Świat stoi u progu kosmicznej rewolucji: jest lipiec 1969, na Florydzie startuje misja Apollo XI, której celem jest lądowanie na Księżycu. W małym miasteczku w Hiszpanii dyktatury Franco nastolatek zafascynowany nauką śledzi krok po kroku to wydarzenie. Czuje się wyobcowany w hermetycznej społeczności, która na każdą nowość reaguje z wyraźną niechęcią.

Cała recenzja na moim blogu: http://lustronarcyza.blogspot.com/2014/07/wiatr-ksiezyca-na-granicy-dwoch-swiatow.html

Świat stoi u progu kosmicznej rewolucji: jest lipiec 1969, na Florydzie startuje misja Apollo XI, której celem jest lądowanie na Księżycu. W małym miasteczku w Hiszpanii dyktatury Franco nastolatek zafascynowany nauką śledzi krok po kroku to wydarzenie. Czuje się wyobcowany w hermetycznej społeczności, która na każdą nowość reaguje z wyraźną niechęcią.

Cała recenzja na...

Oto Hiszpania jakiej już nie ma . Dyktatura Franco , ciemnota .Młody człowiek zafascynowany lotem na księżyc .

Oto Hiszpania jakiej już nie ma . Dyktatura Franco , ciemnota .Młody człowiek zafascynowany lotem na księżyc .

Czy można aż tak pragnąć samotności, by jej idealną formą wydawało się zawieszenie ciała w nieważkości kosmicznej przestrzeni? Ta fascynacja wyprawą na Księżyc i jej drobiazgowe opisy denerwowały mnie w czasie lektury. Niecierpliwie czekałam, aż narrator wróci do życia w Malignie. Żyjąc na co dzień w zgiełku dużego miasta, lubię się czasem wyrwać do fikcyjnego sennego miasteczka, w którym życie toczy się zgodnie ze świętym rytmem natury, a każdy dzień ma swoje specjalne przysłowie. Literatura iberoamerykańska jest wspaniale sensualna. Między słowami czuć skwar gorącego dnia i chłodną wieczorną bryzę, kiedy sąsiedzi wystawiają krzesła przed dom, by do późnej nocy omawiać zdarzenia minionego dnia. Tą książkę czyta się powoli, z namysłem - nie jest na pożarcie, a degustację ;)

Czy można aż tak pragnąć samotności, by jej idealną formą wydawało się zawieszenie ciała w nieważkości kosmicznej przestrzeni? Ta fascynacja wyprawą na Księżyc i jej drobiazgowe opisy denerwowały mnie w czasie lektury. Niecierpliwie czekałam, aż narrator wróci do życia w Malignie. Żyjąc na co dzień w zgiełku dużego miasta, lubię się czasem wyrwać do fikcyjnego sennego...