Opinia pochodzi z mojego blogu:
http://jatuczytam.blox.pl/2017/08/Polowka-zoltego-slonca-Chimamanda-Ngozi-Adichie.html

W 1967 roku w południowo-wschodniej Nigerii proklamowano nowe państwo o ustroju republiki. Kraj ten, zamieszkiwany przez 13,5 miliona Ibów, nazwano Biafrą od Zatoki Biafra, nad którą był położony. Na fladze państwowej umieszczono połowę wschodzącego słońca, a za hymn obrano pieść „Land of the rising sun”. Wyodrębnienie się Biafry przyczyniło się do wybuchu wojny domowej w Nigerii. Trwający prawie trzy lata konflikt zakończył się w styczniu 1970 roku ponownym przyłączeniem Biafry do Nigerii. Szacuje się, że wewnętrzne walki i głód doprowadziły do śmierci ponad miliona osób.

Akcja powieści rozpoczyna się kilka lat przed utworzeniem Republiki Biafry. Nigeria niedawno uzyskała niepodległość i dopiero stoi u progu wielkich zmian. Właśnie wtedy poznajemy wszystkich bohaterów książki: bliźniaczki Kainene i Olannę, córki bogatego prezesa Ozobii, politycznego agitatora Odenigba, domorosłego brytyjskiego pisarza Richarda zafascynowanego kulturą Ibo-Ukuwu oraz nastoletniego służącego Ugwu. Siostry Ozobia są jak dwa przeciwne bieguny tego samego magnesu. Kainene to milcząca i poważna, do bólu praktyczna bizneswoman, natomiast Olanna jest piękną marzycielką o wesołym usposobieniu. Obie są kobietami wykształconymi, mającymi w sobie wiele odwagi i siły. Niestety pomimo łączącej ich siostrzanej więzi, nieuchronnie oddalają się od siebie. Olanna wyjeżdża z Lagos, zamieszkuje z Odenigbem z dala od stolicy, próbując rozkręcić swoją karierę naukową, Kainene zaś wiąże się z Richardem, poświęcając się jednocześnie kierowaniu rodzinnym biznesem.

Nasi bohaterowie cały czas walczą z ksenofobicznym środowiskiem, w jakim przyszło im funkcjonować. Siostry Ozobia obracając się wśród śmietanki towarzyskiej ze stolicy, od samego początku wkroczenia w elitarne kręgi nauczyły się mówić bez akcentu zdradzającego, że pochodzą z ludu Ibo. Ugwu cały czas stara się udowodnić swemu panu, że nie jest tylko prostym służącym, Richard zaś jako Brytyjczyk, chcąc zdobyć materiały do swej książki walczy z uprzedzeniami Nigeryjczyków wobec byłych kolonizatorów.

W powieści na zasadzie kontrastu ściera się świat wielkiej polityki, kultury i sztuki reprezentowany przez pokolenie młodych humanistów z etnicznymi wierzeniami ludu Ibo, jego gusłami i zabobonami. „Połówka żółtego słońca” podzielona jest na cztery części rozmieszczone w różnych punktach czasowych. Autorka przeskakuje pomiędzy wydarzeniami z początku i schyłku lat 60.XX wieku, tak aby czytelnik stopniowo uzupełniał wiadomości o losach głównych postaci i zaczynał rozumieć, dlaczego drogi niektórych osób się rozeszły, a innych scaliły.

Literatura jest dziedziną, która od zawsze była urodzajna w tematykę wojenną, na przestrzeni wieków przynosząc czytelnikowi różne obrazy wojny. Niektóre utwory literackie mogą być peanami na cześć czynu wojennego, w których wojna gloryfikowana jest niczym bogini. Znacznie częściej jednak, szczególnie te napisane w XX wieku i później, ukazują wojnę jako wyniszczającą chorobę trawiącą tkankę światowego ładu. Chimamanda Ngozi Adichie zawiesiła swą powieść gdzieś pomiędzy tymi portretami. Z jednej strony wojna domowa w Nigerii przedstawiona została przez autorkę jako nieuniknione i jednocześnie spodziewane następstwo wyczekiwanych zmian politycznych, z drugiej jednakże ukazuje ją pozbawiając wszelkich „ozdobników”. Hołduje naturalizmowi, co widać w opisywanych ze szczerą dokładnością aktach przemocy. Ukazuje też różne postawy bohaterów wobec zła i cierpienia. Każdy z ich na swój sposób angażuje się w niesienie pomocy innym, czy to poprzez oddanie części żywności z własnego przydziału głodującej sąsiadce, czy sprowadzenie lekarza do chorej matki przyjaciela.

Kanwę książki stanowi wojna domowa w Nigerii, jednak jej największą i najpiękniejszą oprawą są takie wartości jak miłość i przyjaźń. Nie bez kozery „Połówka żółtego słońca” nazywana jest jedną z najwybitniejszych powieści XXI wieku. Już dawno żadna lektura nie wywarła na mnie tak ogromnego wrażenia.

Opinia pochodzi z mojego blogu:
http://jatuczytam.blox.pl/2017/08/Polowka-zoltego-slonca-Chimamanda-Ngozi-Adichie.html

W 1967 roku w południowo-wschodniej Nigerii proklamowano nowe państwo o ustroju republiki. Kraj ten, zamieszkiwany przez 13,5 miliona Ibów, nazwano Biafrą od Zatoki Biafra, nad którą był położony. Na fladze państwowej umieszczono połowę wschodzącego...