Chyba nie dorosłam do tej książki bo po prostu mnie koszmarnie znudziła....

Chyba nie dorosłam do tej książki bo po prostu mnie koszmarnie znudziła....

Książka napisana w 1994 roku, ale bardzo na czasie, warta przeczytania w dobie obecnej pandemii koronawirusa. Bardzo ciekawa analiza społecznych, antropologicznych, religijnych i ogólnie kulturowych uwarunkowań postrzegania zarazy w ciągu wieków historii ludzkości.
Zarazy, czyli plagi, od wieków co pewien czas dziesiątkują ludzkość, zawsze gwałtownie, powodując nagłą chorobę i szybką śmierć, nie pozostawiając czasu na wytchnienie i odpoczynek od nieszczęścia.
Plagi postrzegane były jako kara za grzechy „echa podobnego pojmowania sensu plagi usłyszeć można także w opowieści o karze zesłanej na pogańskich Litwinów, którzy napadli na benedyktyński klasztor na Łysej Górze i ograbili go z relikwii krzyża świętego”. Za plagi obwiniano obcych: obcokrajowców, Żydów, trędowatych, szaleńców. Lekarzom też się dostawało, np. w „(…) mediolańskim procesie z 1630 roku przeciwko cyrulikowi i komisarzowi zdrowia publicznego oraz innym ich współpracownikom, którzy szerzyli ponoć plagę za pomocą trujących maści”. Dzisiaj, pomimo postępu technologicznego i dostępu do internetu i informacji, część ludzi podobnie postrzega medyków, dla niektórych nic się od dawnych czasów nie zmieniło.
Strach i rozpacz trzeba odreagować, w dawnych czasach „miast szlochów rozbrzmiewały żarty, śmiech i wesołość na stypach” Obecnie mamy wysyp memów i żartów w internecie, pozwala to ugłaskać i odrealnić strach i zagrożenie.
Od zawsze stosowano izolację chorych oraz zamknięcie ludzi w domach „Wszystkie kroniki czasów dżumy podkreślają wymóg zaprzestania handlu, uprawiania rzemiosł, zamknięcia sklepów, a nawet kościołów oraz ustanie wszelkich zabaw”, a i obecne działania na świecie są podobne.
Bardzo ciekawe opracowanie, polecam tym, którzy chcą prześledzić, jak ludzkość reagowała na zarazy, jakie były zachowania i podejmowane działania.

Książka napisana w 1994 roku, ale bardzo na czasie, warta przeczytania w dobie obecnej pandemii koronawirusa. Bardzo ciekawa analiza społecznych, antropologicznych, religijnych i ogólnie kulturowych uwarunkowań postrzegania zarazy w ciągu wieków historii ludzkości.
Zarazy, czyli plagi, od wieków co pewien czas dziesiątkują ludzkość, zawsze gwałtownie, powodując nagłą...

Wznowiona po 26 latach, czyli gdy autorka (ur.1959) miała 35 lat, a więc jest poniekąd usprawiedliwione, że nie dorównuje późniejszym pozycjom przeze mnie recenzowanym („Pusty las” – 8, „Fałszerze pieprzu” – 10). Autorka pozostawia treść bez zmian, aktualizując ją we wstępie:
„…Tak, wyraźnie widać, że epidemia COVID-19 uruchamia te same stare scenariusze. Zaraza na przykład zawsze była postrzegana jako kara. Wydaje się nam, że takie podejście dotyczy tylko światopoglądu religijnego, jesteśmy przerażeni padającymi z ambon oskarżeniami, że za epidemię odpowiadają „gender i LGBT”, ale czy jednocześnie sami też nie uważamy, że obecna pandemia jest karą? Karą za zmiany klimatyczne, za niszczenie przyrody i okrucieństwo wobec zwierząt, za pogłębiające się podziały społeczne, za bezduszny kapitalizm i rozpasany konsumpcjonizm? Wydaje mi się, że właśnie w tych kategoriach myślimy, kiedy patrzymy dzisiaj na naszą planetę, nagle – tak nam się zdaje – wolną od smogu, oddychającą, wyzwoloną. I oczekujemy – wielu z nas – że ukarani za to wszystko, po pandemii zmienimy świat na lepsze. W kulturze zaraza zawsze była bowiem postrzegana jako reakcja jakiejś siły wyższej na złamanie tabu, kara za symboliczną obrazę bóstwa. W mitach i dawnych podaniach ludowych często przewija się wątek epidemii jako kary za przelanie krwi brata lub ojca, znieważenie grobu, ograbienie kościoła z relikwii. Krótko mówiąc, zaraza od zawsze była sankcją za gwałt dokonany na narodowym, religijnym czy plemiennym prawie. To wierzenie, sięgające archaicznych pokładów kultury, odnaleźć można także teraz, w pozornie zdesakralizowanych formach….”
Ze względu na coraz liczniejsze wizje świata po pandemii szczególnie podoba mnie się ironia: „…, po pandemii zmienimy świat na lepsze..,,. Polecam lekturę, choć chwilami wydaje się przeintelektualizowana (7)

Wznowiona po 26 latach, czyli gdy autorka (ur.1959) miała 35 lat, a więc jest poniekąd usprawiedliwione, że nie dorównuje późniejszym pozycjom przeze mnie recenzowanym („Pusty las” – 8, „Fałszerze pieprzu” – 10). Autorka pozostawia treść bez zmian, aktualizując ją we wstępie:
„…Tak, wyraźnie widać, że epidemia COVID-19 uruchamia te same...