Psi nos

Każdy czytelnik ma oczekiwania względem danej powieści, czy też danego autora jeśli jest już poniekąd zaznajomiony z jego twórczością. Alex Kava zasłynęła mrocznymi thrillerami z odpowiednią dawką emocji oraz zaskakujących zwrotów akcji. Jednak ta sytuacja dotyczyła jej wcześniejszych powieści. Ostatnimi laty jej powieści coraz bardziej zaczęły oddalać się od thrillera w kierunku obyczajowej sensacji. W twórczości pani Kavy można doszukać się pewnego paradoksu. Otóż, o ile w przypadku innych często wydających autorów można zauważyć pewien progres w stosunku do ich pierwszych dzieł to w przypadku Alex Kavy możemy mówić o regresie. Owszem również tym progresywnym autorom zdarzają się powieści przeciętne, lecz naszej autorce zaczęło to się zdarzać nagminnie.

Wyjściem z takiej sytuacji miało być stworzenie nowego cyklu z udziałem Rydera Creeda, lecz również ten nowy projekt literacki oscyluje jedynie w granicach przeciętności. Być może przejście z thrillerów w kierunku sensacji, łagodzenie emocji swych powieści, czy też chęć jak najszybszego zakończenia rozpoczętej powieści mogły się przyczynić się do spadku formy pani Kavy. Można byłoby się pokusić o stwierdzenie, że Alex Kava straciła wenę, lecz jej niedawna powieść nawiązująca do początków twórczości, czyli „Przedsmak zła” pokazała, że sięgając do korzeni ,autorka potrafi wrócić na właściwe, znakomite tory. Można sobie zadać pytanie, jeśli autorka w swym najnowszym dorobku nie wychodzi poza przeciętność, to po co brnąć dalej? Być może wynika to z sentymentu do jej wcześniejszych pozycji oraz tlącej się w czytelnikach nadziei, że może następna powieść przypomni za co ją tak bardzo lubiliśmy.

W Chicago młody mężczyzna skacze z osiemnastego piętra luksusowego hotelu. W Alabamie młoda kobieta napełnia kieszenie kamieniami i wchodzi do rzeki. Dwa samobójstwa, dwie sprawy dla lokalnej policji. Jednak gdy okazuje się, że zmarli byli nosicielami zmutowanego wirusa, śledztwo przejmuje FBI i wywiad wojskowy. Przydzielona do sprawy agentka Maggie O’Dell nawiązuje współpracę z Ryderem Creedem, by razem dopaść osoby zagrażające całemu światu.

Po przeczytaniu opisu na okładce można sądzić, że będzie to mrożący krew w żyłach dreszczowiec, że akcja będzie biegła w zawrotnym tempie. Pomysł mimo, że nie nowatorski, sama autorka już wykorzystała go we swym wcześniejszym dziele, nadal ma w sobie ogromny potencjał. Czyhające niebezpieczeństwo, walka z czasem, śmiercionośny wirus, który może doprowadzić do pandemii. Szkoda tylko, że na pomyśle się zakończyło, gdyż wykonanie wypada dosyć blado. Nie trzeba porównywać tej powieści do powieści innych autorów o podobnej tematyce, gdyż różnica między „Zabójczym wirusem” Alex Kavy a „Epidemią” jest kolosalna, na niekorzyść tej ostatniej.

„Epidemia” ściśle połączona jest z wcześniejszą powieścią tego cyklu, czyli „Ściśle tajne”, można wręcz uznać, że jest kontynuacją historii rozpoczętej w poprzednim tomie. Zresztą w toku powieści otrzymujemy częste nawiązania co do przebiegu zdarzeń w powieści „Ściśle tajne”. Oczywiście może to być dwojako odbierane. Dla osób, które dawny czas temu przeczytały poprzednią powieść takie częste przypominanie pozwoli odświeżyć pamięć, poukładać fakty i lepiej zrozumieć przebieg wydarzeń w niniejszym tomie. W przypadku osób, które dosyć niedawno zakończyły lekturę „Ściśle tajne” takie częste przypominanie znanych informacji może wydać się irytujące.

Kilka aspektów powieści jak najbardziej jest pozytywnych. Rozpoczęcie powieści, dopracowany wątek roznoszenia wirusa, jak i bliższe poznanie dramatu zarażonych osób satysfakcjonuje czytelnika szukającego w książce niecodziennych tematów. Na plus można również zaliczyć przedstawienie pracy specjalnie szkolonych psów, które są w stanie rozpoznać u człowieka chorobę. Być może wydaje się to fikcją literacką, lecz autorka w posłowiu wyjaśnia, że rzeczywiście są specjalnie wyszkolone psy, które potrafią wykryć u ludzi na przykład różne rodzaje raka w bardzo wczesnym stadium. Jak widać świat zwierząt jest zadziwiający, człowiek nieudolnie próbuje wzorować się na naturze, ale tego wzorca nie prześcignie, co widać na przykładzie fenomenu psiego nosa. Nie trzeba czegoś imitować wystarczy mądrze korzystać z otaczającej nas natury, nie łamiąc jej praw. Ogólnie rzecz biorąc cyklem z udziałem Rydera Creeda stoi pod znakiem naszych czworonożnych przyjaciół, co dla ich miłośników jest ogromnym plusem tego cyklu. Ostatnią nieodzowną zaletą wszystkich powieści Alex Kavy są bardzo krótkie rozdziały, co przyśpiesza sam proces czytania.

Po przeczytaniu „Epidemii” można czuć jeden wielki niedosyt. Mało tutaj wyrazistego celu, dynamicznej akcji, o zwrotach możemy pomarzyć, zabrakło ogólnie rzecz biorąc głębszego rozwinięcia a im bliżej końca tym wydaje się pisane na szybcika, borykając się z logicznością. Nie ma jednak żadnych ważniejszych wydarzeń związanych z życiem prywatnym bohaterów. Z jednej strony to plus, dzięki któremu książkę możemy czytać nie mając wiedzy z poprzednich tomów. Można odnieść wrażenie, że ciekawy i obiecujący wątek zagrożenia epidemią został rzucony w znany schemat dobrzy kontra źli w strukturach agencji rządowych, popychany do przodu, skleconymi na szybko zbiegami okoliczności, a przybity wyjątkowo mało emocjonującą końcówką.

Podsumowując, cóż jeśli jesteście stałymi czytelnikami twórczości Alex Kavy to i tak sięgnięcie po jej powieść. Innych czytelników nie zachęcam do rozpoczynania czytelniczej przygody od tej powieści, gdyż autorka ma w swym dorobku o wiele lepsze.

Psi nos

Każdy czytelnik ma oczekiwania względem danej powieści, czy też danego autora jeśli jest już poniekąd zaznajomiony z jego twórczością. Alex Kava zasłynęła mrocznymi thrillerami z odpowiednią dawką emocji oraz zaskakujących zwrotów akcji. Jednak ta sytuacja dotyczyła jej wcześniejszych powieści. Ostatnimi laty jej powieści coraz bardziej zaczęły oddalać się od...