Koniasz to jeden z moich ulubionych bohaterów. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że nie jest idealny. To nie jest typ szarmanckiego szpiega z drogim Rolexem, któremu zawsze wszystko się udaje (nawet jak go zakatrupią to otrzepie się i świat uratuje). No nie, Koniasz taki na pewno nie jest. To, owszem, honorowy gość i w gruncie rzeczy dobry człowiek, ale jednocześnie najemnik do wynajęcia o twarzy poznaczonej bliznami i tajemniczej przeszłości. Reasumując, Koniasz to bohater skomplikowany, ale łatwo go polubić. Co do samej książki, to oceniam ją trochę niżej niż jej poprzedniczkę. Chyba bardziej podobała mi się forma jednej długiej powieści niż zbiór opowiadań o przygodach Koniasza. Opowiadania nie były złe, wręcz przeciwnie, podobały mi się, ale czuję jakiś niedosyt związany z formą. Mimo tych małych mankamentów wynikających tylko z mojej subiektywnej tolerancji na taką a nie inną formę jaką są opowiadania to muszę oddać im jedno: jest tego naprawdę niewiele, ale pomiędzy zdaniami można co nieco dowiedzieć się o przeszłości Koniasza. I tylko tyle, by bardziej podkręcić moją ciekawość na dalsze tomy.

Koniasz to jeden z moich ulubionych bohaterów. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że nie jest idealny. To nie jest typ szarmanckiego szpiega z drogim Rolexem, któremu zawsze wszystko się udaje (nawet jak go zakatrupią to otrzepie się i świat uratuje). No nie, Koniasz taki na pewno nie jest. To, owszem, honorowy gość i w gruncie rzeczy dobry człowiek, ale jednocześnie...

Prequel do pierwszego tomu cyklu. Rozwija wątki ledwie zasygnalizowane w "Na ostrzu norza". Można to trochę traktować jak zbiór opowiadań połączonych główna postacią. Coś jak dwa pierwsze tomy wiedźmina.

Prequel do pierwszego tomu cyklu. Rozwija wątki ledwie zasygnalizowane w "Na ostrzu norza". Można to trochę traktować jak zbiór opowiadań połączonych główna postacią. Coś jak dwa pierwsze tomy wiedźmina.

Jedna z lepszych jeśli nie najlepszych serii jakie pożarłam. Akcja nie płynie a wali obuchem prosto w twarz. Przy zakończeniu tego tomu uśmiech rozjaśnił me oblicze. Lubię książki ,które są o dojrzałych bohaterach. Tutaj nie ma rozmyślań tkliwych bohaterek czy on na pewno zauważył jej nową sukienkę. Miło się czyta o kimś z kim można się niejako utożsamiać -chociażby poprzez ilość wiosen na karku. Bez ociągania sięgam po kolejny tom serii.

Jedna z lepszych jeśli nie najlepszych serii jakie pożarłam. Akcja nie płynie a wali obuchem prosto w twarz. Przy zakończeniu tego tomu uśmiech rozjaśnił me oblicze. Lubię książki ,które są o dojrzałych bohaterach. Tutaj nie ma rozmyślań tkliwych bohaterek czy on na pewno zauważył jej nową sukienkę. Miło się czyta o kimś z kim można się niejako utożsamiać -chociażby poprzez...

Generalnie nie przepadam za opowiadaniami, ale te o Koniaszu są bardzo dobre. Odpowiednio długie by zainteresować tematem , nie za długie b y nie przynudzać. Sięgam po kolejny tom bez chwili zbędnej zwłoki . Gorąco polecam całą serię.

Generalnie nie przepadam za opowiadaniami, ale te o Koniaszu są bardzo dobre. Odpowiednio długie by zainteresować tematem , nie za długie b y nie przynudzać. Sięgam po kolejny tom bez chwili zbędnej zwłoki . Gorąco polecam całą serię.

Krawędź żelaza to drugi tom trylogii o Koniaszu. Tytuł chyba nawiązuje do tego, że nasz główny bohater żyje na krawędzi 😆
Płatny zabijaka o silnym kręgosłupie moralnym - to już brzmi ciekawe, a jeśli tylko wczytamy się w jego przygody przepadamy z kretesem ❤️
Koniasz to idealny przykład postaci, która co rusz wpada w bagno, a później brnie dalej do przodu i nawet się nie spostrzeże jak wychodzi z niego zwycięsko (o ile nie liczyć kolejnych złamań nosa, czy innych czysto estetycznych naruszeń ) 😂

Tę książkę się pochłania (zdecydowanie nie nazwałabym tego czytaniem) 🔥

Krawędź żelaza to drugi tom trylogii o Koniaszu. Tytuł chyba nawiązuje do tego, że nasz główny bohater żyje na krawędzi 😆
Płatny zabijaka o silnym kręgosłupie moralnym - to już brzmi ciekawe, a jeśli tylko wczytamy się w jego przygody przepadamy z kretesem ❤️
Koniasz to idealny przykład postaci, która co rusz wpada w bagno, a później brnie dalej do przodu i nawet się nie...

Koniasz to płatny zabijaka o silnym kręgosłupie moralnym. Zachwycający twardziel. Wychodzi suchą stopą z każdego bagna, otrzepuje się i brnie dalej do przodu. Łatwo go polubić, mimo bezwględności nie poddał się mentalności boksera, zachował inteligencję.
Powieść fantazy osadzona w mistrzowsko rozbudowanym świecie z elementami handlu, polityki.

Koniasz to płatny zabijaka o silnym kręgosłupie moralnym. Zachwycający twardziel. Wychodzi suchą stopą z każdego bagna, otrzepuje się i brnie dalej do przodu. Łatwo go polubić, mimo bezwględności nie poddał się mentalności boksera, zachował inteligencję.
Powieść fantazy osadzona w mistrzowsko rozbudowanym świecie z elementami handlu, polityki.

Zbiór opowiadań o przygodach Koniasza. Wedlug mnie tom I i formula dluzszej opowiesci lepsza, ale "krawędź żelaza" mimo wszystko dobrze się czyta.

Zbiór opowiadań o przygodach Koniasza. Wedlug mnie tom I i formula dluzszej opowiesci lepsza, ale "krawędź żelaza" mimo wszystko dobrze się czyta.

NIe czytałem poprzedniej książki z cyklu, więc moja ocena odnosi się tylko i wyłącznie do tego co dostajemy w tomie 1 "Krawędzi Żelaza". A dostajemy małostrawną, odgrzewaną papkę, przypominającą najtańszego hamburera zakupionego gdzieś na czekającej na likwidację stacji benzynowej. Otruć się tym nie otrujemy ale też nikt mając jakiś wybór nie sięgnie po taki produkt z przyjemnością.

Książka w zamyśle (jak rozumiem) lekka i przyjemna - cierpi na grzech ciężki, dyskredytujący każde czytadło. Jest śmiertelnie NUDNA. W każdym kolejnym opowiadaniu przewija się wątek szermierki, częściej bohater daje komuś łomot, czasami od kogoś dostaje. Nic z tego nie wynika dla rozwoju postaci głównego bohatera. Kolejni przeciwnicy są równie bezbarwni jak poprzedni, kolejne opowiadanie nijak nie łączy się z poprzednim ani następnym. Szczątki informacji o świecie poutykane w kolejnych opowiadaniach są na tyle bezbarwne i mało ciekawe że nie mam jako czytelnik motywacji do tego aby ten świat poznać bliżej. Dialogi głównego (i de facto jedynego) bohatera z otoczeniem są tak drewniane że przy Wiedźminie to on nawet nie stał. Jedyne opowiadanie które choć trochę mnie zainteresowało (Piekielne Szczęście) powoduje że ocena nie jest jeszcze niższa.

NIe czytałem poprzedniej książki z cyklu, więc moja ocena odnosi się tylko i wyłącznie do tego co dostajemy w tomie 1 "Krawędzi Żelaza". A dostajemy małostrawną, odgrzewaną papkę, przypominającą najtańszego hamburera zakupionego gdzieś na czekającej na likwidację stacji benzynowej. Otruć się tym nie otrujemy ale też nikt mając jakiś wybór nie sięgnie po taki produkt z...

Fajny zbiór opowiadań dobrze się go czyta

Fajny zbiór opowiadań dobrze się go czyta

Ciekawa forma oddzielnych opowiadań.
Cały czas coś się dzieje, książka wciąga niesamowicie.

Jedyny zarzut to może zbyt duże szczęście głównego bohatera i jego nadmierna zdolność przetrwania dosłownie wszystkiego. Nie odebrało to jednak aż tak przyjemności z czytania.

Świetna książka, bawiłem się przednio!

Ciekawa forma oddzielnych opowiadań.
Cały czas coś się dzieje, książka wciąga niesamowicie.

Jedyny zarzut to może zbyt duże szczęście głównego bohatera i jego nadmierna zdolność przetrwania dosłownie wszystkiego. Nie odebrało to jednak aż tak przyjemności z czytania.

Świetna książka, bawiłem się przednio!