Seria Sulima z wydawnictwa Czarne jest po prostu tak dobra, że, moim zdaniem, można kupować książki w ciemno. Kupiłam tę książkę na Vinted. To był zupełny przypadek. Temat piłki nożnej nigdy mnie nie interesował, mimo to książkę przeczytałam i uważam, że jest naprawdę bardzo dobra.

Seria Sulima z wydawnictwa Czarne jest po prostu tak dobra, że, moim zdaniem, można kupować książki w ciemno. Kupiłam tę książkę na Vinted. To był zupełny przypadek. Temat piłki nożnej nigdy mnie nie interesował, mimo to książkę przeczytałam i uważam, że jest naprawdę bardzo dobra.

Jak na taki zestaw autorów, to zbiór niezwykle słaby. Choć książkę łączy wspólny temat - zbliżające się Euro 2012 oraz miasta je organizujące - same teksty wyglądają jakby autorzy do ich napisania zostali zmuszeni i pisali je na ostatnią chwilę.

Pozytywnie wyróżniają się tu dwa teksty - wstęp Żadana (trochę gorszy jest tu jego własny reportaż o Doniecku, który powtarza tezy z wprowadzenia) oraz "Pan Janek" Huellego. Ten pierwszy - swoją rzeczowością, wewnętrzną spójnością oraz próbą jakiegoś podsumowania całego zbioru, ten drugi - tym , że Huelle jako jedyny wykonał powierzone mu zadanie, rozumiejąc, że pisanie tekstu o Euro 2012 nie polega na pisaniu o Euro 2012.

Zbiór łączą tu także zdjęcia Gołowczenki, lecz są one jednocześnie jednym z problemów tytułu. Owszem, są one ładne i interesujące, ale jednocześnie ich umiejscowienie w tekście niekoniecznie pasuje do ich wymowy. A to jeszcze mocniej rozbija całą strukturę.

Jak na taki zestaw autorów, to zbiór niezwykle słaby. Choć książkę łączy wspólny temat - zbliżające się Euro 2012 oraz miasta je organizujące - same teksty wyglądają jakby autorzy do ich napisania zostali zmuszeni i pisali je na ostatnią chwilę.

Pozytywnie wyróżniają się tu dwa teksty - wstęp Żadana (trochę gorszy jest tu jego własny reportaż o Doniecku, który powtarza...

Przeczytałem ją dziewięć lat po EURO, ale i tak było warto. A poszło szybko. Nie tylko dzięki niewielkim rozmiarom tej książki, bo jest ona po prostu ciekawa. Różnorodna, nie do końca o piłce, dobrze napisana.

Przeczytałem ją dziewięć lat po EURO, ale i tak było warto. A poszło szybko. Nie tylko dzięki niewielkim rozmiarom tej książki, bo jest ona po prostu ciekawa. Różnorodna, nie do końca o piłce, dobrze napisana.

Czytałem tę książkę dość dawno. Jedyne co pamiętam to to, że polskie eseje były dla mnie kompletnie nieciekawe. Spodziewałem się jakiś kibicowsko-futbolowych smaczków, ale tego doczekałem się ze strony ukraińskiej.

Czytałem tę książkę dość dawno. Jedyne co pamiętam to to, że polskie eseje były dla mnie kompletnie nieciekawe. Spodziewałem się jakiś kibicowsko-futbolowych smaczków, ale tego doczekałem się ze strony ukraińskiej.

Chciałbym napisać o tej książce coś dobrego, ale nie bardzo wiem co. Autorów znałem już wcześniej, jednak dla mnie te teksty nie wykorzystują ich potencjału. Może dlatego, że nie jestem fanem piłki nożnej? Może. Niby każde miasto-gospodarz Euro 2012 ma opowiedzieć tutaj swoją historię, ale dla mnie to nudne i mało zachęcające. Widzę to tak: autorzy wybitni, sama książka niestety bardzo przeciętna. Z pewnością mogę jedynie napisać, że eseje ukraińskie lepsze niż polskie, co nie zmienia faktu że też nie jakichś najwyższych lotów.

Chciałbym napisać o tej książce coś dobrego, ale nie bardzo wiem co. Autorów znałem już wcześniej, jednak dla mnie te teksty nie wykorzystują ich potencjału. Może dlatego, że nie jestem fanem piłki nożnej? Może. Niby każde miasto-gospodarz Euro 2012 ma opowiedzieć tutaj swoją historię, ale dla mnie to nudne i mało zachęcające. Widzę to tak: autorzy wybitni, sama książka...

8 miast ( Gdańsk, Warszawa, Poznań, Wrocław, Lwów, Kijów, Charków i Donieck ) to 8 historii. Każda dotyczy piłki nożnej, ale nie zawsze wprost. Często są to historie o naturze mieszkańców danego miasta czy o trudnej historii, która dotykała praktycznie każde z miast gospodarzy. Dla każdego z autorów piłka nożna znaczy coś innego. Razem tworzą niesamowitą mozaikę pełną ciekawostek, nostalgii i miłości. Autorzy esejów wraz ze swoimi autorami wracają do minionych czasów, które wzbudzają wzruszenie. Poznajemy miasta, w których odbywało się EURO, ich osobliwości i cechy, które sprawiają, że się je kocha nad życie. Słuchamy ich historii, zaczynamy rozumieć złożoność danego miejsca i klimat. Poznajemy drużyny reprezentujące dane miasta. Jest to też książka o nadziei, polityce, trenerach, ultrasach, polityce a nawet ... matematyce. Warto przeczytać i spojrzeć na te miejsca oczami ich mieszkańców.

8 miast ( Gdańsk, Warszawa, Poznań, Wrocław, Lwów, Kijów, Charków i Donieck ) to 8 historii. Każda dotyczy piłki nożnej, ale nie zawsze wprost. Często są to historie o naturze mieszkańców danego miasta czy o trudnej historii, która dotykała praktycznie każde z miast gospodarzy. Dla każdego z autorów piłka nożna znaczy coś innego. Razem tworzą niesamowitą mozaikę pełną...

"Dryblując przez granicę"

Nie od dzisiaj wiadomo, że futbol łączy ludzi na całym świecie, chociaż z pewnością każdy postrzega go w zupełnie innych kategoriach. A ile tak naprawdę znaczy dla nas, zwykłych ludzi?

Na poszukiwanie odpowiedzi wyruszyło 8 śmiałków, reprezentujących miasta-gospodarzy Euro 2012: Jurij Andruchowycz (Kijów),Marek Bieńczyk (Warszawa),Natasza Goerke (Poznań),Paweł Huelle (Gdańsk),Piotr Siemion (Wrocław),Natalka Śniadanko (Lwów),Ołeksandr Uszkałow (Charków) i Serhij Żadan (Donieck). Właśnie im zawdzięczamy powstanie książki „Dryblując przez granicę. Polsko - ukraińskie Euro 2012”.
W książce "Dryblując przez granicę" autorzy proponują nam sentymentalną wędrówkę po uliczkach i zakamarkach miast-gospodarzy Euro 2012, wokół nowych, imponujących stadionów, ale także i tych małych, podwórkowych boisk, które choć teraz zrównane z ziemią, to w sercach ich rozmówców zawsze będą miały swoje miejsce.
Każde miasto opowiada swoją historię - taką, której próżno szukać w podręcznikach historii, czy w turystycznych przewodnikach; historię o tym, jak futbol niepostrzeżenie wkrada się w życie zwykłych ludzi, ubarwiając ich szarą rzeczywistość. Pokazuje nam futbol przez pryzmat życiowych doświadczeń ludzi, których koleje losu czasami w przedziwny sposób łączą się z piłką nożną. Ale nie wszyscy są entuzjastycznie nastawieni do zmian związanych z nadejściem EURO. Bez żadnej kurtuazji Stadion Narodowy nazywają koszmarem architektonicznym, który góruje nad miastem jak drugi Pałac Kultury; o poznańskim stadionie napisano: sceptycy twierdzą, że jest on największą i najdroższą mydelniczką świata, a każda z jego czterech trybun pochodzi całkowicie z innej bajki.
To także historia o piłkarskich klubach, ich wzlotach i upadkach, wzajemnej rywalizacji o bycie tym najlepszym na rodzimym podwórku. O kibicach, ich sympatiach i zwłaszcza antypatiach choćby pomiędzy „Dniepranami” a „Tchórzami”, czy „Kretami” i „Żulami”. O Trójmieście, które wygląda jak oblężona twierdza podczas meczów Arki Gdynia i Lechii Gdańsk. Wreszcie kończąc na kulisach pierwszych meczów międzynarodowych - choćby tym, trwającym zaledwie 6 minut pomiędzy drużynami z Krakowa i Lwowa, czy meczu polsko - żydowskim rozegranym w historycznym Wolnym Mieście Gdańsk.
Chcąc nie chcąc, czytając o piłce nie unikniemy tematu polityki, czy pieniędzy. O tym, ile mogą zdziałać duże pieniądze inwestowane w futbol, Ukraińcy mogą powiedzieć bardzo dużo. Ale niekoniecznie dobrze. Nowe stadiony, pełne trybuny, ligowe triumfy, europejskie puchary... tylko gdzieś po drodze tracimy coś, co jest zdecydowanie ważniejsze od tego wszystkiego...
W tych wszystkich przemyśleniach próżno szukać obrazu dzisiejszego futbolu. Słychać przede wszystkich głosy pełne tęsknoty za złotymi czasami futbolu, które minęły bezpowrotnie; za tym, że futbol w roli „odskoczni” od szarego życia sprawdzał się nad wyraz dobrze; i chyba przede wszystkim za jego autentycznością - współcześnie w futbolu jest coraz mniej futbolu, a coraz więcej pragmatyzmu, wyrachowania i składowej finansowej. Możliwe, że dlatego tak go kochają dzisiejsze dzieci...

"Dryblując przez granicę"

Nie od dzisiaj wiadomo, że futbol łączy ludzi na całym świecie, chociaż z pewnością każdy postrzega go w zupełnie innych kategoriach. A ile tak naprawdę znaczy dla nas, zwykłych ludzi?

Na poszukiwanie odpowiedzi wyruszyło 8 śmiałków, reprezentujących miasta-gospodarzy Euro 2012: Jurij Andruchowycz (Kijów),Marek Bieńczyk (Warszawa),Natasza...

„Piłka jest okrągła a bramki są dwie”. W tym kultowym zdaniu wypowiedzianym przez znakomitego selekcjonera historycznej już reprezentacji Polski – Kazimierza Górskiego, tkwi cała istota futbolu. Nie ma chyba lepszej definicji zasad tego sportu, który od 8 czerwca 2012 roku każdego dnia spędza bardziej zagorzałym kibicom sen z powiek.

Piłkarskie rozgrywki trwają w najlepsze. Polska reprezentacja pozytywnie zaskakuje rozemocjonowanych kibiców, którzy gromadzą się we wszystkich możliwych miejscach, byle tylko móc wspierać naszych. Cały kraj przybrał na czas EURO barwy bieli i czerwieni. Te piłkarskie emocje nie zaczęły się jednak z chwilą rozpoczęcia meczu otwarcia. Ich geneza sięga 18 kwietnia 2007 roku, kiedy to Michel Platini ogłosił, kto będzie organizatorem tego najważniejszego wydarzenia piłkarskiego w Europie. Od tego bowiem dnia oba państwa robiły wszystko, by sprostać wymogom UEFA. Współpraca polsko-ukraińska nie skończyła się wyłącznie na kwestiach organizacyjnych. Znalazły się bowiem dwie małe drużyny literatów z obu krajów, które z okazji Mistrzostw Europy postanowiły stworzyć quasi-przewodnik po Polsce i Ukrainie. Czy literaci sprostali zadaniu?

„Dryblując przez granicę. Polsko – ukraińskie Euro 2012” to zbiór esejów stworzony przez 8 autorów. Próbowali oni na różne sposoby przybliżyć kibicom historię miast, w których odbywają się mecze Mistrzostw Europy. Jednak oprócz topografii znajdziemy w tych utworach także wiele wzmianek o miejscowych drużynach, które bardziej lub mniej zapisały się w historii piłki nożnej.

W zasadzie tę książkę można jak mecz podzielić na dwie połowy. W pierwszej dominującą rolę odgrywają polscy pisarze, tacy jak Paweł Huelle czy Marek Bieńczyk. Każdy z nich gra na określonej pozycji i przedstawia w swoim eseju kolejne miasto piłkarskich rozgrywek EURO w Polsce. Na czoło wysuwa się jednak Huelle, który w fenomenalny sposób prezentuje czytelnikowi historyczny i ten współczesny Gdańsk. Ponadto w przystępny sposób wyjaśnia odwieczny konflikt Arki i Lechii, który zainteresować może głównie Panie słabo obeznane w rozgrywkach polskiej ligi. Największym zawodem była dla mnie w tej połowie książki prezentacja Warszawy. Miasto pokazane przez pryzmat Stadionu Dziesięciolecia a ściślej legendy, jaka wiąże się z tym miejscem, zainteresować może chyba tylko obcokrajowców. Dla nas, Polaków wzmianka o tym obiekcie przywołuje wspomnienie czasów ciemnej komuny, w której jedynie czarny rynek dawał możliwość jakiegokolwiek obrotu towarem. I choć Polacy to naród żyjący wspomnieniami, akurat Stadion Dziesięciolecia można schować nieco głębiej w szufladkach naszej pamięci.

O ile pierwsza połowa należała do „naszych” literatów, o tyle druga zdominowana została przez reprezentację pisarzy ukraińskich. Jurij Adruchowycz, Serhij Żadan, Ołeksandr Uszkałow i Natalka Śniadanko zadbali o to, by czytelnik o Ukrainie wiedział równie dużo, co o Polsce. Przerzucali oni literackie refleksje między Donieckiem, Kijowem, Charkowem a Lwowem, co zaowocowało dość nierównym tempem gry. Najlepszy w tej drużynie okazał się Żadan, który przedstawił Donieck śladami tamtejszego Szachtara. To esej najbardziej piłkarski ze wszystkich, w którym autor odkrył przed czytelnikiem ciekawe karty ligowych rozgrywek drużyn ukraińskich. Pozostali autorzy trochę pogubili proporcje i wielokrotnie pisali dużo o industrializacji zapominając o meritum sprawy.

Treść tych ośmiu esejów okraszona została niewielką pulą fotografii. Większość z nich jest zupełnie nieadekwatna do opisywanych treści i stanowi jedynie wypełniacz przestrzeni pomiędzy kolejnymi myślami pisarzy. Obawiam się, że w założeniu nie o to chodziło, ale jak wiadomo plany bywają różne, gorzej z ich realizacją.

Kolejny problem stanowiły dla mnie wyznania pisarzy, którzy otwarcie stwierdzali, że w niewielkim stopniu interesują się piłką nożną lub są w tej dziedzinie zupełnie zieloni. Ja również nie jestem wielką znawczynią futbolu i miałam nadzieję, że lektura tej książki pozwoli mi nieco lepiej orientować się w polskich i ukraińskich drużynach piłkarskich. Niestety ten zbiór esejów ani o włos nie zwiększył mojej wiedzy piłkarskiej. Myślę, że gdyby za pisanie o piłce nożnej wzięli się jej prawdziwi fani, to i czytelnik więcej by na tym skorzystał.

W ogólnej rozgrywce tego literackiego starcia trzeba przyznać, że nasi rodacy okazali się być lepszymi i mam tu na myśli zarówno nawiązania piłkarsko-historyczne, jak i ironię, z którą opisywali kolejne EURO przybytki. Choć pod względem taktycznym Polacy byli w tym starciu lepsi, to w esejach Ukraińców również pojawiło się wiele nowinek sportowych, którymi do tej pory większość z nas zapewne nie zaprzątała sobie głowy. By jednak zachować się jak sprawiedliwy sędzia, muszę stwierdzić, że obie drużyny miały przed sobą trudne zadanie. Prezentacja głównych miast EURO 2012 to wyzwanie, któremu nie łatwo sprostać. Tym ośmiu autorom bardziej lub mniej udało się przedstawić najważniejsze informacje związane z wybranym przez nich miastem. Czy jednak o takie ciekawostki nam chodziło? Na to pytanie odpowiecie już sami, gdy tylko zapoznacie się z treścią tej wbrew pozorom interesującej publikacji. Różny poziom umiejętności pisarskich tych „ośmiu wspaniałych” powoduje, że z pewnością nie będziecie się nudzić wertując kolejne strony „Dryblując przez granicę”. W przerwach między meczami zachęcam więc do lektury!

Recenzja również na:
http://pulchralibra.blogspot.com/2012/06/polsko-ukrainskie-euro-2012-trwa.html

„Piłka jest okrągła a bramki są dwie”. W tym kultowym zdaniu wypowiedzianym przez znakomitego selekcjonera historycznej już reprezentacji Polski – Kazimierza Górskiego, tkwi cała istota futbolu. Nie ma chyba lepszej definicji zasad tego sportu, który od 8 czerwca 2012 roku każdego dnia spędza bardziej zagorzałym kibicom sen z powiek.

Piłkarskie rozgrywki trwają w...

Ukraina - Polska 4:0!
Tak mogę podsumować zbiór opowieści (esejów) zawartych w książce pod tytułem "Dryblując przez granicę".
Przyznam się uczciwie, że z ośmiu autorów o moje uszy obiło się wcześniej jedynie nazwisko Pawła Huelle. No, może jeszcze Jurij Andruchowycz, bo zdaje się, że to ojciec bardzo średniej, moim zdaniem, ukraińskiej pisarki, Sofiji.
Ale tym lepiej, że niemal nikogo nie znałem, bo do czytania przystępowałem z czystą kartą - żadnego autora nie skreśliłem na wstępie. I co się okazało? Polacy przegrali z kretesem. Cztery różne eseje z polskimi miastami mającymi gościć Euro 2012 i cztery niewypały. Jedynie Paweł Huelle lekko mnie zaciekawił historią futbolu na Wybrzeżu, ale jakże to słabiuchno wyglądało w zestawieniu z ciekawymi informacjami z esejów Jurija Andruchowycza (Kijów) czy Ołeksandra Uszkałowa (Charków)! Nawet najśliczniej nazywająca się autorka z tego całego towarzystwa, czyli Natalka Śniadanko, stanęła na wysokości zadania, mimo, że już na początku swojej opowieści zaznaczyła, że nie bardzo zna się na futbolu. Marek Bieńczyk (Warszawa) niby się znał, niby kiedyś tam kopał, a koszmar jaki sklecił, będący jakąś formą dziwnego reportażu z nikomu nic nie mówiącymi nazwiskami bohaterów, po prostu nadaje się do straszenia przyszłych literatów - "Patrzcie, jak nie należy pisać!".
Naprawdę chylę czoła przed całą czwórką ukraińskich pisarzy. Ich opowieści czytałem jednym tchem, chłonąc ciekawe informacje o tamtejszym futbolu, nie pozbawione i polskich elementów - dowiedziałem się np., że pierwszego gola w oficjalnym meczu piłkarskim na ziemiach ukraińskich strzelił Polak ze Lwowa, Włodzimierz Chomicki.
Z esejów napisanych przez naszych autorów nie zapamiętałem niczego istotnego. Tak samo jak nie zapamiętam nazwisk tych literatów. Nie warto.
Ciekawe, kto odpowiadał za dobór twórców. Kto był selekcjonerem. Tego nie wiem. Wiem za to, że biało-czerwoni doznali srogiej porażki.
Oby nie przełożyło się to na sam, zaczynający się niedługo, turniej piłkarski.

Ukraina - Polska 4:0!
Tak mogę podsumować zbiór opowieści (esejów) zawartych w książce pod tytułem "Dryblując przez granicę".
Przyznam się uczciwie, że z ośmiu autorów o moje uszy obiło się wcześniej jedynie nazwisko Pawła Huelle. No, może jeszcze Jurij Andruchowycz, bo zdaje się, że to ojciec bardzo średniej, moim zdaniem, ukraińskiej pisarki, Sofiji.
Ale tym lepiej, że...

Kolejna pozycja potwierdzająca, że można interesować się piłką nożną i jednocześnie być intelektualistą, i można o emocjach znanych każdemu kibicowi pisać w sposób wzniosły. A wynik meczu: w moim odczuciu remis z lekkim wskazaniem na Polskę.

Kolejna pozycja potwierdzająca, że można interesować się piłką nożną i jednocześnie być intelektualistą, i można o emocjach znanych każdemu kibicowi pisać w sposób wzniosły. A wynik meczu: w moim odczuciu remis z lekkim wskazaniem na Polskę.