od razu żeby było jasne: powieść nie ma nic wspólnego z Polską. Tytułowy jeździec to obraz Rembrandta (u nas znany jako "Lisowczyk"),którego tanią reprodukcję kupił jeden z protagonistów i która potem przewija się w narracji (prawdopodobnie jako symbol tyleż dzielnego co samotnego przeciwstawienia się przeciwieństwom losu, bo tak na ogół intepretowany jest obraz).

Powieść która swego czasu (1991!) współtworzyła modną falę sensacyjno-erudycyjnych powieści o "odkrywaniu przeszłości", której najbardziej znanym reprezentantem był Umberto Eco. Tutaj w typowym hiszpańskim sosie, w którym nieuchronnie głównym składnikiem musi być wojna domowa.

Epicka perspektywa (1874-1991),mnóstwo postaci, sporo wątków, tajemniczo, groźnie, symbolicznie, romantycznie, trochę powieść gotycka, trochę detektywistyczna, trochę saga rodzinna, trochę obyczajowa. W skrócie: młody hiszpański tłumacz w parlamencie brukselskim odkrywa przeszłość swojej rodziny. Oczywiście powieść jest słuszna politycznie, więc odkrywa tylko zbrodnie wstrętnej reakcji, faszystów i frankistów.

Sprawnie napisane, powiedziałbym że to najwyższy europejski poziom konfekcji literackiej. Wciąga.

W Hiszpanii współtworzyła falę, że "nie ma demokracji i pokoju społecznego bez rozliczenia się z przeszłością" (jako kontrapunkt dla rzekomego "paktu zapomnienia", którego zresztą nigdy nie było).

Polecam jako fajną, intrygującą, dobrze napisaną powieść (tylko bez ambitnych oczekiwań, proszę). Da się przeczytać w jakiś 10 podróżach na trasie Kraków-Warszawa.

od razu żeby było jasne: powieść nie ma nic wspólnego z Polską. Tytułowy jeździec to obraz Rembrandta (u nas znany jako "Lisowczyk"),którego tanią reprodukcję kupił jeden z protagonistów i która potem przewija się w narracji (prawdopodobnie jako symbol tyleż dzielnego co samotnego przeciwstawienia się przeciwieństwom losu, bo tak na ogół intepretowany jest obraz).

Powieść...

Opowieść o kilku pokoleniach mieszkańców Maginy, których łączy historia mumii...poznajemy równie dokładnie ich przyjaciół, rodziny, osoby ważne w ich życiu co dodaje głębi powieści i powoduje, iż czujemy się wsród tych wszystkich postaci jak u siebie w domu, w swoim dawno opuszczonym miasteczku. Znajduję w tej książce swoje myśli, wspomnienia, emocje - pod tym względem nie było pustych stron... bardzo to lubię. Dla mnie strzał w dziesiątkę choć mało tu akcji z napięciem sięgającym zenitu.

Opowieść o kilku pokoleniach mieszkańców Maginy, których łączy historia mumii...poznajemy równie dokładnie ich przyjaciół, rodziny, osoby ważne w ich życiu co dodaje głębi powieści i powoduje, iż czujemy się wsród tych wszystkich postaci jak u siebie w domu, w swoim dawno opuszczonym miasteczku. Znajduję w tej książce swoje myśli, wspomnienia, emocje - pod tym względem nie...

"Jeździec polski" jest powieścią niezwykłą.
Książka jest trudna w czytaniu, jej pełne zrozumienie wymaga wysiłku - stosowane przez autora bardzo długie zdania - charakteryzujące się dużą poetyckością i monotonnością - często wybijają z tropu i sprawiają wrażenie niespójności i braku chronologii. Ale nie o to tutaj chodzi: autor bardzo trafnie potrafi przenieść się w myśli człowieka ogarniętego samotnością, potrafi zanalizować wszystkie jej stadia. Opowiada o ucieczce młodego chłopca z prowincji- Maginy - i próbie odnalezienia własnego szczęścia w pozornie wspaniałym świecie wielkich miast. Odrzuciwszy przeszłość, bohater, będąc już prawie bezpaństwowcem, znajduje się o krok o zagubienia własnej tożsamości. Dopiero skarb przekazany przez dawnego fotografa Maginy, przenosi w go w końcu w przeszłość i zmusza do zastanowienia się nad nią.
"Obcokrajowcy nie są tacy jak my. Człowiek uczy się ich języka, ukrywa jak może swój hiszpański kompleks niższości, naśladuje ich zwyczaje, przyjmuje ich rozkład dnia i przyzwyczaja się do życia w ich miastach, ale i tak nigdy nie zdoła ich zrozumieć, nigdy nie stanie się jednym z nich".

"Jeździec polski" jest powieścią niezwykłą.
Książka jest trudna w czytaniu, jej pełne zrozumienie wymaga wysiłku - stosowane przez autora bardzo długie zdania - charakteryzujące się dużą poetyckością i monotonnością - często wybijają z tropu i sprawiają wrażenie niespójności i braku chronologii. Ale nie o to tutaj chodzi: autor bardzo trafnie potrafi przenieść się w myśli...