Tej wiosny Mia postanawia się bawić, chociaż samorząd szkolny, którego jest przewodniczącą, nagle zbankrutował. Na szczęście Grandmere wymyśla skomplikowany plan, jak jednocześnie zdobyć pieniądze, rozkręcić karierę teatralną Mii i przedstawić jej pewnego młodego człowieka o odpowiednim pochodzeniu. A to wszystko zajmuje mnóstwo czasu! Nic dziwnego że Michael, miłość jej życia, zaczyna uważać, że z Mią jest coś nie tak, albo nawet gorzej że nie umie się bawić. No bo czy to możliwe, żeby wschodząca gwiazda sceny, przewodnicząca samorządu i następczyni tronu Genowii, nie wiedziała, jak się imprezuje? [1]
RECENZJA
Mia w tej części przeszła samą siebie a nawet jeszcze bardziej o ile to oczywiście możliwe. Autorka zrobiła z Księżniczki zupełnie głupią nastolatkę, która przejmuje się tym, że nie jest imprezową dziewczyną dla swojego chłopaka Michaela. Serio? Większych dramatów nie ma? Gdzie podziała się ta Amelia, dla której najważniejsze przede wszystkim było dobro sierot w Afryce?
Mia, próbuje dać sobie radę jako przewodnicząca szkolnego samorządu. Jednak powstał klops po zakupieniu bardzo drogich kubłów na segregację śmieci w kasie samorząd nie ma ani dolara, a przecież już za chwilę trzeba będzie zorganizować pożegnanie maturzystów. Z pomocą oczywiście spieszy Grandmere, której plan nie do końca podoba się Mii, bo jest w to wplątany pewien młody człowiek ze stołówki, który byłby idealnym kandydatem na męża księżniczki. Problem jest jeden! Mia kocha nad życie Michaela.
I o niego w dużej mierze również chodzi. Moscovitz pod nieobecność rodziców (oczywiście za ich zgodą) urządza niewielką imprezę, na którą zaprasza swoją dziewczynę. Przyjęcia okazuje się kompletną porażką, bo jak się okazuje Mia mimo swoich starań wyszła na kompletną idiotkę i obawia się, że ukochany nie chce jej znać. Amelia, nie umie myśleć szerzej niż tylko o sobie. Zawsze ma wrażenie, że to tylko ona jest w centrum myśli Michaela, ale prawda jest znacznie bardziej prosta. Chłopak ma problemy ze swoimi rodzicami.
Przejdźmy teraz do plan Grandmere, który jest dość pokręcony i wpakowuje Mię w kłopoty w postaci „znowu mogę zawalić geometrię”. Jednak pod naporem ‘perswazji’ zgadza się pomóc babce byle tylko nie wyszło na jaw, że w kasie szkolnego samorządu są pustki i że temu wszystkiemu winna jest ona i nikt inny.
Nigdy nie sądziłam, że wystawię 1. Serio! Zawsze w książce szukam jakiś pozytywów, ale w tej części nie ma nic co by mnie zachwyciło. Z Mii, która umiała myśleć nagle zrobiła się zapatrzona w siebie i ciągle myśląca o tym jak dobrze wypaść na imprezie dziewczyna. Nie podoba mi się to co zrobiła z nią autorka. Jest to zdecydowanie najsłabsza część całego cyklu jaką do tej pory czytałam.

"[…] władzy towarzyszy odpowiedzialność: można ją delegować, ile się chce, ale koniec końców TO TY zapłacisz cenę, jeśli coś pójdzie nie tak. " ~ Meg Cabot, Pamiętnik księżniczki 7: Księżniczka imprezuje , Warszawa 2006, s.16.

Tej wiosny Mia postanawia się bawić, chociaż samorząd szkolny, którego jest przewodniczącą, nagle zbankrutował. Na szczęście Grandmere wymyśla skomplikowany plan, jak jednocześnie zdobyć pieniądze, rozkręcić karierę teatralną Mii i przedstawić jej pewnego młodego człowieka o odpowiednim pochodzeniu. A to wszystko zajmuje mnóstwo czasu! Nic dziwnego że Michael, miłość jej...