Z okładki: „... autorka [E.Holding] powieści sensacyjnych ... ma ona pewien spokój wewnętrzny...”. Po lekturze „Czystej sprawy” dochodzę do wniosku, że obie te sprawy jednak wzajemnie się wykluczają. Nie wiem, może na moje postrzeganie mają wpływ Agatha Christie i John Grisham oraz ich style konstruowania fabuły.
Szantaż, gardło przebite kotwicą, ukrycie zwłok, poważne kłopoty... brzmią jak sieć intryg, miotanie się w tajemnicy, unikanie dochodzenia. I faktycznie tak jest, jednakże w formie słowa powieści obyczajowej z lekką nutką flirtu w tle. Czytało mi się to jednostajnie, bez emocji, bez zaskoczenia. Treść, ani specjalnie nie wciąga, ani jakoś specjalnie nie pobudza ciekawości co dalej, co z tego wyniknie, jak się to skończy.
Myślę, że jest to pozycja raczej na czas, gdy się chce przejść gładko przez książkę, bez domyślania się, bez poszukiwań, bez własnej interpretacji, bez dreszczyku w finale. Tu wszystko jest jasne, podane w przystępnej i czytelnej formie. To się po prostu czyta samo, choć czytanie wcale nie wchłania czytelnika. Ot, takie jednostajne...
Nie należy tej opowieści traktować jak sensację, lecz jako literaturę piękną. Wtedy, być może, spełni oczekiwania.

Z okładki: „... autorka [E.Holding] powieści sensacyjnych ... ma ona pewien spokój wewnętrzny...”. Po lekturze „Czystej sprawy” dochodzę do wniosku, że obie te sprawy jednak wzajemnie się wykluczają. Nie wiem, może na moje postrzeganie mają wpływ Agatha Christie i John Grisham oraz ich style konstruowania fabuły.
Szantaż, gardło przebite kotwicą, ukrycie zwłok, poważne...