko mówiąc: wytrzymać. Sofia (jej córka) czuje się jednak w obowiązku, aby towarzyszyć swojej matce w Andaluzji. Na co dzień pracuje w kawiarni, nie posiada własnego życia prywatnego, znajomych, przyjaciół, pozostaje w złych relacjach z ojcem, który odszedł do dużo młodszej kobiety.

Wyprawa do Andaluzji, aby zasięgnąć porady znanego lekarza to szansa nie tylko dla Rose, aby uporać się z paraliżem, ale także dla Sofie, aby ta zaczęła swoje własne życie z dala od matki i jej depresyjnych nastrojów. Sofia jest cały czas związana niewidzialnym ze sznurem z wózkiem inwalidzkim swojej matki - ponadto jest gotowa na każde jej zawołanie i tym samym gdzieś po drodze traci szansę na własne życie. Andaluzyjskie plaże, wysokie temperatury, piękna woda... kąpiele, żar lejący się z nieba sprawiają, że kobieta powoli zaczyna odrywać się od swojego codziennego życia. Rodzi się w niej od dawna uśpiony bunt i rozpoczyna się proces jej powolnego uniezależniania się od matki... i paradoksalnie: dopiero teraz zaczyna dorastać. Pragnie wyrwać się z psychicznej zależności i uwiązania od matki, która w rezultacie jest po prostu bardzo samotną pozostawioną samą sobie kobietą.

Oczywiście możemy po prostu stwierdzić, że matka znęca się nad córką, a ta nie potrafi się wyrwać spod jej (świadomego) destrukcyjnego wpływu. W rzeczywistości jednak ich relacje są o wiele bardziej nie tylko kruche, ale przede wszystkim skomplikowane. Miłość, niezdrowe przywiązanie, ale też okrucieństwo przejawiające się w ich relacji są bardzo intensywne. One same trwając w tej relacji nie zawsze zdają sobie z tego sprawę. W oczy rzuca się to jednak momentalnie ekscentrycznemu lekarzowi Rose, który zabiega o to, żeby Sofie dla dobra swojego i swojej matki trochę się odsunęła - poukładała swoje relacje z ojcem i usamodzielniła się - ważniejsze staje się uniezależnienie psychiczne, a nie tylko finansowe.

"Gorące mleko" to powieść o uzależnieniu od drugiego człowieka na różnych płaszczyznach. Sofie na kartach powieści przechodzi przemianę - uwalnia się mentalnie i seksualnie. Hiszpania doprowadza do wybuchu w niej pokładów emocji, których wcześniej nie dopuszczała do głosu. Deborah Levy stworzyła oniryczną, magiczną, jakąś taką ospałą... zamgloną... nieoczywistą powieść, która posiada niezwykły klimat. W "Gorącym mleku" nie dzieje się wiele - wszystko jest ospałe, powolne, nieśpieszne. Przy tym wszystkim bohaterowie, fabuła... wszystko jest dosyć enigmatyczne. Akcja nie nabiera tempa, nie wciska w fotel, ale hipnotyzuje... porywa i wciąga. Przewijające się przez powieść symbole, nic nieznaczące zdania, które w rzeczywistości znaczą tak wiele. Niedopowiedzenia, niejednoznaczności... "Gorące mleko" to pełna zmysłowych, a zarazem subtelnych obrazów na temat bliskości, wolności, macierzyństwa, życia wewnętrznego. Porywająca, hipnotyzująca.

Odnoszę wrażenie, że ilekroć nie do końca wiadomo, o co chodziło autorowi, opisy na okładce powołują się na symbolikę. W tym wypadku niepokojącą symbolikę.

Jedna z najwybitniejszych brytyjskich pisarek (o której nigdy wcześniej nie słyszałam) napisała książkę, która mnogością niepotrzebnych w mojej ocenie wątków stara się przykryć to, co ciekawe. Bo monolog wewnętrzny Sofii jest naprawdę ciekawy i daje do myślenia.

Jej budząca się seksualność i związek z I. jest tanim chwytem, który już nie powinien szokować, ale dochodzenie do pewnych prostych z punktu widzenia czytelnika prawd pozostawia niedosyt.

Zamieniłabym kilka wątków i dialogów na więcej głównej bohaterki i tego czym krzyczy okładka - relacji z matką. Bo wbrew pozorom nie ma ich za dużo. Czytelnik ma się domyślać, ale trend na zostawianie czytelnikowi całej roboty do mnie nie trafia.

Podsumowując to, co mi się podobało: ogólny klimat miejsca akcji, główna bohaterka, pomysł. Wykonanie już mniej. A dorzucenie kilku stron ekstra z bohaterami, którzy nic nie zmieniają, to strata czasu. Niemniej warto przeczytać i dojść do pewnych wniosków samodzielnie. Być może moje relacje z mamą są zbyt dobre, żebym zrozumiała uzależnienie Sofii.