Powieść przenosi nas do świata amerykańskich osobliwców. Akcja toczy się szybko i dużo się dzieje: rozmowy pokojowe, widmo wojny między klanami osobliwych oraz dawne proroctwo zapowiadające apokalipsę. Piąty tom cyklu nieubłaganie szykuje czytelnika do ostatecznej walki z głównym złoczyńcą.

Powieść przenosi nas do świata amerykańskich osobliwców. Akcja toczy się szybko i dużo się dzieje: rozmowy pokojowe, widmo wojny między klanami osobliwych oraz dawne proroctwo zapowiadające apokalipsę. Piąty tom cyklu nieubłaganie szykuje czytelnika do ostatecznej walki z głównym złoczyńcą.

Ta część zdecydowanie zaciera Kiepskie wrażenie poprzedniej. Mamy kolejna misję, zagrożenie wojna, nowe zagadki I widmo apokalipsy.
Pani Peregrine udaje się na Konferencję ptaków z innymi ymbrynkami i w tym czasie czwórka najgrozniejszych upiorów ucieka z więzienia, a do tego zabierają glucholca, dzięki któremu działa pantransportikum. Po jakims czasie okazuje,że ich planem jest wskrzeszenie Caula... Czy im się to uda?? (Mam nadzieję,że nie 🙈😅)
Same rozmowy pokojowe ymbrynek z Amerykanami nie też nie idą za dobrze przez to,że H porwał Noor...
Nie spodziewałam się takiego zakończenia.... już się nie mogę doczekać następnej i niestety ostatniej części 😭

Ta część zdecydowanie zaciera Kiepskie wrażenie poprzedniej. Mamy kolejna misję, zagrożenie wojna, nowe zagadki I widmo apokalipsy.
Pani Peregrine udaje się na Konferencję ptaków z innymi ymbrynkami i w tym czasie czwórka najgrozniejszych upiorów ucieka z więzienia, a do tego zabierają glucholca, dzięki któremu działa pantransportikum. Po jakims czasie okazuje,że ich planem...

Może ta seria nie jest wybitnie dobra, ale zawsze przyjemnie i szybko mi się ją czyta. Są pewne rzeczy, które, mam wrażenie, autor wymyślał na bieżąco z dalszymi tomami, a powinny być ustalone już przy powstawaniu pierwszej części.
Trochę tęsknię za klimatem pierwszej książki, ale wciąż jestem ciekawa jak skończy się historia Jacoba i reszty osobliwych dzieci.

Może ta seria nie jest wybitnie dobra, ale zawsze przyjemnie i szybko mi się ją czyta. Są pewne rzeczy, które, mam wrażenie, autor wymyślał na bieżąco z dalszymi tomami, a powinny być ustalone już przy powstawaniu pierwszej części.
Trochę tęsknię za klimatem pierwszej książki, ale wciąż jestem ciekawa jak skończy się historia Jacoba i reszty osobliwych dzieci.

Bardzo naciągana fabuła, główni bohaterowie to debile. Ale ogólnie książka całkiem przyjemna.

Bardzo naciągana fabuła, główni bohaterowie to debile. Ale ogólnie książka całkiem przyjemna.

Mój mały rozumek nadal nie pojmuje niektórych mechanizmów tego świata, ale ta historia jest tak angażująca (przeczytałam na jedno posiedzenie ponad 200 stron, to się nie zdarza)

Ale jak to, przede mną ostatni tom??

Mój mały rozumek nadal nie pojmuje niektórych mechanizmów tego świata, ale ta historia jest tak angażująca (przeczytałam na jedno posiedzenie ponad 200 stron, to się nie zdarza)

Ale jak to, przede mną ostatni tom??

Przedostatni tom! Aż trudno uwierzyć, że został mi jeszcze tylko jeden do skończenia serii. "Osobliwy dom Pani Peregrine" to chyba moje guilty pleasure. Sporo się u Riggsa nie klei, czasami jest chaotycznie, niedojrzale, bohaterowie zachowują się nierozważnie. Wkurzam się na autora, żeby za kilka miesięcy wrócić do wykreowanego przez niego świata.

W tej części jest podobna dynamika akcji jak w poprzednich tomach. Riggs stworzył już w zasadzie pewien schemat, który dawno przestał mi przeszkadzać. Czytam typowo po to, żeby się odmóżdżyć. Wiem, że od tej serii wymagać za dużo nie trzeba. Kiedy zaczynam lekturę z takim właśnie nastawieniem, bawię się świetnie.

Dalej mam "ale" do wątku miłosnego. Zacznijmy od relacji Jacob - Emma. Czy tylko wg mnie nie jest ona, ekhem, co najmniej nie na miejscu. Emma była dziewczyną dziadka głównego bohatera. To już z samego początku powinien być czynnik dyskwalifikujący. Z chęcią zafundowałbym tej parze porządną terapię rodzinną.

Plus za to, że wątek miłosny jest w pewien sposób dynamiczny. Na jego przykładzie widać ewolucję i dojrzewanie bohaterów. Pojawia się jednocześnie pytanie - czy nie można napisać dobrej książki fantastycznej bez wtłaczania naiwnej miłości? Autorzy i autorki często posiłkują się tym uczuciem, kiedy nie wiedzą, jak poprowadzić dalej akcję. W przypadku Riggsa wątek miłosny jest typowym zapychaczem, bez którego można byłoby się obejść.

Zakończenie z jednej strony było głupie. To zachowanie! Cholernie irytujące zachowanie bohaterów! Totalnie przewidywalne. Czytasz i wiesz, jaki zwrot akcji wydarzy się za trzydzieści stron. Z drugiej strony Riggs zawsze tak jakoś to ciągnie i ostatecznie przerywa akcję bardzo polsatowsko, że chce się sięgnąć po następny tom.

Nie mogę się doczekać przeczytania "Plag na diabelskim poletku" i domknięcia serii. Ten rok pod tym względem chyba obfituje. I to bardzo dobrze, bo zbyt wiele mam na swoim koncie niedokończonych serii...Na miejsce Riggsa jednak będę musiał znaleźć inne guilty pleasure, a to może nie być prostym zadaniem.

Przedostatni tom! Aż trudno uwierzyć, że został mi jeszcze tylko jeden do skończenia serii. "Osobliwy dom Pani Peregrine" to chyba moje guilty pleasure. Sporo się u Riggsa nie klei, czasami jest chaotycznie, niedojrzale, bohaterowie zachowują się nierozważnie. Wkurzam się na autora, żeby za kilka miesięcy wrócić do wykreowanego przez niego świata.

W tej części jest podobna...

Dobry wstęp do wielkiego finału całego cyklu. Nie ma co za dużo pisać o tej pozycji. Po prostu jest to bardzo dobra przygodówka. Od początku wpadamy w wir wydarzeń. Nie ma czasu na wstępy, nie ma czasu na przypomnienia, nie ma czasu na rozważania.

W piątej części "Osobliwego Domu Pani Peregrine" akcja toczy się po prostu błyskawicznie. Nie ma miejsca na przeżycia bohaterów, rozbudowę ich relacji czy zastanawianie się co siedzi im w głowach. Wątki poboczne są, ale spłycone do minimum. Dla mnie nie stanowiło to problemu. Lekka pozycja przygodowa, którą czyta się błyskawicznie.

Dobry wstęp do wielkiego finału całego cyklu. Nie ma co za dużo pisać o tej pozycji. Po prostu jest to bardzo dobra przygodówka. Od początku wpadamy w wir wydarzeń. Nie ma czasu na wstępy, nie ma czasu na przypomnienia, nie ma czasu na rozważania.

W piątej części "Osobliwego Domu Pani Peregrine" akcja toczy się po prostu błyskawicznie. Nie ma miejsca na przeżycia...

Historie osobliwych dzieci Pani Peregrine pokochałam od pierwszych stron pierwszego tomu. Dlatego jak dowiedziałam się że seria urosła o kolejne 3 tomy to długo się nie zastanawiałam i je zamówiłam. Jacob ocalił Noor, która była ścigana przez złych ludzi. Jest jedną z 7 osobliwców którzy ocalą świat osobliwców przed apokalipsą. Która z pomocą upiorów zbliżała się coraz szybciej.

Książka jest fajna, przyjemnie się czyta, ale nie będzie to moja ulubiona część serii. Początek jest strasznie przedłużony, akcja rozwija się strasznie powoli nabiera dopiero rozpędu gdzieś po ponad połowie książki. Najbardziej interesujące wydarzenia tak jak w poprzednim 4 tomie dzieją się pod koniec książki zostawiając czytelnika w napięciu.
Bardzo ciekawym elementem towarzyszącym nam w każdym z tomów są zdjęcia, które dodają magii tej historii.

Podsumowując tom piąty jak i cała serię pokrótce jestem ZAKOCHANA historia jest tak bardzo oryginalna, ale nie jestem pewna czy przedłużenie serii aż o 3 tomy było konieczne. Chwilami czytając miałam wrażenie że niektóre sytuacje były pisane byle by zapchać miejsce.

Ale ogólnie polecam z całego serca. Czytajcie bo warto! ❤️🥀

Historie osobliwych dzieci Pani Peregrine pokochałam od pierwszych stron pierwszego tomu. Dlatego jak dowiedziałam się że seria urosła o kolejne 3 tomy to długo się nie zastanawiałam i je zamówiłam. Jacob ocalił Noor, która była ścigana przez złych ludzi. Jest jedną z 7 osobliwców którzy ocalą świat osobliwców przed apokalipsą. Która z pomocą upiorów zbliżała się coraz...

By uniknąć osobliwej wojny…

Osobliwe dzieci Pani Peregrine pokochałam od pierwszych stron pierwszego tomu. „Konferencja ptaków” to już piąte spotkanie z nimi. Jak wypadają dalsze części tego cyklu po trylogii, która stanowiła ładnie dopiętą całość?

Jacob ocalił Noor Pradesh – nowego osobliwca – z rąk ścigających ją ludzi. Noor – jedna z siedmiu z proroctwa - ma ocalić osobliwy świat od apokalipsy. Apokalipsy, która zdaje się być coraz bliżej szczególnie w kontekście intensywnych działań prowadzonych przez upiory. Czy osobliwym dzieciom i ich ymbrynkom uda się pokrzyżować plany upiorom?

„Konferencja…” to jedna z najsłabszych części cyklu. Ewidentnie widać, że to tom przejściowy między „Mapą dni”, a „Plagami…”. Początek, jak w poprzedniej części, jest mocno przedłużony, a akcja napiera dynamiczności dopiero prawie w połowie. I tak jak poprzednio, wydarzenia końcowe należą do najbardziej interesujących. Niemniej, żeby do nich dotrzeć, potrzeba trochę cierpliwości.

Całość cyklu wyróżnia się niezwykłymi, wręcz hipnotyzującymi starodawnymi zdjęciami. Nie inaczej jest w „Konferencji…”. To ilustracje dodają ogromu magii tej historii.

W moim odczuciu jednym z mankamentów tej historii jest brak zmian w bohaterach. Na przestrzeni tych 5 tomów pozostali oni praktycznie tacy sami jacy byli na początku. Ta stałość charakterów, brak większych przemian sprawia, że niejako czuć jakbyśmy stali w miejscu, mimo iż akcja posuwa się naprzód.

Ten tom, pomimo najmniejszej objętości, jest naładowany ogromem rozważań uczuciowych Jacoba. Te rozterki, mimo że odpowiednie do wieku bohatera, mnie – dorosłą osobę, dość mocno nużyły. Po prostu wzmianek tych było za dużo.

Jako całość seria o osobliwych dzieciach Pani Peregrine jest historią innowacyjną, urzekającą i skradającą serce. Niemniej czy przeciągnięcie tej historii na kolejne 3 tomy po ładnie zamykającej się trylogii, było potrzebne? Moim zdaniem niekoniecznie. Z ciekawości jednak sprawdzę, co autor funduje w kolejnym, 6 tomie…

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

By uniknąć osobliwej wojny…

Osobliwe dzieci Pani Peregrine pokochałam od pierwszych stron pierwszego tomu. „Konferencja ptaków” to już piąte spotkanie z nimi. Jak wypadają dalsze części tego cyklu po trylogii, która stanowiła ładnie dopiętą całość?

Jacob ocalił Noor Pradesh – nowego osobliwca – z rąk ścigających ją ludzi. Noor – jedna z siedmiu z proroctwa - ma ocalić...

Najbardziej emocjonująca ze wszystkich części „Osobliwego domu Pani Peregrine”. Totalnie wciągająca i intrygująca. Wraz z Jacobem przeżywamy emocjonującą misję w odnaleznieniu tajemniczej V i rozwiązujemy masę zagadek

Najbardziej emocjonująca ze wszystkich części „Osobliwego domu Pani Peregrine”. Totalnie wciągająca i intrygująca. Wraz z Jacobem przeżywamy emocjonującą misję w odnaleznieniu tajemniczej V i rozwiązujemy masę zagadek