John Howard Griffin

John Howard Griffin był amerykańskim pisarzem, fotografem, reporterem i działaczem na rzecz zniesienia segregacji rasowej.
Urodzony w rodzinie muzyków, w szkole odnosił sukcesy w naukach ścisłych. Uważał jednak, że amerykańskie szkolnictwo nie zapewnia odpowiedniego poziomu nauczania i w wieku 15 lat udał się do szkoły we Francji. Po ukończeniu Lycée Descartes w Tours podjął studia na tamtejszej Akademii Medycznej. Dodatkowo uczęszczał na wykłady z literatury na uniwersytecie w Tours.
Po ataku Niemiec na Francję, Griffin, pracujący w szpitalu dla umysłowo chorych (prowadził eksperymenty w stosowaniu muzykoterapii w leczeniu kryminalistów),zaczął współpracować z francuskim ruchem oporu. W szpitalu leczeni byli ranni partyzanci, a Griffin brał udział w przerzucaniu rodzin żydowskich z Niemiec, Belgii i Francji do Wielkiej Brytanii Gdy znalazł się na liście wrogów Rzeszy, został ewakuowany przez Anglię i Irlandię do Stanów Zjednoczonych.
W 1941 wstąpił do amerykańskiego lotnictwa. W 1942, jako wykazującego duże zdolności językowe, skierowano go na Wyspy Salomona, gdzie przez kolejny rok mieszkał w jednej z wiosek, ucząc się miejscowego języka, zbierając informacje dla wojska oraz studiując tamtejszą kulturę.
W 1945 został telegrafistą w bazie lotniczej na wyspie Morotai, gdzie wskutek bliskiego wybuchu japońskiej bomby uległ kontuzji i zaczął tracić wzrok.
W lecie 1946 znów pojechał do Francji, gdzie studiował kompozycję, ale porzucił studia. Przebywając w opactwie w Solesmes (gdzie studiował chorał gregoriański),został gorliwym katolikiem. Wiosną 1947 zupełnie utracił wzrok.
Wróciwszy do USA zamieszkał na farmie rodziców i zajął się hodowlą zwierząt, aby wykazać, że niewidomi mogą pracować i utrzymywać się samodzielnie. Doświadczenia z tego okresu zawarł w książce Handbook for Darkness, przeznaczonej dla osób widzących i omawiającej relacje z niewidomymi. Książkę wydano w 1949. Również w 1949 Griffin napisał (w ciągu 7 tygodni) sześćsetstronicową powieść. W 1957 niespodziewanie zaczął odzyskiwać wzrok.
Jesienią 1959, chcąc poznać problemy czarnoskórych Amerykanów na Południu Stanów Zjednoczonych zmienił kolor skóry na czarny (przyjmując leki zwiększające pigmentację, naświetlając się ultrafioletem i używając farby). Przez kilka tygodni żył w czarnej społeczności, poznając życie Murzynów i ich kłopoty w kontaktach z Białymi. Przeżycia te opisał początkowo w miesięczniku „Sepia”.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Griffin był mocno zaangażowany w ruchu na rzecz powszechnych praw obywatelskich i równouprawnienie. W czasach zamieszek na tle rasowym bywał wzywany jako doradca władz lub negocjator. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, w tym Nagrodę Pacem in Terris (wspólnie z Johnem F. Kennedym) i dwa honorowe doktoraty.
Podczas II wojny światowej Griffin ożenił się z mieszkanką Wysp Salomona. W 1953 uzyskał od Stolicy Apostolskiej pozwolenie na zawarcie małżeństwa z Elizabeth Ann Holland, z którą żył do śmierci. Mieli czworo dzieci: Susan, Johna, Gregory’ego i Amandę. Wnuk Johna – Barry, pracował przy nakręceniu filmu o dziadku.
Griffin zmarł w Fort Worth w Teksasie 9 września 1980 roku w wieku 60 lat z powodu powikłań cukrzycy. Pozostawił po sobie żonę Elizabeth Ann Griffin i dzieci. Został pochowany na cmentarzu w swoim miejscu urodzenia w Mansfield w Teksasie. Po jej śmierci pochowano tam także Elżbietę, choć wyszła ponownie za mąż.

Krążyły pogłoski, że Griffin zmarł na raka skóry, który rzekomo rozwinął się w wyniku zastosowania przez niego dużych dawek metoksalenu ( Oxsoralen ) w 1959 r. w celu przyciemnienia skóry na potrzeby swojego projektu wyścigowego. Griffin nie miał raka skóry, ale po zażyciu leku odczuwał przejściowe i niewielkie objawy, zwłaszcza zmęczenie i nudności.