Chyba po raz pierwszy od bardzo dawna brakuje mi słów po przeczytaniu książki. Może to dlatego, że mój złośliwy mózg najłatwiej wypatruje wszelkie niedoskonałości i wady, a tutaj, cóż, tutaj nic takiego nie było. Nie mogę przyczepić się absolutnie do niczego, bo w duchu pieję z zachwytu.
Zatem może spróbuję od początku. Wiatrodziej to drugi tom serii o Czaroziemiu, prawdopodobnie mającej składać się z czterech części. Zacnie, zacnie, ale nie pogardzę piątą, gdyby Susan Dennard zechciała go stworzyć. Na przykład o Vivii,tak tylko mówię. Z pierwszym tomem serii, Prawdodziejką, miałam ten problem, że trudno było mi się wdrożyć i zżyć z bohaterami. Potem wszystko zmieniło się tak bardzo, że pragnęłam chwycić za drugi tom. Udało mi się to dopiero po jakimś roku, trochę zwlekałam, z jednej strony czując, że to będzie naprawdę coś,a z drugiej obawiając się, że może jednak coś pójdzie nie tak. W końcu zaczęłam czytać i przepadam od pierwszej strony. Kiedy kończyła się Prawdodziejka, akcja gnała jak szalona, pojawiały się ciekawe plottwisty, a ja trzymałam kciuki za całą czwórkę bohaterów. Przyznaję, że za niektórych bardziej. Krwiodzieju moja miłości...
Ten no. Akcja Wiatrodzieja zaczyna się tuż po zakończeniu wydarzeń tomu poprzedniego. Przez całą książkę pędzi jak szalona, a to jedna z moich ulubionych cech w fantastyce. Bohaterowie stale się rozwijają, poznajemy lepiej każdego z nich, a także dostajemy nowy punkt widzenia. I choć tom ten skupia się przede wszystkim na Merriku, Dennard nie zaniedbuje reszty. A ja naprawdę kocham ich wszystkich. To niebywałe jak autorka tworzy bohaterów. Nie opisuje ich przygód, nie. Ona powołuje ich do życia i pozwala działać. Tak wykreowanych postaci nie sposób nie kochać.
Mało tego, Dennard zalicza trzeci punkt na mojej liście cech książek wspaniałych i wytwarza w czytelniku tak silne emocje, że momentami człowieka nosi. Przyznaję, że czytałam tę książkę dwa razy tyle, ile zajęłaby mi inna o tej samej grubości. I nie dlatego, że czytało się ciężko, ale dlatego, że jest tak dobra, że przeżywałam każdą emocję tak silnie. I chyba też dlatego, że podświadomie nie chciałam się z tą powieścią rozstawać.
Zgoda, moje myśli już wcześniej biegły torem, którym później toczyła się akcja, ale nie obwiniałabym o to przewidywalności. To raczej tego, że wizja idealnej powieści Susan Dennard pokrywa się z moją.
Powinnam też dodać, że bardzo podoba mi się jak Dennard podzieliła czarodziejów. Pomysł, by każdy władał jednym rodzajem magii jest naprawdę ciekawy.
Niecierpliwie i z zapartym tchem oczekuję tomu trzeciego. Nie wiedzieć czemu, czuję, że będzie moim ulubionym.
Polecam i zaklepuję rękami i nogami.

Chyba po raz pierwszy od bardzo dawna brakuje mi słów po przeczytaniu książki. Może to dlatego, że mój złośliwy mózg najłatwiej wypatruje wszelkie niedoskonałości i wady, a tutaj, cóż, tutaj nic takiego nie było. Nie mogę przyczepić się absolutnie do niczego, bo w duchu pieję z zachwytu.
Zatem może spróbuję od początku. Wiatrodziej to drugi tom serii o Czaroziemiu,...