Świeżo po lekturze na usta ciśnie mi się jeden opis tej książki: specyficzna. "Pustki" to opowieść złożona. Cała akcja kręci się wokół zamglonego miasteczka Moorings, gdzie moczary, mgły i inne temu podobne zjawiska są na porządku dziennym. Grupa katolików, pod przewodnictwem niejakiego księdza Bernarda udaje się do ów zapomnianego przez Boga rejonu, by tam jak co roku modlić się o wyzdrowienie chorego syna jednej z jej uczestniczek, nie zdając sobie sprawy nad finałem tejże pielgrzymki. Cała atmosfera utworu jest momentami mocno przytłaczająca i wręcz duszna. Czujemy klimat niepokoju, narastającej nieufności, fanatyzm religijny, obserwujemy pojawiających się tajemniczych ludzi, którzy jeszcze bardziej wywołują dyskomfort. Akcja książki mimo mozolnego tępa konsekwentnie prze do przodu. Widać, że autor miał pomysł i wiedział jak ułożyć historie przez siebie opowiadaną. "Pustki" nie są dla każdego, czytelnikom nie lubujących się w takim powolnym budowaniu napięcia może się nie spodobać i to jest chyba główny zarzut tej pozycji. Mnóstwo tu również niedopowiedzeń, więc nie liczcie na rozwiązanie wszystkich tajemnic. A czy czuć grozę i czy jest to coś co literaturą grozy jest? Hmm to już zależy od punktu widzenia.

Świeżo po lekturze na usta ciśnie mi się jeden opis tej książki: specyficzna. "Pustki" to opowieść złożona. Cała akcja kręci się wokół zamglonego miasteczka Moorings, gdzie moczary, mgły i inne temu podobne zjawiska są na porządku dziennym. Grupa katolików, pod przewodnictwem niejakiego księdza Bernarda udaje się do ów zapomnianego przez Boga rejonu, by tam jak co roku...