Wspaniała pozycja, poszerza horyzonty. Przejmująca historia, postaci są ciekawe, zróżnicowane, obserwujemy zachodzące w nich zmiany. Wątek historyczny bardzo mnie zainteresował i zachęcił do pogłębienia wiedzy w tym temacie gdyż przyznam szczerze, nie jest mi on dobrze znany. Czyta się szybko mimo obszerności i trudnego tematu. Jedna z tych historii, która zostaje w pamięci. Naprawdę polecam!

Wspaniała pozycja, poszerza horyzonty. Przejmująca historia, postaci są ciekawe, zróżnicowane, obserwujemy zachodzące w nich zmiany. Wątek historyczny bardzo mnie zainteresował i zachęcił do pogłębienia wiedzy w tym temacie gdyż przyznam szczerze, nie jest mi on dobrze znany. Czyta się szybko mimo obszerności i trudnego tematu. Jedna z tych historii, która zostaje w...

Smutna, pełna emocji bohaterów, ale nie narratora, na wskroś realistyczna opowieść. Cudowne dzieło.

Smutna, pełna emocji bohaterów, ale nie narratora, na wskroś realistyczna opowieść. Cudowne dzieło.

To nawet nie jest Przeminęło z Wiatrem. To czytadło kobiece pomiędzy praniem, a obiadem. Lanie wody. Zupa paprykowa i ryż z kurczakiem. Wielka szkoda tematu. Historii Biafry może dwie strony z 700. No i styl...biedniutki, taki szkolny.

To nawet nie jest Przeminęło z Wiatrem. To czytadło kobiece pomiędzy praniem, a obiadem. Lanie wody. Zupa paprykowa i ryż z kurczakiem. Wielka szkoda tematu. Historii Biafry może dwie strony z 700. No i styl...biedniutki, taki szkolny.

„Połówka żółtego słońca” to idealna lektura na długie jesienne wieczory – niemal 800 stron prozy, która wciąga jak wir, porusza i wzbudza wiele emocji. Dla miłośników niebanalnych historii opowiedzianych literackim stylem – prawdziwa gratka!

Akcja rozgrywa się w latach 60. minionego wieku w Nigerii.
Główni bohaterowie to wykształceni, zamożni, a nawet bogaci rdzenni mieszkańcy. Część z nich stara się wykorzystać polityczne zawirowania do pomnożenia majątku. Inni są idealistami i mają ambitne plany.
Gdy do ich świata wkracza Richard, „ten biały”, wiele się zmienia, nie tylko w kwestii polityki.

Momentem przełomowym w życiu wszystkich postaci staje się wojna domowa.
Okazuje się nagle, że z dnia na dzień można stracić wszystko, trzeba zamienić wygodne wille na nędzne chaty i walczyć o przetrwanie w skrajnych warunkach.
Są jednak i tacy, którzy na wojnie świetnie się dorabiają – nic nowego, od zawsze tak było…

Losy bohaterów śledzi się z zapartym tchem, tym bardziej, że akcja jest nieprzewidywalna. Niczego nie można tu być pewnym – i to na pewno zaleta fabuły.
Oprócz zapierających dech w piersiach wydarzeń mamy także sferę uczuć, całą ich gamę. Od miłości do nienawiści, od beztroski do paraliżującego strachu, od rezygnacji po mobilizację…
Dotyczy to również postaci drugoplanowych, których jest tu sporo, gdyż to powieść napisana z ogromnym rozmachem – każdy ma tu swoją historię wartą opowiedzenia i poznania.

„Połówka żółtego słońca” to także powieść o kolonializmie, o „wyścigu o Afrykę” i jego dwudziestowiecznym krwawym pokłosiu.

Można tę prozę odczytywać na rożnych poziomach.
Dla jednych będzie to powieść historyczna (a może nawet historiozoficzna),dla innych obyczajowa albo egzotyczny romans z wyższej półki z zaskakującym finałem.

Na pewno warto sięgnąć po tę książkę. I może profilaktycznie zarezerwować sobie wolny czas (połknęłam całość w dwie doby kosztem snu, ale warto było).
Polecam z czystym sumieniem!

„Połówka żółtego słońca” to idealna lektura na długie jesienne wieczory – niemal 800 stron prozy, która wciąga jak wir, porusza i wzbudza wiele emocji. Dla miłośników niebanalnych historii opowiedzianych literackim stylem – prawdziwa gratka!

Akcja rozgrywa się w latach 60. minionego wieku w Nigerii.
Główni bohaterowie to wykształceni, zamożni, a nawet bogaci rdzenni...

Krytycy amerykańscy porównywali „Połówkę żółtego słońca” do „Przeminęło z wiatrem”, którą uważają za jedną z najlepszych powieści kiedykolwiek napisanych. Europejczycy mogliby zestawić powieść Chimamandy Ngozie Adichie z „Wojną i pokojem” Lwa Tołstoja. Bo też książka nigeryjskiej pisarki imponuje dramatyzmem historycznego tła, rozmachem tematyki i bogactwem psychologicznych portretów bohaterów. A nade wszystko – uniwersalnym przesłaniem, gdyż „Połówka żółtego słońca” jest powieścią o życiu i śmierci, o miłości i o nadziei.

Tytuł powieści nawiązuje do symbolu państwa Biafry, którym jest półsłońce, naszyte na rękawach żołnierzy walczących o niepodległość zbuntowanej prowincji od Nigerii. Wojna domowa, która pochłonęła ponad milion ofiar, jest w powieści niszczącym, krwawym żywiołem, który zakłóca i niszczy życie bohaterom opowiadania: bliźniaczym siostrom Olannie i Kainene, ich ukochanym – Odenigbo i Richardowi

Autorka opisuje lata 60. ubiegłego wieku we wschodniej Nigerii, kiedy chrześcijańska ludność Igbo powstała przeciwko muzułmańskiej większości, tworzonej przez inne grupy etniczne Nigerii - Hausa-Foulani i Joruba – domagając się niepodległości i własnego państwa. Rząd centralny Nigerii w Lagos nie może zgodzić się na secesję Biafry, ponieważ jest to najbogatszy region Nigerii, w którym znajduje się dwie trzecie rezerw ropy naftowej tego kraju. Rozpoczyna się wojna z jej okropieństwami: działaniami zbrojnymi, gwałtami, blokadą dostaw żywności, bombardowaniami cywilów. Do politycznej gry włączają się mocarstwa – Francja, Wielka Brytania, Związek Radziecki, popierając różne strony konfliktu. Natomiast ludy Nigerii płacą za wojnę hekatombą krwi.

Przywołując zapomniany konflikt, Chimamanda Ngozie Adichie spisuje akt oskarżenia pod adresem wszystkich, którzy tę krwawą wojnę zainicjowali i w której – na odległość – uczestniczyli. "Świat zamilkł, gdy my umieraliśmy" – oskarża autorka.

To wspaniała, wstrząsająca powieść. Jedna z tych, które zmieniają nasze spojrzenie na świat.

Krytycy amerykańscy porównywali „Połówkę żółtego słońca” do „Przeminęło z wiatrem”, którą uważają za jedną z najlepszych powieści kiedykolwiek napisanych. Europejczycy mogliby zestawić powieść Chimamandy Ngozie Adichie z „Wojną i pokojem” Lwa Tołstoja. Bo też książka nigeryjskiej pisarki imponuje dramatyzmem historycznego tła, rozmachem tematyki i bogactwem psychologicznych...

Wojna nad Zatoką Gwinejską ukazana z perspektywy życia rodziny biafrańskiego intelektualisty. Bardzo dobre studium walki o godność człowieka w czasach strasznych.

Wojna nad Zatoką Gwinejską ukazana z perspektywy życia rodziny biafrańskiego intelektualisty. Bardzo dobre studium walki o godność człowieka w czasach strasznych.

Wybitna historia wojny biafrańskiej widzianej oczami intelektualisty i jego bliskich. Chyba najlepsza książka Adichie, bo napisana od serca. Autorka wywodzi się z Biafry.

Wybitna historia wojny biafrańskiej widzianej oczami intelektualisty i jego bliskich. Chyba najlepsza książka Adichie, bo napisana od serca. Autorka wywodzi się z Biafry.

Niestety książka mnie okrutnie męczy, nie doczytam jej do końca.

Niestety książka mnie okrutnie męczy, nie doczytam jej do końca.

Wspaniała powieść. I jednocześnie nauka historii. Bardzo polecam!

Wspaniała powieść. I jednocześnie nauka historii. Bardzo polecam!

To powieść napisana w sposób klasyczny, która dotyczy procesów kształtowamia się tworu państwowego znanego dziś pod nazwą Nigeria. O wojnie to jest powieść, o wojnie, bo może zdziwi to niektórych, ale nie tylko Polska była nimi szarpana. Koniec lat sześćdziesiątych w Nigerii pochłonął przynajmniej milion ofiar. Interesujące wydaje mi się kształtowanie się klasy średniej i życie tych nielicznych osób wykształconych, na tle uwikłań plemiennych i generalnie funkcjonowania plemion, które dziś nazwalibyśmy, jeśli nie dzikimi, to przynajmmiej prymitywnymi.
Inne książki autorki podobały mi się bardziej.

To powieść napisana w sposób klasyczny, która dotyczy procesów kształtowamia się tworu państwowego znanego dziś pod nazwą Nigeria. O wojnie to jest powieść, o wojnie, bo może zdziwi to niektórych, ale nie tylko Polska była nimi szarpana. Koniec lat sześćdziesiątych w Nigerii pochłonął przynajmniej milion ofiar. Interesujące wydaje mi się kształtowanie się klasy średniej i...