Mój ulubiony reportaż i jedna z z najukochańszych książek. Smutna, dającą do myślenia, a zarazem pełna nadziei. Jest to wspaniale napisana historia ludzi, którzy przeżyli tsunami w Japonii w 2011 roku. Autorka na pierwszy plan pozwala wysunąć się opowieściom ludzi, ich dramatom, miłości, wierze i rozpaczy. Jak przeżyć, gdy straciło się wszystko? Czy da się w beznadziei odnaleźć nadzieję na lepsze jutro? Jak radzić sobie ze stratą bliskich? To pięknie nakreślony portret egzystencjalny Japończyków, ale też każdego człowieka. Polecam z całego serca.

Mój ulubiony reportaż i jedna z z najukochańszych książek. Smutna, dającą do myślenia, a zarazem pełna nadziei. Jest to wspaniale napisana historia ludzi, którzy przeżyli tsunami w Japonii w 2011 roku. Autorka na pierwszy plan pozwala wysunąć się opowieściom ludzi, ich dramatom, miłości, wierze i rozpaczy. Jak przeżyć, gdy straciło się wszystko? Czy da się w beznadziei...

W tym reportażu każdy bohater, zdarzenie, ciekawostka, rozmowa rozgrywa się w dwóch przeciwstawnych wymiarach - absolutnej zwykłości, codzienności, w którą wpisuje się trochę nudy, przyzwyczajeń, rutyny i ciepłego odrętwienia. Z drugiej strony wchodzimy w czyjąś pasję, sferę egzotycznej obyczajowości, koncepcje tak archaiczne, że aż świeże. Spotkamy unikatowe umysły, cięte języki, dowcipinisiów i ich historie, które doskonale wpisują się w jakże japoński kanon "slice of life". Ta dwoistość jawi się w percepcji odbiorcy jednocześnie, choć jest ewidentnie efektem czasochłonnego procesu twórczego reporterki, której szczerze gratuluję. Przesłuchałem audiobooka z autentyczną fascynacją - dowiedziałem się o Japonii czegoś nowego, a myślałem, że temat znam od dawna. Dodatkowo lektorka Barbara Jewiarz weszła do mojej topki.

W tym reportażu każdy bohater, zdarzenie, ciekawostka, rozmowa rozgrywa się w dwóch przeciwstawnych wymiarach - absolutnej zwykłości, codzienności, w którą wpisuje się trochę nudy, przyzwyczajeń, rutyny i ciepłego odrętwienia. Z drugiej strony wchodzimy w czyjąś pasję, sferę egzotycznej obyczajowości, koncepcje tak archaiczne, że aż świeże. Spotkamy unikatowe umysły, cięte...

11 marca 2011 w Japonii w regionie Tōhoku (Honsiu) miało miejsce trzęsienie ziemi, którego następstwem były potężne fale tsunami. Te z kolei spowodowały uszkodzenia w elektrowni atomowej w Fukuszimie i nuklearną katastrofę.
O tej tragedii opowiada nam Katarzyna Boni, by w każdym z rozdziałów przybliżyć postacie Japończyków próbujących uporać się z cierpieniem i stratą, m.in.: -mężczyznę, który nauczył się nurkować, by potem odnajdywać ciała bliskich porwanych przez tsunami,
-mnicha organizującego "kawiarniane narzekania",
-kina płaczu, prezentujące filmy, "pomagające" uczestnikom wzbudzić w sobie oczyszczający płacz.
Ostatni rozdział dotyczy tytułowych warsztatów dotyczących świadomego umierania, w których uczestniczyła autorka, a które oswajają czas odchodzenia najbliższych.

Książka skupia się na różnych aspektach śmierci, takich jak kultura i rytuały związane z umieraniem, sprawy prawne i etyczne. Autorka przedstawia swoje doświadczenia i obserwacje, bez patosu i ckliwości otwiera dyskusję na temat śmierci i zachęca do spojrzenia na nią z innej perspektywy, by lepiej zrozumieć i towarzyszyć tym, którzy przechodzą przez proces umierania.
Niezwykle poruszająca książka, którą polecam każdemu.

11 marca 2011 w Japonii w regionie Tōhoku (Honsiu) miało miejsce trzęsienie ziemi, którego następstwem były potężne fale tsunami. Te z kolei spowodowały uszkodzenia w elektrowni atomowej w Fukuszimie i nuklearną katastrofę.
O tej tragedii opowiada nam Katarzyna Boni, by w każdym z rozdziałów przybliżyć postacie Japończyków próbujących uporać się z cierpieniem i stratą,...

O tragedii bez patosu, taniego wyciskania łez i w sposób, który nie przygnębia.

O tragedii bez patosu, taniego wyciskania łez i w sposób, który nie przygnębia.

Niepozorna książka, która niesie niesamowitą treść. Katarzyna Boni w prostej formie krótkich tekstów przybliża nam Japończyków, którzy muszą uporać się z tragedią tsunami, z trzęsieniami ziemi i konsekwencjami wybuchu w elektrowni atomowej. Niezwykle poruszające portrety różnych ludzi - każdy radzi sobie ze smutkiem i żałobą na swój własny sposób - niektórzy do dziś przeczesują dno morza szukając bliskich, inni próbują opisać tragedię obcym językiem. Bardzo mnie ta książka poruszyła, niebanalne historie niesamowitych ludzi, którzy próbują poradzić sobie z cierpieniem. Autorka stworzyła piękny obraz smutku i traumy. Lektura warta poznania. Nieustannie polecam ją innym. I chciałoby się dodać „Ganbare Japonio!”, ale nie przechodzi to przez gardło.
(Instagram @eaw.books)

Niepozorna książka, która niesie niesamowitą treść. Katarzyna Boni w prostej formie krótkich tekstów przybliża nam Japończyków, którzy muszą uporać się z tragedią tsunami, z trzęsieniami ziemi i konsekwencjami wybuchu w elektrowni atomowej. Niezwykle poruszające portrety różnych ludzi - każdy radzi sobie ze smutkiem i żałobą na swój własny sposób - niektórzy do dziś...

Pierwsza książka, którą przeczytałam po bardzo długiej przerwie. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie, mimo rozdzielającej serce treści czytało ją łatwo. Dała mi szansę na zanurzenie się w kulturze japońskiej od strony wierzeń. Ostatni rozdział - wyjątkowy! Gdy skończyłam go czytać, uświadomiłam sobie jak szybko mi bije serce. Każdy rozdział przedstawiał inną historię, inna tragedię, każdą równie bolesną. Polecam, świetna pozycja.

Pierwsza książka, którą przeczytałam po bardzo długiej przerwie. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie, mimo rozdzielającej serce treści czytało ją łatwo. Dała mi szansę na zanurzenie się w kulturze japońskiej od strony wierzeń. Ostatni rozdział - wyjątkowy! Gdy skończyłam go czytać, uświadomiłam sobie jak szybko mi bije serce. Każdy rozdział przedstawiał inną historię, inna...

Przejmująca i refleksyjna lektura. Porusza temat, który w naszej kulturze jest tabu. Pokazuje traumy, próbę radzenia sobie ze śmiercią, jej oswajanie. Wątek awarii elektrowni ukazuje natomiast niskie znaczenie życia jednostki na tle społeczeństwa. Książka trudna ale w pewnym stopniu otwierająca.

Przejmująca i refleksyjna lektura. Porusza temat, który w naszej kulturze jest tabu. Pokazuje traumy, próbę radzenia sobie ze śmiercią, jej oswajanie. Wątek awarii elektrowni ukazuje natomiast niskie znaczenie życia jednostki na tle społeczeństwa. Książka trudna ale w pewnym stopniu otwierająca.

Otwiera oczy na kwestie życia i śmierci. Mocna rzecz reportażowa! Nie do zapomnienia...

Otwiera oczy na kwestie życia i śmierci. Mocna rzecz reportażowa! Nie do zapomnienia...

Trudno ocenić mi tą książkę, mam mieszane uczucia, ponieważ jest bardzo nierówna. Początek rozwala na łopatki, końcówka również. Dostarcza dużo emocji i wzruszeń, ale przez niektóre momenty ciężko było przebrnąć. Całokształt oceniam pozytywnie, warto sięgnąć po tą pozycję.

Trudno ocenić mi tą książkę, mam mieszane uczucia, ponieważ jest bardzo nierówna. Początek rozwala na łopatki, końcówka również. Dostarcza dużo emocji i wzruszeń, ale przez niektóre momenty ciężko było przebrnąć. Całokształt oceniam pozytywnie, warto sięgnąć po tą pozycję.

Żałuję, że autorka z premedytacją postanowiła uczynić z tej opowieści „wyciskacz łez”, konsekwentnie stosując wybrane figury stylistyczne dla osiągnięcia tego efektu. Irytowała mnie więc maniera niekończącej się enumeracji przedmiotów, duchów czy bogów oraz nadmiernej koncentracji na szczegółach i detalach. Podobnie liczne opisy fobii i odmiennych stanów świadomości u osób, które doświadczyły traumy – raczej materiał dla psychologa czy terapeuty, do opracowań specjalistycznych - nie reportażu. Nie mogłem też do końca zaakceptować przedstawiania rzeczywistości w klimacie realizmu magicznego - uważam , że to forma przypisana do literatury pięknej ale nie literatury faktu, nawet jeżeli mamy do czynienia z reportażem literackim.
To nie jest jednak zła książka - spodobały mi się pierwsze rozdziały - szkoda, że autorka nie pociągnęła historii w tej konwencji. Groza i niszczycielska potęga tsunami - kilka migawek , ale zrobiły one na mnie wrażenie. Ponadto , co ważne - prosto i zrozumiale zostało wyjaśnione na czym polega reakcja jądrowa i jak działa elektrownia atomowa. Opowieść o trzech tragediach , jakich doświadczyła Japonia – dla empatycznych czytelników – może być wyzwaniem.

Żałuję, że autorka z premedytacją postanowiła uczynić z tej opowieści „wyciskacz łez”, konsekwentnie stosując wybrane figury stylistyczne dla osiągnięcia tego efektu. Irytowała mnie więc maniera niekończącej się enumeracji przedmiotów, duchów czy bogów oraz nadmiernej koncentracji na szczegółach i detalach. Podobnie liczne opisy fobii i odmiennych stanów świadomości u...