cudowna, cudowna, cudowna… i tak mogłabym jeszcze powtarzać do samiusieńkiego końca odrobinę w ten sposób monotonnej opinii… reakcja jak najbardziej prawidłowa w kontaktach z książkami pisanymi sercem, więc ani myślę z tym walczyć.

opowieść jest ani lekka ani łatwa w odbiorze, a jednak jeśli podczas czytania zdołamy powstrzymać się od myślenia o niebieskich migdałach i całkowicie oddamy się lekturze, wsiąkamy niespodziewanie kartka po kartce w ten nieistniejący już świat. świat, który w swojej istocie, organizacji i codzienności był zbyt doskonały, by na koniec nie paść ofiarą zachłanności innego świata, który – smutna konstatacja – za czasów największej świetności Republiki Dubrownickiej, pod względem cywilizacyjnym kolokwialnie rzecz ujmując zaledwie „wchodził pod szafę na stojąco”.

trudno się z tym pogodzić tym bardziej, że ten doskonały świat w międzyczasie, dzięki staraniom i determinacji swoich pozostałych przy życiu obywateli, podniósł się ze zgliszcz po trzęsieniu ziemi w XVII wieku, i cudem właściwie w niedługim czasie – dzięki Janowi III Sobieskiemu i jego wygranej w Bitwie pod Wiedniem – uniknął okupacji tureckiej.

a kiedy już z tamtego rozgrabionego świata zostały mury i historia zaklęta w kamieniu, a po obywatelach wyłącznie bogata spuścizna kulturalna, nadszedł rok 1991, ażeby i to unicestwić…

choć udało się i tym razem, ogrom barbarzyństwa pojmie każdy, kto raz w życiu postawił bosą stopę na kamieniu sprzed tysiąca lat. może właśnie dlatego to małe, czarno-białe zdjęcie spowitego dymem bombardowanego Dubrownika na końcu książki pozwoliło wreszcie popłynąć długo powstrzymywanym łzom. długo, bo od czasów końca Republiki.

tak się tworzy piękną opowieść – dziękuję, Pani Joanno

cudowna, cudowna, cudowna… i tak mogłabym jeszcze powtarzać do samiusieńkiego końca odrobinę w ten sposób monotonnej opinii… reakcja jak najbardziej prawidłowa w kontaktach z książkami pisanymi sercem, więc ani myślę z tym walczyć.

opowieść jest ani lekka ani łatwa w odbiorze, a jednak jeśli podczas czytania zdołamy powstrzymać się od myślenia o niebieskich migdałach i...