W ramach zmniejszania stosu hańby zabrałam się za lekturę komedii kryminalnej Marty Obuch "Francuski piesek ".Świetni bohaterowie ,jeszcze genialniejsze teksty, tu króluje Luk i moja ulubienica Ryszarda!!Do tego urocze koty!!Aha grożenie egzaminatorowi od prawa jazdy może być groźne w skutkach. Gorąco polecam!!

W ramach zmniejszania stosu hańby zabrałam się za lekturę komedii kryminalnej Marty Obuch "Francuski piesek ".Świetni bohaterowie ,jeszcze genialniejsze teksty, tu króluje Luk i moja ulubienica Ryszarda!!Do tego urocze koty!!Aha grożenie egzaminatorowi od prawa jazdy może być groźne w skutkach. Gorąco polecam!!

To druga część historii powiązanej z komisarzem Marchewką, choć przyznam, że mocno się nad tym tomem męczyłam.
Może kreacja drugoplanowej bohaterki nie przypadła mi zbyt do gustu, może parę innych elementów niezbyt mnie wciągnęło.. ale przeczytać warto jeśli pierwszy tom się podobał.
pod koniec się rozkręca ;)

To druga część historii powiązanej z komisarzem Marchewką, choć przyznam, że mocno się nad tym tomem męczyłam.
Może kreacja drugoplanowej bohaterki nie przypadła mi zbyt do gustu, może parę innych elementów niezbyt mnie wciągnęło.. ale przeczytać warto jeśli pierwszy tom się podobał.
pod koniec się rozkręca ;)

Lubię poczucie humoru autorki, książkę polecam.

Lubię poczucie humoru autorki, książkę polecam.

Nie uśmiałam się aż tak jak czytając Łopatę. Ta książka była może trochę za bardzo przekombinowana? Nie żeby wcześniejsze przygody Misi i Zuzy były jakieś realne hihi..
Ogólnie nieźle spędzony czas.

Nie uśmiałam się aż tak jak czytając Łopatę. Ta książka była może trochę za bardzo przekombinowana? Nie żeby wcześniejsze przygody Misi i Zuzy były jakieś realne hihi..
Ogólnie nieźle spędzony czas.

Ubawiłam się, choć akcja równie głupawa jak i w pozostałych powieściach autorki. W mojej subiektywnej ocenie jedna z lepszych pozycji w dorobku pani Obuch.

Ubawiłam się, choć akcja równie głupawa jak i w pozostałych powieściach autorki. W mojej subiektywnej ocenie jedna z lepszych pozycji w dorobku pani Obuch.

Komedia kryminalno - obyczajowa idealna na poprawę humoru 😁
Zuza, Misia i Ryszarda to zwariowane młode kobiety, którym lepiej nie wchodzić w drogę. Mają jednak usposobienie romantyczne o czym się przekonają dwaj policjanci - Marchewka i Igła, a także pewien francuski kucharz. Oczywiście pojawia się także trup i to w dodatku panierowany.
Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorka i myślę że nie ostatnie. Dobrze się bawiłam czytając tą książkę.🤓

Komedia kryminalno - obyczajowa idealna na poprawę humoru 😁
Zuza, Misia i Ryszarda to zwariowane młode kobiety, którym lepiej nie wchodzić w drogę. Mają jednak usposobienie romantyczne o czym się przekonają dwaj policjanci - Marchewka i Igła, a także pewien francuski kucharz. Oczywiście pojawia się także trup i to w dodatku panierowany.
Było to moje pierwsze spotkanie z tą...

Lekka i zabawna nie raz wywołała uśmiech na twarzy. Polecam.

Lekka i zabawna nie raz wywołała uśmiech na twarzy. Polecam.

We "Francuskim piesku" poznajemy dalsze losy Misi, Zuzy, Igły, Piotra Marchewki i Ryszardy, bohaterów "Łopatą do serca".

Misia przeprowadza się z mieszkania do domku, który kupiła w charakterze niespodzianki "na nową drogę życia" dla siebie i Igły. Za sąsiadów ma Francuza Luka, właściciela znakomicie prosperującej restauracji, oraz zamożnego i przystojnego Tadeusza Zawadzkiego, który przypadkiem nosi to samo nazwisko, co Misia, która po rozwodzie porzuciła miano małżonka. Małżonek natomiast - mafijny boss - co prawda aktualnie przebywa w więzieniu, ale nadal trzyma rękę na pulsie śląskiego półświatka, a dodatkowo, korzystając z mnóstwa wolnego czasu, mężnieje (czyt.: intensywnie ćwiczy na siłowni). Zuza i Marchewka są na etapie redefinicji swojego związku (czyt. - Marchewka chce się żenić, Zuza nie chce wychodzić za mąż),Misia i Igła też, tylko inaczej, trup się ściele tu i ówdzie i jest niesympatyczny, więc nam go nie żal, słowem, wszystko jak w klasycznej komedii kryminalnej.

I tylko wszystko mnie w tej książce denerwowało. No, może poza Misią.

Nie umiem tego zrozumieć, bo naprawdę lubię panią Obuch, jej książki są w swoim gatunku niezłe, polszczyzna więcej niż poprawna, poczucie humoru bardzo w moim stylu, akcja zazwyczaj nie powoduje wybuchów żenometru, irytacjometru ani żadnego innego -metru (a muszę wyznać, że zawsze reaguję irytacją, jeśli akcja komediowego kryminału staje się nazbyt już niewiarygodna, a bohaterowie zachowują się nieprawdopodobnie i/lub głupio w stopniu, którego nie usprawiedliwia nawet konwencja)...

Aż tu nagle w przypadku "Francuskiego pieska" chęć zamordowania bohaterów rosła we mnie z każdą przeczytaną stroną w postępie geometrycznym, wszystkie "-metry" mi migały światełkami i wyły, a pytanie "Co tu się dzieje, do licha?!" cisnęło się na ust mych korale.

Począwszy od Piotra Marchewki, któremu coś niewyobrażalnego stało się w osobowość (teksty do Luka: "Ty będziesz wyzywał Polaków od złodziei? Przy mnie?!", do Zuzy co prawda, ale w obecności Luka: "Jak się po ciemku migdalisz z Francuzami, jak Polaka zdradzasz na zapleczu... może pan Pisuar... to z francuskiego? Może Pan Pisuar da ci więcej szczęścia, choć - zawiesił na Luku wzrok. - Bardzo wątpię" są po prostu żałosne i świadczą jak najgorzej o wyrzucającym je z siebie, i na Boga, "Polaka", serio?),poprzez Zuzę, która twardo opisywana jest jako niekonwencjonalna, energiczna, spontaniczna, a jest po prostu chamska i okrutna ("Może ją kocha na śmierć i życie. Są tacy zboczeńcy. Trochę go rozumiem, bo sama bym jej chętnie skręciła kark". "Ciebie? Zgwałcić? Niemożliwe! - Zuza parsknęła urągliwym śmiechem", tu już pominę dość ohydne potraktowanie próby gwałtu - i nieistotne, że czytelnik wie, że nie była to próba gwałtu, żadna z bohaterek tego nie wie - jako dowodu na kobiecą atrakcyjność, "Ryszarda to nie imię, to rozpoznanie", "Ktoś włamał się do domku i odkręcił gaz. Nie wiadomo po co, może Ryszarda też go wkurzała", to i duuuużo więcej w przytomności rzeczonej Ryszardy),akcję zbierania ślimaków i łapania żab w parku, (bo przecież jak robić uroczystą kolację opartą na kuchni francuskiej to łapanie żab jest obowiązkowe),oraz utrwalanie nieboszczyka w cynamonie, żeby się nie zepsuł (tak, to jest jeden z tych elementów, w które nie wierzę, względnie uznaję za dowód piramidalnej głupoty bohaterów, jeden z tych elementów słowem, których istnienia moim bardzo skromnym zdaniem w żadnej książce nie usprawiedliwia nawet obrana konwencja, acz nie wykluczam, że cierpię po prostu na deficyt poczucia humoru),aż po (zwłaszcza) Ryszardę, która w poprzednim tomie była co prawda prostą dziewczyniną, za to poczciwą z kościami, trochę nieporadną i z dobrym sercem, a tu jest po prostu prostackim popychadłem o jarmarcznym guście, nie potrafiącym się stosownie ubrać, umalować i wysłowić (mam uwierzyć, że dziewczyna, która - nim nawiązała z szefem romans - pracowała jako sekretarka, nieistotne, szalenie kompetentna czy zaledwie poprawna, nie wie, jak się ubrać idąc załatwiać sprawy w ZUS-ie i nie potrafi wypełnić najprostszego dokumentu? No raczej nie, sorry bardzo),całość mnie bolała w czytelnicze jestestwo.

I tak, wiem, że Zuza dostanie po nosie, wszystko się pięknie rozwiąże, winni pójdą siedzieć, nikt nie wystawi naszym bohaterkom rachunku za bezczeszczenie zwłok, Ryszarda okaże się wewnętrznie mądra i wiele się nauczy... no, ok, Piotr Marchewka pozostanie tym dziwacznym bucem, którym nie był ani w poprzednim, ani w kolejnym tomie... noale. Jak wspomniałam - dziwnie mnie uwiera ta książka, i dziwnie dużo mi w niej przeszkadza, aż sama jestem zaskoczona (a nie wspomniałam jeszcze o zadziwiającym używaniu wielokropków, które mnie wybijało z lektury podczas czytania w rodzaju: "Po dwóch latach umizgów domagał się bowiem... ślubu", nie, no serio, ślubu! A myślałam, że wspólnego wyjazdu do Somalii, to by przynajmniej trochę tłumaczyło ten wielokropek. Albo: "Kuba, zwany... Rozpruwaczem". I tak co chwilę, a tyle tego było, że zaczęło mnie w końcu irytować nawet, gdy zostało użyte poprawnie).

I to, że nie powinnam się tak unosić, bo piszę wszak o rozrywkowej lekturze na jedno popołudnie, do przeczytania się, pośmiania i odłożenia na półkę też wiem. W dodatku o książce autorki, którą zazwyczaj czytuję z przyjemnością (i być może dlatego wszystko to, co powyżej, uwiera mnie w czytelnicze jestestwo).

Ale gdyby ktoś do tej pory nie czytywał jej wcale, sugerowałabym rozpoczęcie znajomości od jakiejś innej pozycji.

We "Francuskim piesku" poznajemy dalsze losy Misi, Zuzy, Igły, Piotra Marchewki i Ryszardy, bohaterów "Łopatą do serca".

Misia przeprowadza się z mieszkania do domku, który kupiła w charakterze niespodzianki "na nową drogę życia" dla siebie i Igły. Za sąsiadów ma Francuza Luka, właściciela znakomicie prosperującej restauracji, oraz zamożnego i przystojnego Tadeusza...

Lekka, zabawna, łatwa... Może nawet za łatwa, bo czasem irytowało mnie poczucie humoru na siłę...

Lekka, zabawna, łatwa... Może nawet za łatwa, bo czasem irytowało mnie poczucie humoru na siłę...

Lekka, łatwa i przyjemna- akurat po ciężkim dniu w pracy.
Jednak jest to druga cześć książki "łopatą do serca" a o tym niestety nie wiedziałam...

Lekka, łatwa i przyjemna- akurat po ciężkim dniu w pracy.
Jednak jest to druga cześć książki "łopatą do serca" a o tym niestety nie wiedziałam...