Pierwsze co rzuca się na myśl podczas lektury to porównania do Wiedźmina. I słusznie, autor w jednym z wywiadów sam podkreślał, że zaczął pisać pod wpływem Sapkowskiego. Ale nie mamy w tej książce bohatera wywijającego mieczem, ubijającego potwory tudzież ludzi z wdziękiem i finezją. Nasz bohater - Derben nie jest wiedźminem i brak mu tego typu umiejętności. Co wcale nie znaczy, że książkę od razu należy rzucić do kosza. Wręcz przeciwnie. Ja podchodziłem do niej dwa razy. Początkowo raziło mnie nawiązywanie na każdym kroku nawiązywanie Baniewicza do współczesnej popkultury i opieranie każdego opowiadania o znaną historię (kopciuszek, siedmiu krasnoludków, don kichote). Za drugim jednak podejściem przymknąłem na to oko i cieszyłem się rewelacyjną lekturą. Baniewicz operuje świetnym językiem, mimo iż początkowo bywa dość trudny i irytujący w odbiorze. Dialogi są po prostu mistrzowskie a humor i prowadzenie akcji klasą samą w sobie. Nawet sceny walk (bo i takie tu są, mimo iż główny bohater wojownikiem nie jest) są prezentowane na wysokim poziomie nie odstają od tych u Sapkowskiego.

Pierwsze co rzuca się na myśl podczas lektury to porównania do Wiedźmina. I słusznie, autor w jednym z wywiadów sam podkreślał, że zaczął pisać pod wpływem Sapkowskiego. Ale nie mamy w tej książce bohatera wywijającego mieczem, ubijającego potwory tudzież ludzi z wdziękiem i finezją. Nasz bohater - Derben nie jest wiedźminem i brak mu tego typu umiejętności. Co wcale nie...