Książka to jedna z tego rodzaju introspekcyjnych autobiografii, którą przyjemnie czyta się siedząc samotnie w obrzydliwie drogim hotelowym pokoju, czując się jak ostatnia osoba na ziemi. Ewentualny pretekst do pogaduch przy wódce "o tym dokąd ludzkość zmierza" i "popieprzone to wszystko, co nie, Stary?". No.. i to byłoby to mniej więcej tyle.

Pewien tragizm tej książki nie polega na fakcie, że przedstawione w niej wnioski czy przemyślenia są głupie czy mało wartościowe. Książka wstrząsa miksturą wulgarnego języka i smutku zionącego z przeżyć autora, a czytający naprawdę czuje ten pożądany rodzaj brudu na sumieniu, który zapewne powinno czuć się wnikając w historię skrzywdzonego dziecka. Problem w tym, że to wszystko już było. I w tym wydaniu, motyw dojrzewania do otwarcia się przed drugą osobą, jest też niestety kalką z miliona innych kopii podanej w dość oklepanej formie wyznania nawróconego grzesznika. I niestety takie wrażenie towarzyszyło mi jako czytelnikowi przez czas czytania książki, co na tle poprzeczki jaką autor postawił sobie "Grą", może rozczarowywać.

Jeśli szukacie odkryć, szoku, rozczarujecie się. Mimo to, czas spędzany na czytaniu jej upłynął mi nadzwyczaj refleksyjnie. Być może dlatego, że dostałam tę książkę w prezencie od mężczyzny, z którym relację podsumować można Straussowskim "miłość od pierwszego wejrzenia ma miejsce, gdy jedno skrzywdzone dziecko rozpoznaje drugie".

Książka to jedna z tego rodzaju introspekcyjnych autobiografii, którą przyjemnie czyta się siedząc samotnie w obrzydliwie drogim hotelowym pokoju, czując się jak ostatnia osoba na ziemi. Ewentualny pretekst do pogaduch przy wódce "o tym dokąd ludzkość zmierza" i "popieprzone to wszystko, co nie, Stary?". No.. i to byłoby to mniej więcej tyle.

Pewien tragizm tej książki nie...