Po pierwsze żałuję, że przeczytałam powieść po polsku, bo redakcja ma poważne problemy. Pierwsze sto stron pełen jest powtórzeń i dziwnych językowych niezręczności, które skutecznie utrudniały wciągnięcie się w lekturę. Nie wiem, czy druga połowa książki była lepiej zredagowana, czy tak wciągnęłam się w przygody Amani, ale błędy już nie rzucały mi się w oczy.

Tym, co bardzo nie podobało mi się w powieści jest to, jak bardzo polega na stereotypach na temat Bliskiego Wschodu w budowaniu świata przedstawionego, jego kultury i legend. Widać, że autorka miała pomysł i nie można odmówić jej rozmachu, byłam autentycznie zaciekawiona światem w powieści, ale takim, jakim mógłby być, a nie jakim go opisała, bo polegając na stereotypach, wypadła dokładnie tak, jak można było przewidzieć - płasko.

Co nie znaczy, że nie była to rozrywkowa lektura. Czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Połknęłam książkę w jeden wieczór, bo - znowu - ogromna czcionka i marginesy sztucznie rozciągają objętość, w sumie powieści jest chyba jakieś sto stron mniej niż wychodzi w druku. Poza tym to naprawdę dobra przygodówka. Zaczyna się od nielegalnego konkursu strzeleckiego w zapyziałych górach na końcu świata, które przez zamieszki, podpalenie, ucieczki przed wojskiem i złapanie magicznego konia prowadzi ostatecznie do rebelii wobec Sultana. Akcja biegnie szybko, przygoda goni przygodę, co drugi rozdział kończy się cliffhangerem, więc trzeba sięgnąć po kolejny, a że rozdziały są krótkie, powieść praktycznie czyta się sama.

Narracja jest też niezwykle oszczędna, co wychodzi na plus. Biorąc pod uwagę, że - heh - mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową, oszczędność środków nawet nie daje szansy na znielubienie głównej bohaterki. W tym sensie narracja ma charakter raczej relacyjny niż refleksyjny, bo światapisania w myślach Amani jest dokładnie tyle, ile potrzeba, aby czytelnicy odnaleźli się w realiach, a nie na tyle, by wypadło to nienaturalnie. Przy czym narracja została tutaj użyta, aby pokazać rozwój głównej bohaterki - początkowo Amani myśli tylko o sobie i swojej sytuacji, dopiero wraz z rozwojem akcji zaczyna się zastanawiać się nad tym, jaka jest jej rola w świecie ogarniętym wojną i cierpieniem.

Pod względem technicznym powieść jest bardzo dobra. Mamy zwroty akcji, niespodziewanie rozwiązania (co nie znaczy, że sama powieść nie jest dość przewidywalna, jeśli zna się ten schemat), symetryczne rozłożenie postaci, które sprawia, że miałam wrażenie przyglądanie się szachowej rozrywce, kiedy każdy ruch pociąga za sobą kolejne.

Bohaterowie są interesujący. Amani i Jin mają ciekawą relację, chociaż początkowo nie można mówić o zaufaniu pomiędzy nimi, jednak nic porozumienia jest wyraźna i widać, skąd się bierze. Chociaż to związek oparty na fortelach i oszustwach, widać też, że oboje pragną szczerej więzi z drugim człowiekiem i w tym drugim widzą godnego partnera. Dlatego rozwój ich relacji wypada wiarygodnie.

Bardzo podobała mi się sama rebelia <spoiler>złożona z idealistycznych nastolatków, którzy chcą zmienić swój kraj, fuck yeah, wreszcie nastolatki walczą nie o przetrwania, a o lepszy świat, dziękuję </spoiler>. Jest pełna barwnych postaci, każda z nich miała moją sympatię i każdej z nich kibicuję.

Czy polecam? Trochę mnie boli, kiedy pomyślę, o ile lepsza byłaby to książka, gdyby autorka wyjęła głowę z dupy i przeczytała coś, co piszą autorki z Bliskiego Wschodu, ewentualnie zrobiła research. Sam pomysł jest ciekawy, wykonanie wypada średnio rasistowsko, mogło być lepiej. To wciąż fajna lektura, tylko szkoda, że nic więcej. Heh. Będę czekać na drugi tom, bo chcę się przekonać, jak radzi sobie rebelia Ahmeda, ale z pewnością nie jest to pozycja, która trafi na listę "10 najlepszych powieści w pustynnym klimacie".

Po pierwsze żałuję, że przeczytałam powieść po polsku, bo redakcja ma poważne problemy. Pierwsze sto stron pełen jest powtórzeń i dziwnych językowych niezręczności, które skutecznie utrudniały wciągnięcie się w lekturę. Nie wiem, czy druga połowa książki była lepiej zredagowana, czy tak wciągnęłam się w przygody Amani, ale błędy już nie rzucały mi się w oczy.

Tym, co...