Książka-zaskoczenie. I to nie dlatego, że opis z okładki mnie zwiódł. Jest wyjątkowo trafny. Zaskoczyła mnie Japonia.
Ale po kolei.
Od dziecka fascynują mnie kataklizmy i katastrofy - Pompeje i Herkulanum, Krakatau, meteoryt Tunguski, zatonięcie Atlantydy (a co tam, że nieprawda!), Titanic. Nie wiem dlaczego, nie zamierzam tego analizować. Muszę jednak przyznać, ze doniesienia z Japonii w marcu 2011 oglądałam z zaciekawieniem dziecka, zupełnie bez empatii. Wszystkie te walące się domy, unoszone na wodzie samochody wydawały się nierealne. Żyłam też w przeświadczeniu, że Japończycy bardzo szybko uporali się ze skutkami kataklizmu, szast prast i znów mają Shinkanseny, autostrady i żyją jak wcześniej. Wydawało mi się też, że w Fukushimie mieli tylko przejściowe problemy, ale z typową dla siebie efektywnością i szybkością rozwiązali je i teraz żyją sobie długo i szczęśliwie.
Wszystko to bzdura.
Drugim wielkim zaskoczeniem były rozdziały o obyczajach japońskich - pogrzebach, wierze w duchy, szamanki, obecność przodków i działanie demonów (to one uszkodziły reaktory w elektrowni atomowej). Mnogość i różnorodność upiorów niczym w horrorach – naprawdę w to wierzą? Nie mogłam się nadziwić.
Bardzo podobały mi się opisy wyuczonych zachowań w trakcie trzęsienia ziemi, zawartość awaryjnych plecaków zawsze gotowych do wzięcia, to miało sens i pasowało do mojego wyobrażenia o dobrze zorganizowanym narodzie. Sam tytuł „Ganbare!” – weź się w garść, do roboty, do przodu – był zbieżny z moimi wyobrażeniami o twardych ludziach, których nic nie złamie. A autorka pokazała ludzką twarz Japonii – ludzi, którzy stracili chęć do życia, swoją rodzinę, miejsce na ziemi, lokalną społeczność, wszystko. Różnie reagują, jedni zapadają się w sobie, inni walczą, jeszcze inni opiekują się opuszczonymi zwierzętami. Są rozgoryczeni, pozostawieni na marginesie życia, skażeni.
Poruszył mnie opis pomocy niesionej przez mnichów, którzy słuchają narzekań ludzi, nie radzą, nie wymądrzają się, wysłuchują. Jeszcze bardziej poruszający był opis zajęć płakania – wyobrażacie sobie, że ludzie spotykają się, opowiadają rozdzierające serce historie albo oglądają smutne filmy, żeby oczyścić się płaczem?
I końcowe warsztaty umierania. Jeden rozdział, a ile treści.
Muszę przyznać, że książka zrobiła na mnie duże wrażenie, przemówiła i do serca i do rozumu. Warto przeczytać.

Książka-zaskoczenie. I to nie dlatego, że opis z okładki mnie zwiódł. Jest wyjątkowo trafny. Zaskoczyła mnie Japonia.
Ale po kolei.
Od dziecka fascynują mnie kataklizmy i katastrofy - Pompeje i Herkulanum, Krakatau, meteoryt Tunguski, zatonięcie Atlantydy (a co tam, że nieprawda!), Titanic. Nie wiem dlaczego, nie zamierzam tego analizować. Muszę jednak przyznać, ze...