Książka Grażyny Olszewskiej Tymiakin bez wątpienia warta jest uwagi. Początkowo zbyt rozwlekła i drobiazgowa. Czasem patetyczna, niestroniąca od opisów miłości, także tej cielesnej. Po chwili nie pozwala o sobie zapomnieć. Umiejętnie stopniując przyciąganie uwagi, autorka wprowadza nas w świat swoich bohaterów, który tylko na pozór wydaje się normalny. Choć to główna postać musi zmierzyć się z pomieszaniem współistniejących światów, pozostali odczuwają dyskomfort. Czy w cybernetycznej dobie podboju kosmosu logika ustąpi miejsca przeczuciom, sentymentom? Czy, mimo diametralnie odmiennego światopoglądu, przyjaźń potrafi nie oceniać... Tekst stawia również pytanie o to, czy człowiek może żyć bez korzeni i czy pochodzenie determinuje jego przyszłość. Z pewnością "Zobowiązana" nie jest lekką lekturą na dobranoc. Ale jej ciepła narracja, która pozwala zżyć się z każdą z postaci, przenosi czytelnika do rzeczywistości, za którą - jakoś tak - skrycie tęskni.

Książka Grażyny Olszewskiej Tymiakin bez wątpienia warta jest uwagi. Początkowo zbyt rozwlekła i drobiazgowa. Czasem patetyczna, niestroniąca od opisów miłości, także tej cielesnej. Po chwili nie pozwala o sobie zapomnieć. Umiejętnie stopniując przyciąganie uwagi, autorka wprowadza nas w świat swoich bohaterów, który tylko na pozór wydaje się normalny. Choć to główna postać...

,, Zobowiązana ,, powieść o mądrych i silnych kobietach . Jestem nią cała przepełniona , na pewno przez jakiś czas ponoszę ją w sobie . Właśnie takie odczucia po ... lubię i cenie sobie najbardziej . Doceniam rzetelność faktów historycznych i spójność w przenikaniu się wątków z przeszłości (ciekawy i inteligenty zabieg).

,, Zobowiązana ,, powieść o mądrych i silnych kobietach . Jestem nią cała przepełniona , na pewno przez jakiś czas ponoszę ją w sobie . Właśnie takie odczucia po ... lubię i cenie sobie najbardziej . Doceniam rzetelność faktów historycznych i spójność w przenikaniu się wątków z przeszłości (ciekawy i inteligenty zabieg).

„Zobowiązana” (niby-recenzyjka)

I co, panie Heniu, podoba się panu sposób przedstawienia historii, w której i pan ma swój znaczący udział? Historii – powiedzmy szczerze – nie najłatwiejszej w odbiorze, bo „posiekanej” na rozliczne epizody, postaci, wątki. Dobrze chociaż, że w tej sytuacji pomocny okazuje się nadrzędny koncept – prawda? – warunkujący spójność kompozycyjną powieści. Ale nie idzie tu przecież wyłącznie o względy formalne, lecz, a może przede wszystkim, o spinającą całość tajemnicę mającą swe źródło w wydarzeniach z okupowanego przez hitlerowców Krakowa, a nawet z dwudziestolecia międzywojennego. Mroczny sekret jest w stanie wciągnąć chyba każdego, chociaż, trzeba przyznać, głównie jednak kobiecego odbiorcę. Mężczyzn takie opowieści mniej absorbują, ale panie, i owszem, bardzo je cenią i chłoną niekiedy z nieukrywaną lubością.
Talent narracyjny, a także zaproponowany temat sprzyjają percepcji totalnej. Ten drugi – zrazu rozleniwiony, powoli zaczyna się rozwijać, stopniowo przykuwać, sukcesywnie ogarniać, niemal zawłaszczać, by skutecznie, z nieustannie intensywniejącym napięciem trzymać osobę czytającą do ostatniej strony. Pomaga w tym ekscytująco pokazane przenikanie się światów: tego niedającego się uzasadnić racjonalnie z tym rzeczywistym, przemyślnie dobranych elementów metafizycznych wchodzących w udany mariaż z doświadczeniem codziennym. Swoistą migotliwość faktów różnej natury dodatkowo wzmacnia świadomie zaburzana chronologia osiągana przez zabiegi inwersyjne, retrospektywne czy transtemporalne. Ciekawie zaprojektowaną strukturalno-treściową mieszankę uwiarygodnia i dookreśla a to jakaś szeptucha, a to jakiś magiczny kot, złota moneta, niespodziewanie poruszająca się firanka, niedokończony rysunek, uporczywie powracające, nie zawsze zrozumiałe sygnały z zaświatów. Musi pan przyznać, że kunsztownie budowany świat czasami mocno rozmarza, innym razem dziwnie niepokoi, zwykle nie pozostawia obojętnym. Komponent oniryczny odgrywa w nim na tyle istotną rolę, że sny stają się niemal pełnoprawnym konstruktem książki: wyjaśniając, podpowiadając, odbierając spokój, upominając się, zobowiązując.
Autorka umie – co szczególnie wypada docenić – precyzyjnie posłużyć się bardzo sprawnym, bogatym językiem. Jego sugestywność dostrzega się nie tylko wówczas, gdy zostaje włączony rejestr intrygującej irracjonalności, ale i wtedy, gdy obserwuje się mistrzowskie operowanie gamą nastrojów i paletą detali. Tę wyjątkową zdolność widać też w „Powrotach” – nie wiem, czy pan je czytał? I tam, i tu materialny szczegół bądź emocjonalny półton nierzadko stanowi klucz do rozumienia poczynań powołanych do życia bohaterów. W książce urzeka ponadto piękny, finezyjny erotyzm. Niekiedy wystarczy zręcznie (choć zaledwie) sugerowana informacja, by zachwycić się urodą relacji między kochankami. Bywa też, że sceny miłości fizycznej są bardziej smakowite, soczystsze, nacechowane sensualnie, ale nigdy przenigdy nie rażą dosłownością. Na tym właśnie polega sztuka warsztatu autorki, wzmocniona jej niezaprzeczalnie dużą wrażliwością.
Zastanawiał się pan, panie Heniu, ile gwiazdek można by przyznać jednoznacznie pozytywnie wartościowanej pozycji wydawniczej? Dziesięć? Ok. Niech jasno świecą na literackim firmamencie.

„Zobowiązana” (niby-recenzyjka)

I co, panie Heniu, podoba się panu sposób przedstawienia historii, w której i pan ma swój znaczący udział? Historii – powiedzmy szczerze – nie najłatwiejszej w odbiorze, bo „posiekanej” na rozliczne epizody, postaci, wątki. Dobrze chociaż, że w tej sytuacji pomocny okazuje się nadrzędny koncept – prawda? – warunkujący spójność...

"Zobowiązaną" przeczytałam przez weekend - z przyjemnością. Powieść wywołuje emocje. Już od początku akcji wyczuwa się przedsmak tajemnicy. Kreacja głównej postaci jest bardzo przemyślana. Dziewczynę na życiowym rozdrożu (zdrada partnera, brak wsparcia niedojrzałej do swojej roli matki, dominacja babki, kompleksy) Autorka czyni ofiarą nieczystych rozgrywek i ataku prasy. Dodatkowo, a w zasadzie przede wszystkim, Klarę zaczyna nawiedzać wysłanniczka z zaświatów, zobowiązując ją do wykonania niezrozumiałej misji. Ludowa szamanka nie tylko nie uwalnia od "opętania", lecz potwierdza konieczność spełnienia powinności i poleca trzymać się znaków. Bohaterka staje się pomostem między dwoma światami. Obsesyjnie tworzone szkice to klucz do zagadki. Klara jest osamotniona i nieprzygotowana do trudnej roli. Gdy wspomina o swoich przeżyciach, wszyscy uznają je za objaw psychozy. Wydaje się, że jedyną osobą, która rozumie młodą malarkę jest pan Henio, wszędobylski stróż. Genialna postać(!),do końca powieści zdająca się być realną.
Zafascynowały mnie i przeraziły opisy snów. Urwane kadry, rozsypane słowa, niepokojący dotyk, smak, dźwięk, zapach. Bardzo plastycznie, w konwencji surrealistycznych marzeń sennych, opisane są spotkania z widmem na jawie. Tajemniczości akcji dodaje fakt, że cień obecności innego wymiaru odczuwają też np. Jeremi, Martyna czy Igor. Dwukolorowe stronice to ciekawy zabieg techniczny. Podobały mi się retrospekcje. Autorka do końca trzyma czytelnika w niepewności, a rozwiązanie zagadki wywraca wszystko do góry nogami. Nie dość, że przeszłość bohaterów okazuje się po wielokroć bardziej zagmatwana, niż się
wydawało, wychodzą na światło mroczne i skrywane przez lata tajemnice, to jeszcze wyjaśnia się, że w grę wchodzi również majątek i nikt, jak sądzę, w najśmielszych przypuszczeniach, nie spodziewał się, kto może być dziedziczką. I o to chodzi! Gratulacje!
Intryguje otwarte zakończenie … czyżby kolejna część powieści w planach?

"Zobowiązaną" przeczytałam przez weekend - z przyjemnością. Powieść wywołuje emocje. Już od początku akcji wyczuwa się przedsmak tajemnicy. Kreacja głównej postaci jest bardzo przemyślana. Dziewczynę na życiowym rozdrożu (zdrada partnera, brak wsparcia niedojrzałej do swojej roli matki, dominacja babki, kompleksy) Autorka czyni ofiarą nieczystych rozgrywek i ataku prasy....

Książka świetna! Każdemu polecam. Fabuła nie tylko wiąże się z teraźniejszością ale przenosi nas w świat II wojny światowej. Świat rzeczywisty i świat odrealniony, w których żyje główna bohaterka Klara, przenikają się. Taka konstrukcja fabuły ma swój cel….Przeznaczona jest dla bardziej wymagającego czytelnika. Zachęcam do czytania tych wszystkich miłośników książek, którzy lubią rozwiązywać zagadki.

Książka świetna! Każdemu polecam. Fabuła nie tylko wiąże się z teraźniejszością ale przenosi nas w świat II wojny światowej. Świat rzeczywisty i świat odrealniony, w których żyje główna bohaterka Klara, przenikają się. Taka konstrukcja fabuły ma swój cel….Przeznaczona jest dla bardziej wymagającego czytelnika. Zachęcam do czytania tych wszystkich miłośników książek, którzy...

Skupia uwagę do ostatniej strony i jest przeznaczona dla czytelników, którzy lubią myśleć podczas lektury. Do klimatu i wydarzeń nawiązuje nawet okładka. Choć, moim zdaniem, zakończenie mogłoby być weselsze. Polecam.

Skupia uwagę do ostatniej strony i jest przeznaczona dla czytelników, którzy lubią myśleć podczas lektury. Do klimatu i wydarzeń nawiązuje nawet okładka. Choć, moim zdaniem, zakończenie mogłoby być weselsze. Polecam.