Drago Jančar urodził się 13 kwietnia 1948 roku w Mariborze. Po ukończeniu studiów prawniczych pracował jako dziennikarz w mariborskim dzienniku Večer i tygodniku 7 dni. W 1974 roku został skazany na rok więzienia za "wrogą propagandę". Po trzech miesiącach pobytu w więzieniu, ułaskawiony, odbył służbę wojskową we Vranju (południowa Serbia). W latach 1979-1980 był kierownikiem literackim wytwórni filmowej Viba film w Lublanie, od 1981 jest redaktorem i sekretarzem wydawnictwa Slovenska matica tamże. W latach 1987-1991 był prezesem słoweńskiego Pen Clubu.
Autor powieści: Petintrideset stopinj (Trzydzieści pięć stopni, 1974), Galjot (Galernik, 1978), Severni sij (Zorza polarna, 1984), Posmehljivo poželenje (Drwiące żądze, 1993), Zvenenje v glavi (Dźwięczenie w głowie, 1998), Katarina, pav in jezuit (Katarzyna, paw i jezuita, 2000) i zbiorów opowiadań: Romanje gospoda Houžvičke (Pielgrzymka pana Houžvički, 1971), O bledem hudodelcu (O bladym przestępcy, 1978), Smrt pri Mariji Snežni (Śmierć koło Matki Boskiej Śnieżnej, 1985), Pogled angela (Spojrzenie anioła, 1992), Augsburg in druge resnične zgodbe (Augsburg i inne prawdziwe historie, 1994), Prikazen iz Rovenske (Upiór z Rovenskiej, 1998).
W 1993 roku otrzymał Nagrodę im. France Preąerna (najwyższe słoweńskie odznaczenie w dziedzinie kultury), a w 1994 roku - Europejską Nagrodę za Krótką Prozę, przyznawaną w Arnsberg (Niemcy). Jego książka Katarzyna, paw i jezuita została wyróżniona nagrodą Kresnik za najlepszą słoweńską powieść w 2000 roku. Jest autorem nagradzanych sztuk teatralnych.
Mieszka w Lublanie.
