Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koniasz to jeden z moich ulubionych bohaterów. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że nie jest idealny. To nie jest typ szarmanckiego szpiega z drogim Rolexem, któremu zawsze wszystko się udaje (nawet jak go zakatrupią to otrzepie się i świat uratuje). No nie, Koniasz taki na pewno nie jest. To, owszem, honorowy gość i w gruncie rzeczy dobry człowiek, ale jednocześnie najemnik do wynajęcia o twarzy poznaczonej bliznami i tajemniczej przeszłości. Reasumując, Koniasz to bohater skomplikowany, ale łatwo go polubić. Co do samej książki, to oceniam ją trochę niżej niż jej poprzedniczkę. Chyba bardziej podobała mi się forma jednej długiej powieści niż zbiór opowiadań o przygodach Koniasza. Opowiadania nie były złe, wręcz przeciwnie, podobały mi się, ale czuję jakiś niedosyt związany z formą. Mimo tych małych mankamentów wynikających tylko z mojej subiektywnej tolerancji na taką a nie inną formę jaką są opowiadania to muszę oddać im jedno: jest tego naprawdę niewiele, ale pomiędzy zdaniami można co nieco dowiedzieć się o przeszłości Koniasza. I tylko tyle, by bardziej podkręcić moją ciekawość na dalsze tomy.

Koniasz to jeden z moich ulubionych bohaterów. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że nie jest idealny. To nie jest typ szarmanckiego szpiega z drogim Rolexem, któremu zawsze wszystko się udaje (nawet jak go zakatrupią to otrzepie się i świat uratuje). No nie, Koniasz taki na pewno nie jest. To, owszem, honorowy gość i w gruncie rzeczy dobry człowiek, ale jednocześnie...

Smutna sienkiewiczowska nowelka o beznadziei życia idealnie wpisująca się w pozytywistyczny(!) nurt. Ja, jako dorosła osoba czytam i może gdzieś tam doceniam. Ot, książka przecież nie zawsze musi kończyć się happy endem i jako człowiek w wieku dojrzałym wiem, że nie zawsze ktoś doceni nasz talent, raczej go zgasi. Ale co innego, gdy jest to lektura mojego 12-letniego syna, który dość mocno się nią przejął. Tym bardziej, że nasz kanon lektur obfituje w takie "dobrze" kończące się historie. No i jaki morał płynie z tej książki dla takiej młodej osoby? Pewnie taki, żeby nie próbować podążać za marzeniami, bo nam spuszczą manto. Dzieciom nie polecam a dorośli czytają na własne ryzyko jeśli lubią się dołować.

Smutna sienkiewiczowska nowelka o beznadziei życia idealnie wpisująca się w pozytywistyczny(!) nurt. Ja, jako dorosła osoba czytam i może gdzieś tam doceniam. Ot, książka przecież nie zawsze musi kończyć się happy endem i jako człowiek w wieku dojrzałym wiem, że nie zawsze ktoś doceni nasz talent, raczej go zgasi. Ale co innego, gdy jest to lektura mojego 12-letniego syna,...

Lubię książki, w których bohater nie jest przystojniakiem, wiecie - takim, co wszystko umie i wszystko mu się udaje (nawet gdy padnie martwy to za 5 minut się otrzepie i lata to to dalej). Ta książka i ten bohater zdecydowanie nie należą do tej kategorii. Owszem, Koniasz sporo potrafi i ratuje się z naprawdę dużych opresji, ale zdecydowanie się przy tym potyka i poci. Nie brakuje mu przy tym umiejętności, bo jest świetnym wojownikiem i po mistrzowsku rzuca nożami, ale gdy trzeba to potrafi być dyplomatą z honorem i poczuciem lojalności. Ma przenikliwy umysł i z niego korzysta. A że jest zdrowo pokiereszowany na twarzy i ciele (sam też nieźle kiereszuje innych i to często ze skutkiem śmiertelnym dla tych ostatnich) i jest gościem zdecydowanie pod 50tkę - tym lepiej dla niego i dla mnie jako czytelniczki. Przyjemniej czyta się książki o bohaterze, który nie jest idealny. Podsumowując, nie sądziłam, że ten piękny inaczej najemnik skradnie moje czytelnicze serce. To początek naprawdę dobrego cyklu.

Lubię książki, w których bohater nie jest przystojniakiem, wiecie - takim, co wszystko umie i wszystko mu się udaje (nawet gdy padnie martwy to za 5 minut się otrzepie i lata to to dalej). Ta książka i ten bohater zdecydowanie nie należą do tej kategorii. Owszem, Koniasz sporo potrafi i ratuje się z naprawdę dużych opresji, ale zdecydowanie się przy tym potyka i poci. Nie...