Dobry, choć nie wyjątkowy to patent - utkać wokół intrygi kryminalnej bogatą otoczkę psychologiczno-społeczną traktującą o jednym z ważkich problemów danego państwa lub społeczeństwa w ogóle. U Indridasona było już o zbyt słabym rozrzedzeniu islandzkich genów i wynikających z tego powikłaniach ("W bagnie"), o niedostrzeganiu jednostki w nowoczesnym społeczeństwie ("Głos"), o depresji jako typowo islandzkiej chorobie ("Jezioro"), o braku akceptacji dla inności kulturowych ("Zimny wiatr"). Kolejna powieść - kolejny problem, niekoniecznie tyczący się tylko ojczyzny Arnaldura. W "Grobowej ciszy" bowiem bierze autor na warsztat przemoc domową.

Nie będę opisywać szczegółów problematyki. Indridason robi to wybornie i po prostu na własne oczy trzeba - TRZEBA - przekonać się, jak to robi. Siłą islandzkiego kryminopisarza jest to, że nie ukazuje danego problemu, opisując określone środowisko, ale skupiając się jednostkach. Rozpisanie retrospekcji z życia pewnej rodziny zrzuca czapki z głów. Zło wisi w powietrzu, by w końcu uderzyć. A kim był szkielet odnaleziony po latach, którego kość ssało (sic) maleńkie dziecko? Ofiarą? A może oprawcą? Jedno jest pewne - współczesne dochodzenie komisarza Erlendura Sveinssona z pełnymi przemocy retrospekcjami ściśle się łączy.

Doskonała powieść gatunkowa przemycająca głębsze sensy. Na dodatek to książka, która ma autentycznie fenomenalny pierwszy akapit. Ze świecą szukać lepszego:

"Od razu zauważył, że to ludzka kość. Jak tylko odebrał ją dziecku, które siedząc na podłodze, ssało ją w najlepsze".

Ja pierd... Nie można tego zignorować. Gwarantuję, że nie przejdziesz obok "Grobowej ciszy" obojętnie.

Dobry, choć nie wyjątkowy to patent - utkać wokół intrygi kryminalnej bogatą otoczkę psychologiczno-społeczną traktującą o jednym z ważkich problemów danego państwa lub społeczeństwa w ogóle. U Indridasona było już o zbyt słabym rozrzedzeniu islandzkich genów i wynikających z tego powikłaniach ("W bagnie"), o niedostrzeganiu jednostki w nowoczesnym społeczeństwie...