Monika Sznajderman chciała oddać hołd ojcu oraz jego rodzinie wymordowanej podczas Holocaustu i to zadanie jej się to udało. Gorzej poszło z pokazaniem równoległych, acz osobnych losów jej żydowskich i polskich przodków. Rozdziały dot. tych drugich są mniej udane, w natłoku mało istotnych informacji (przynajmniej dla postronnych) historia się rozmywa. Zastanawia, jak b. zdawkowo Sznajderman napisała o matce: jej postać miga najpierw jako dziewczynka, później jako studentka, gdzieś wspomniane jest, że zmarła w 1988 r. Postać widmo niemalże.

„Fałszerze pieprzu” w ogóle pozostawiają sporo do życzenia. Oprócz kulejącej konstrukcji daje tu o sobie znać efekciarstwo spod znaku tzw. polskiej szkoły reportażu, co widać już w tytule – intrygującym i chwytliwym, ale bez większego związku z treścią. Interesująca bibliografia oraz cytaty sugerują, że autorka poczyniła pewne przygotowania, niemniej ewidentnie zabrakło jej umiejętności pisarskich. Być może lepiej by się stało, gdyby tę książkę napisała osoba neutralna.

Monika Sznajderman chciała oddać hołd ojcu oraz jego rodzinie wymordowanej podczas Holocaustu i to zadanie jej się to udało. Gorzej poszło z pokazaniem równoległych, acz osobnych losów jej żydowskich i polskich przodków. Rozdziały dot. tych drugich są mniej udane, w natłoku mało istotnych informacji (przynajmniej dla postronnych) historia się rozmywa. Zastanawia, jak b....