Małgorzata Starosta

Największa przyjemność z przeczytania tej książki jest taka, że nie muszę już zastanawiać się, jaki absurdalny zbieg okoliczności autorka zaserwuje mi na kolejnej stronie. Lektura do połowy jeszcze ujdzie. Jest puszczenie oka do fanów Agathy Christie ze względu na klimat retro i zamknięty krąg podejrzanych, są bohaterowie z jakąś historią, jest zagadka. Potencjał był. Styl też w porządku, nie utrudnia czytania. Jest też niestety mnóstwo zbędnych i nieprawdopodobnych wątków. Informacje potrzebne do rozwiązania zagadki ujawniane są zbyt późno, co odbiera przyjemność z poszukiwania mordercy. Rozumiem, że autorka potrzebowała leków, żeby wariant otrucia tytułowego bohatera był dostępny, ale do tego wystarczy jeden pacjent i lekarz. Naprawdę nie wszyscy muszą chorować na wszystko. Szantaż jest bardziej wiarygodny, jak szantażujący wie, czym szantażuje, a szantażowany wie, czym szatażujący mu grozi. Ale może się czepiam i groźba ujawnienia "największych sekretów" jest wystarczająca, żeby wyskoczyć z kasy. Dziwi też, że gospodarzowi posiadłości nie przeszkadzało posiadanie ukrytych drzwi w gabinecie, skoro popadł w paranoję, miał "fioła na punkcie dyskrecji" i wszędzie montował zamki, żeby odciąć się od wyimaginowanych zagrożeń. Z drugiej strony te realne zupełnie mu nie przeszkadzały, więc skoro bycie podtruwanym to nie problem, to drzwi tym bardziej. Niestrawne są też rozważania o tym, że dla rodziny można zrobić wszystko, a ludzie to są w ogóle zaskakujący i trudno się na nich poznać. Zakończenie mocno na siłę, a epilog, niewnoszący niczego do całej historii, zbędny.