„Marlene, musisz żyć dalej.Radzę Ci uciekaj stąd jak najprędzej, nie oglądaj się za siebie.Nie daj się złapać.Najlepiej byłoby, gdybyś porzuciła wszystkie swoje ideały i wróciła do swojej babki, która czeka na Ciebie”.W ten sposób mogli by przemawiać do niej czytelnicy, jeśliby tylko mieli główną bohaterkę przed sobą.Nikła jednak szansa, by wysłuchała prośb i dobrych rad …

„Marlene”, to druga część powieści z cyklu „Miłość w czasach zagłady”. Powieść, która na przekór moim wcześniejszym oczekiwaniom rozczarowała mnie.Dlaczego?Główny zarzut: zbyt duże nagromadzenie zdarzeń w życiu bohaterki.Drugi zarzut: na tle części pierwszej odniosłam wrażenie, że jest powieścią niedopracowaną.Marlene jako typowa bohaterka nadal wzbudzała moje pozytywne odczucia (w porównaniu do Debory), jednak nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że coś jest z nią nie tak.Uwielbiam, gdy główne bohaterki (i bohaterzy) książek mają czytelnikowi „coś do przesłania”.Jakieś motto, zarażenie charyzmą, spojrzeniem na niektóre sprawy i sytuacje z dystansu,w żadnym wypadku nie lubię być „robiona w balona”. Nie jest to książka zła, czytałam gorsze, ale choć to moje obiektywne zdanie nie jestem w stanie powiedzieć o niej zbyt wiele dobrego.O nie!Skłamałabym!Ewidentnie powinno reklamować się ją jako książkę przygodową.Marlene niczym James Bond wychodziła z każdej opresji, wciąż pakowała się w kłopoty, które poniekąd mogły ( i mnie również się to zdarzało) pochłonąć czytającego.Owszem lektura "sama się czytała".I nie oceniam jej w ten sposób z tego powodu, że nie spełniła moich wyobrażeń,ale po prostu mnie zawiodła.Uważam, że czytelnicy zasłużyli na coś lepszego…

„Marlene, musisz żyć dalej.Radzę Ci uciekaj stąd jak najprędzej, nie oglądaj się za siebie.Nie daj się złapać.Najlepiej byłoby, gdybyś porzuciła wszystkie swoje ideały i wróciła do swojej babki, która czeka na Ciebie”.W ten sposób mogli by przemawiać do niej czytelnicy, jeśliby tylko mieli główną bohaterkę przed sobą.Nikła jednak szansa, by wysłuchała prośb i dobrych rad …...