Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam bardzo mieszane odczucia związane z tą książką i trudno mi ją ocenić bez wiedzy na temat intencji przyświecających autorce... Miotam się pomiędzy "obrzydliwy przykład dawania ujścia swojej zawiści" a "wspaniałe studium zgubnych skutków zawiści" - bo to zawiść jest moim zdaniem tutaj kluczowa. Bo z jednej strony mamy tu oczywiście pogardę wyższych sfer wobec niższych - te ostatnie jednak, reprezentowane przez trzy pokolenia protagonistek, niejednokrotnie w iście komunistyczny sposób uważają, że udział w bogactwie jaśniepaństwa po prostu im się należy. Nie zrozumiałam też, jakim kluczem narracja chwilami pomija interpunkcję, choć nijak nie zmienia się styl wypowiedzi. Nie chciałabym tej książki skrzywdzić, więc ocenę daję "pomiędzy".

Mam bardzo mieszane odczucia związane z tą książką i trudno mi ją ocenić bez wiedzy na temat intencji przyświecających autorce... Miotam się pomiędzy "obrzydliwy przykład dawania ujścia swojej zawiści" a "wspaniałe studium zgubnych skutków zawiści" - bo to zawiść jest m...

Rozwiń Zwiń

Okropna książka. Przykład żenującej literatury pretekstowej - jedno dobre, że celem nie była tu jakaś indoktrynacja, tylko kocia odmiana marysueizmu. Już rozwijam myśl: mimo iż opowiadania dotyczą pozornie różnych ludzi, mieszkających w różnych krajach, to tak naprawdę jest to tylko i wyłącznie opowieść autorki o sobie samej, jak to wynalazła genialną receptę na życie, jaką jest slow life, zdrowe odżywianie i sielsko-anielska idylla (oj, chyba autorka na prawdziwej wsi to nigdy nie mieszkała...), zaś etniczna różnorodność bohaterów jest niczym innym, jak próbą zaimponowania czytelnikowi światowością autorki. Trudno nie dostrzec, że Klevisova nie ma tak naprawdę czytelnikowi nic do powiedzenia poza tym, że lubi koty i miała ich kilka - i to próbuje przekuć na wyznacznik własnego sukcesu. Jednak czy człowiek prawdziwie spełniony potrzebuje jeszcze przekonywać o tym świat? Miałam w planach przeczytać kryminały autorki, ale po tym potworku trochę się obawiam...

Okropna książka. Przykład żenującej literatury pretekstowej - jedno dobre, że celem nie była tu jakaś indoktrynacja, tylko kocia odmiana marysueizmu. Już rozwijam myśl: mimo iż opowiadania dotyczą pozornie różnych ludzi, mieszkających w różnych krajach, to tak naprawdę jest to tylko i wyłą...

Rozwiń Zwiń

Bardzo przeciętne czytadło o sprawie, która jest dobrze znana chyba każdemu miłośnikowi twórczości słynnej brytyjskiej autorki kryminałów, a być może wręcz każdemu miłośnikowi literatury jako takiej. O ile piętrzące się niewiadome i domysły stanowią świetny materiał na powieść, o tyle niestety Marie Benedict ich nie wykorzystała, a na pewno nie w takim stopniu, w jakim to było możliwe. W miejsce intrygującej historii czytelnik dostaje łzawą historię skrzywdzonej kobiety, która dla męża wyrzekła się wszystkiego. Dobrze, tu także mamy całkiem niezły zarodek historii, bo zaprezentowana postać Archiego Christie ma pewne znamiona osobowości toksycznej, co mogło posłużyć za przyczynek do fascynującego studium działania tego typu osoby (a jednocześnie posłużyć jako czerwona flaga dla osób, które rzeczywiście padają ofiarami tego rodzaju "miękkich" psychopatów) - lecz ponownie potencjał ten został zmarnowany. Trzeba naprawdę sporej dozy samozaparcia, by porzuciwszy tego rodzaju nadzieje, czerpać z lektury przyjemność - co, jak wierzę, mimo wszystko jest wykonalne. Nie sprzyja jednak czytelnikowi niechlujna redakcja tekstu, która pozostawiła masę literówek i błędów typograficznych, a także nie najlepsze tłumaczenie: "I believe" nie zawsze oznacza "wierzę"; czasem należy to tłumaczyć jako "przypuszczam", a "company" to nie "kompania", tylko "towarzystwo".

Bardzo przeciętne czytadło o sprawie, która jest dobrze znana chyba każdemu miłośnikowi twórczości słynnej brytyjskiej autorki kryminałów, a być może wręcz każdemu miłośnikowi literatury jako takiej. O ile piętrzące się niewiadome i domysły stanowią świetny materiał na powieść, o tyle nies...

Rozwiń Zwiń

Bardzo, bardzo nierówna powieść. Odnoszę wrażenie, że główny zarys autorka stworzyła jako bardzo młoda i niestety niedojrzała osoba, a następnie już jako starsza uzupełniła pewne wątki, jednak nie wysiliła się na tyle, by poprawić wcześniejsze niedociągnięcia. Trudno mi bowiem w inny sposób wytłumaczyć połączenie w jednej powieści całkiem kompetentnych fragmentów np. dotyczących problematyki przekładu z odpychająco naiwnymi hiperbolami postaci pobocznych czy z nadętym stosunkiem narratorki do osób o innych zainteresowaniach niż jej... To mogłaby być porywająca, niebanalna powieść, ale niestety nie jest.

Bardzo, bardzo nierówna powieść. Odnoszę wrażenie, że główny zarys autorka stworzyła jako bardzo młoda i niestety niedojrzała osoba, a następnie już jako starsza uzupełniła pewne wątki, jednak nie wysiliła się na tyle, by poprawić wcześniejsze niedociągnięcia. Trudno mi bowiem w inny sposó...

Rozwiń Zwiń