Ostatnia część trylogii nie powinna rozczarować fanów pani Peregrine i jej podopiecznych. Jednak ostrzegam: razem z Jacobem traficie w sam środek makabry, gdzie jest brudno, mrocznie, śmierdzi a potwory z najgorszych koszmarów czają się w zaułkach i zakamarkach tego dziwnego świata. I zrobią wszystko, żeby pokrzyżować plany Jacoba i jego przyjaciół, którzy ruszają na pomoc ymbrynce i uprowadzonym dzieciom. Akcja nie zwalnia nawet na chwilę, napięcie wychodzi poza zwyczajową skalę, a wkurzony Głucholec czyha na potknięcie bohaterów.

Nieprzewidywalność fabuły to jedna z zalet powieści, a pewne natomiast jest tylko jedno: ten tom kończy cykl we wspaniałym stylu. Jest kontynuacją wątku znanego czytelnikom z Miasta cieni. W ostatnim tomie Ransom Riggs wykreował świat niczym z gry RPG. W tej części wszystko jest bardziej: bardziej przerażająco, więcej walk i niebezpieczeństw, i oczywiście niesamowitych przygód oraz mniej lub bardziej niesamowitych stworów. Autor stworzył równie osobliwych bohaterów, co świat, w którym czas i przestrzeń nie stanowią żadnych ograniczeń a wyobraźnia poraża rozmachem. Postaci, które pojawiają się na drodze wyprawy, są niejednoznaczne i na pewno nie można im zarzucić nijakości. Nigdy nie mamy pewności, czy stoją po stronie praworządności, czy jednak lepiej im nie ufać.

Ransom Riggs z każdym tomem coraz bardziej się rozkręcał, by na koniec dać upust szalejącej wyobraźni. Obrazy i nomen omen krwisty język Riggsa kreują świat, w którym strach się zanurzyć, ale nie sposób się od niego oderwać. Jacob i jego przyjaciele są obdarzeni rozmaitymi darami, które pomagają przetrwać w nieprzyjaznej rzeczywistości. Przez kolejne tomy mogliśmy obserwować ewolucję tego nieco naiwnego i nieporadnego chłopaka w wyrazistego bohatera, obdarzonego darem.

Każda z części trylogii to nie tylko uczta czytelnicza, ale i raj dla oka. Pod względem edytorskim jest starannie i solidnie wydana, nieomal doskonała: twarde okładki, stonowana paleta barwna, kunsztownie zredagowane strony tytułowe są spójne i oddają klimat powieści. Z treścią współgrają stare, osobliwe fotografie, stanowiące ilustracje do tekstu. I choć te najbardziej niesamowite znalazły się w pierwszym tomie (Osobliwy dom pani Peregrine), te również są atrakcyjne. Oryginalne zdjęcia nadają opowieści posmaku autentyzmu, część z nich została jedynie subtelnie zmodyfikowana. I nie sposób odmówić im specyficznego, staroświeckiego i niepokojącego uroku. Dobrze wpisują się w fabułę, warto zatrzymać się nad nimi nieco dłużej i odkryć ciekawe szczegóły.

Riggs umiejętnie włada słowem i niepostrzeżenie wciąga czytelnika w wykreowany przez siebie świat. Barwne perypetie i obrazowy język przenoszą nas do miejsc wywołujących gęsią skórkę, w których lepiej mieć się na baczności. Tak działa magia słowa i umiejętnie skonstruowanej fabuły. Można się poczuć nieomal jak jeden z bohaterów powieści (a który, to już zależy od wyboru czytelnika). Pomysłów autorowi nie zabrakło i pewnie nie raz was podczas lektury czymś zaskoczy. Tym bardziej więc szkoda, że trzeba pożegnać Jacoba i całe to osobliwe towarzystwo. 

Magdalena Świtała

*Tytuł recenzji jest cytatem z książki, są to słowa Jacoba.