Kiedy złowimy złotą rybkę, albo potrzemy trzy razy lampę i wyjdzie z niej dżin, który będzie w stanie spełnić nasze trzy najskrytsze marzenia, czy jednym z nich będzie nieśmiertelność, życie wieczne? O ile nie będzie to głęboko przemyślana decyzja, można się na swojej prośbie nieźle przejechać. Co prawda Daniel, główny bohater powieści „Możliwość wyspy” Michela Houellebecqa, złotej rybki nie złowił, ale…

Daniel jest komikiem; całkiem z resztą niezłym, gdyż jego talent do poruszania widowni owocuje wieloma zerami na koncie, poprzedzonymi oczywiście jedynką. Lub dwójką. A z resztą, co was to interesuje? Do cudzej kieszeni się nie zagląda, nie?

Po jednym ze swoich występów, główny bohater poznaje Isabelle i lądują w łóżku. Pierwsza scena łóżkowa znajduje się na 29. stronie. Potem występuje średnio co dziesięć, chociaż oczywiście nie każda zlokalizowana jest w łóżku. Wydaje się to oczywiste, kiedy poznajemy historię człowieka, którego życiową motywacją jest seks. Isabelle miała nieco odmienne priorytety i nawet prawdziwe uczucie jakim się nawzajem darzyli nie było wystarczające by ten związek utrzymać.

Na jednym ze spotkań towarzyskich bohater poznał syna znajomych i jego partnerkę, którzy są wyznawcami Elohim. Patrick, bo tak na imię ma owy nowo poznany mężczyzna, zapoznał komika z dogmatami sekty i niedługo potem był on już po okresie stażowym, na który przybył jako VIP, ze względu na światową sławę, jaką zdążył już zdobyć.

Daniel zajmował się nie tylko występowaniem na scenie, ale także kinematografią i podczas jednego z castingów poznał Esther. Po raz drugi w swoim życiu czuł się szczęśliwy u boku kobiety, a ta kobieta czuła się szczęśliwa u jego boku. Szczęśliwa, o-dwadzieścia-lat-młodsza, kobieta. Czy to mogło się udać? Czy zakończenie jest szczęśliwe?

Odpowiedź na to pytanie jest uzależniona od odpowiedzi na pytanie z akapitu pierwszego. Jeśli chciałbyś, żeby Kaśka54 była przyjacielem Ciebie61, to raczej wszystko gra.

Narracja powieści jest prowadzona dwutorowo. Z jednej strony mamy autobiograficzną podróż Daniela1, a z drugiej Daniela24 i 25, komentujących rzeczywistość po kataklizmach, do której udało się dotrwać jedynie neoludziom. Klimat książki to klasyczny Houellebecq, czyli smutek przeplatany żalem, przeplatany smutkiem. Autor jest prawdziwy, a w swojej prawdziwości niezwykle brutalny.

Jeśli świat ma w przyszłości wyglądać tak, jak opisują go dwaj następcy Daniela1, to choćbym złowił sto złotych rybek, nie usłyszą ode mnie słowa rozpoczynającego się na n, a kończącego na ieśmiertelność.

Kiedy złowimy złotą rybkę, albo potrzemy trzy razy lampę i wyjdzie z niej dżin, który będzie w stanie spełnić nasze trzy najskrytsze marzenia, czy jednym z nich będzie nieśmiertelność, życie wieczne? O ile nie będzie to głęboko przemyślana decyzja, można się na swojej prośbie nieźle przejechać. Co prawda Daniel, główny bohater powieści „Możliwość wyspy” Michela...